(၁၇)
မင်္လာဆောင်မှာပါတဲ့ရက်ဆွဲပြီး နှစ်ပတ်အကြာ။Rikuလဲ လေယာဉ်လက်မှတ်ကို ဒီအတိုင်းပဲ သိမ်းထားလိုက်တော့တယ်။ကြိုတင်ခန့်မှန်းပြီးသား အခြေအနေတစ်ခုပဲမို့လား ထူးထွေပြီး အသဲကွဲစရာလိုသလား။
ဆုံးရှုံးသွားတဲ့လေယာဉ်လက်မှတ်ဖိုးအတွက် အလုပ်တွေပိုကြိုးစားပြီး လုပ်ရုံအပြင်ဘာရှိနိုင်အုံးမှာလဲ။
ဟော့ပေါ့ဆိုင်မှာ အလုပ်ပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။အရင်ကတော့ Daeyoung က မလုပ်ဖို့တားလို့နားခဲ့ပေမယ့် အခုက မတူတော့ဘူး တားမယ့်သူမရှိတော့ဘူး။
Rikuက လွတ်လပ်သွားတယ်လို့ထင်ရတဲ့ အကျဉ်းသားတစ်ယောက်ပဲ။
"ဟေ့ကောင် မင်းစာတွေလုပ်လှချည်လား"
အတန်းထဲမှာ theoryစာအုပ်ထဲ ခေါင်းနစ်ထားတော့ ဘေးက သူငယ်ချင်းက အထူးအဆန်းကိုမြင်ရသလို မျက်လုံးပြူးမျက်စံပြူး။
ပုံမှန်ဆို Rikuက Theoryတွေကို အလေးမထားတဲ့သူ Practical ကိုပဲ အားစိုက်လုပ်ခဲ့တာ။အင်းလေ အရင်က Theoryချိန်တွေဆို ဖုန်းလေးနဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီ "ပျင်းလိုက်တာ" လို့စာပို့လိုက်ရင် တစ်ဖက်ကလဲ စကားတွေအများကြီး ပြောပေးခဲ့တာလေ သူဘယ်လောက်ပဲ အလုပ်ရှုပ်နေနေ Rikuရဲ့ message တွေကို တစ်ခါမှ လျစ်လျူမရှုဖူးတဲ့သူတစ်ယောက်။
နေနေတဲ့ အခန်းကိုတောင် ပြောင်းဖို့ တွေးမိသေးတယ်။ဒီအခန်း ဒီဝရံတာကို တွေ့ရင် ထပ်ပြီး အကျဉ်းသားဖြစ်မယ့် အလားအလာမို့ ပြောင်းရွေ့ဖို့ စီစဉ်ခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့် နေဖို့ အိမ်တစ်အိမ်ရှာတာ လွယ်ကူတဲ့ကိစ္စမှဟုတ်မနေဘဲ။
၂၄နာရီစတိုးဆိုင်နဲ့ ဟော့ပေါ့ဆိုင်တွေမှာ အလုပ်တွေလှည့်ပတ်လုပ်နေတာမို့ ညဆို ဘာမှလုပ်ချင်စိတ်မရှိေတာ့ဘူး။ပင်ပန်းလွန်းလို့ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ချလိုက်တာနဲ့ ဘေးအခန်းကနေ လှုပ်ရှားသံတွေကြားလာရရော။ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆူဆူညံညံတွေမဟုတ်ဘဲ အရမ်းကိုညင်သာတဲ့ ခြေသံတွေ။
အိမ်မက်ထဲမှာတော့ Daeyoung က ခေါက်ဆွဲတွေပြုတ်ကျွေးတယ်တဲ့ ကိုရီးယားမှာ အရမ်းနာမည်ကြီးတဲ့ခေါက်ဆွဲကို ကင်ချီနဲ့တွဲပြီး စားခိုင်းတာ အရမ်းကောင်းတာပဲတဲ့။
