(၁၀)
Rikuက ခံစားခ်က္ကို ထိန္းလို႔ ေအးစက္ေနတဲ့လက္ဖ်ားေတြကို ဖြက္ၿပီး မီးခလုတ္ရိွရာကိုသြားၿပီး ခလုတ္ကိုစစ္ေဆးလိုက္တယ္။မီးခလုတ္က ကြၽံေနတာပဲ။အေပၚလဲဖိမရ ေအာက္လဲဖိမရနဲ႔ အလယ္မွာ ဒီအတိုင္းရိွေနတာ။
"ဒီေန့မွ စျဖစ္တာလား"
Rikuက Daeyoung ရိွရာကို လွၫ့္ေျပာေတာ့ Daeyoung က သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသမီးေျပာတာကို နားေထာင္ေနတယ္။Rikuအသံကိုၾကားေတာ့ Rikuကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္တယ္။
"ဟုတ္တယ္ ဒီေန့မွငါလဲၾကၫ့္မိတာ "
Rikuလဲ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ဘာမွလုပ္မရတဲ့မီးခလုတ္ကိုပဲ လက္နဲ႔ေလ်ွာက္ႏိွပ္ေနတယ္။သူသာ ဒီအခ်ိန္ အခန္းထဲက ထြက္သြားရင္ နည္းနည္းထူးဆန္းေနမယ္ထင္တာမို႔ ဒီအတိုင္း မထြက္သြားဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ခနၾကာေတာ့ Daeyoung ဆီက အသံက်ယ္က်ယ္ကိုၾကားရတယ္။Rikuကိုေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူ႔ေဘးက အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလိုက္တာ။
"ျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္ေန့မွ စကားဆက္ရေအာင္"
ေဘးက အမ်ိဳးသမီးကလဲ အိုေခ တစ္ခြန္းေျပာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူၿပီး ထြက္သြားတယ္။စားပြဲခံုေပၚက မုန႔္ေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့တယ္။
"ငါ သူနဲ႔အတူတူအိပ္တာ မဟုတ္ဘူး"
Rikuနဲ႔အတူ မီးခလုတ္ကိုလာၾကၫ့္ၿပီးရုတ္တရက္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ Rikuထပ္ၿပီး ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားျပန္တယ္။
"ငါလဲ မသိခ်င္ဘူး မင္းဟာမင္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ပံုစံက ရည္းစားေဟာင္းေတျြပန္ေတြ့ေနၾကသလိုပဲ။ႏွစ္ေယာက္လံုးအသံက ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ကိုယ္အမူအရာေတြကလဲ ဟိုပစၥည္းကိုင္ ဒီပစၥည္းကိုင္နဲ႔ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
"မင္းအဆင္မေျပရင္ မီးလံုးကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ပါလား"
"ရတယ္ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီအတိုင္းထားလိုက္"
Rikuလဲ ဘာမွဆက္ေျပာစရာမရိွေတာ့ဘူး ထင္လို႔ ဝရံတာတံခါးဆီ ေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္။တံခါးနားေရာက္မွ ေျပာစရာစကားေပၚလာတာမို႔ လွၫ့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
