Beyaz Kuğunun Ölümü

29- Severek Edilen Vedalar

Cem Adrian- Zincir

🦢🦢🦢

Orada ne kadar oturduklarını bilmiyordu fakat şöminenin ateşi artık zayıflamış, gökyüzündeki siyahlık seyrelmeye başlamıştı. Issızlığın ortasında gürültücü ruhlarının arasındalardı. Ne var ki geleceğin belirsizliği içinde, önlerine geçilmesi güç engeller koyacak insanların gölgesinde, yapılan hatalar ve dile getirilemeyen afların esaretinde yalpalayan ikili artık yalnız değildi. Toprak yolu ezerek çıkan tekerleklerin sesi onlara davetsiz bir misafirleri olduğunu haber verdi.

Karan bunu duyduğu anda omuzları gerilerek doğruldu. Derin bir sessizliğe gömülen genç kızın uyuduğunu düşünerek yavaşça ayağa kalkmayı denedi fakat Mine hızla çarpan bir kapının ardından verandayı sarsan ayak seslerini duyarak zaten kalktı. Bir anda panikle Karan'ın kucağından inmeye çalışırken uzun zamandır hareketsiz kaldığı için sendeledi, sarmalandığı kozasından çıkarılmaya çalışılan bir kelebek gibi ürkekçe Karan'ın kucağına düşerek ondan uzaklaşamadı.

"Sakin ol," dedi Karan fakat sesindeki gerginlik ölümcüldü. Kucağındaki genç kızla ayağa kalkıp onu dikkatle koltuğun üzerine bıraktı. O anda kapı yumruklanmaya başlamasa Mine bunu sıradan bir akşam sanırdı. Genç adam o kadar sakin ve özenliydi fakat kapıya sertçe vurulmaya başlandığında genç kız uyuşukluğundan sıyrılarak irice açtığı gözleriyle dehşetle kapıya baktı. Babasıydı, o olmalıydı. Sonunda yerlerini bulmuştu ve bu defa Karan'a bedelini ödetmekten geri durmayacaktı. Panik ve gerginlikle titreyen bedenini Karan'a döndürdü ve onun çoktan giyinmiş olduğunu fark etti. Mine'nin donup kaldığı anlarda hızlıca hareket etmişti, şimdi de kapıya gidiyordu. Mine bunu anladığında hemen ona atılıp genç adamın koluna sarıldı.

"Hayır! Gidemezsin!"

Karan koluna yapışan eli nazikçe tuttu ve başparmağını usulca sürterek tenini okşarken, "Sorun yok," dedi sakin bir sesle.

Mine panik harbinde, "Hayır var!" diye bağırdı. Yüzü ağlamaya ramak kalarak buruşurken gözlerinde çiy taneleri gibi ıslak yaşların izleri görüldü. "Babamdan başkası değildir. Onunla ben konuşacağım, sen karşısına çıkamazsın! Konuşup önce sakinleştireceğim onu, sana bir şey yapmayacağından emin olacağım."

Korkunun alevlendirdiği panikle ayağa kalkmaya yeltendi fakat ayağına dolaşan örtüye takılarak yalpaladı. Karan onu belinden kavrayarak yerine oturttu. Kısık gözleriyle bedenini tepeden tırnağa sertçe süzdüğünde Mine refleksle başını indirip baktı ve örtünün omuzlarından kaydığını gördü. Yarı çıplak bir haldeydi. Karan ona yardımcı olarak hemen örtüyü omuzlarına kaldırdı. Mine olduğu yerde büzülürken genç adam onun yanağını okşayarak, "Bu halde kendini göstereyim deme," dedi soğuk sesine sinen korumacılıkla çerçevelenmiş kıskançlığıyla. "Yukarıya çıkıp beni bekle."

Mine başını şiddetle iki yana salladı. "Sana zarar vermeden durmaz diyorum anlamıyor musun?" dedi çaresizlik dolu sitemkar bir sesle. Olacakları düşündüğünde nefesi kesildi. Babası çok öfkeliydi, zaten intikam almayı kafasına koymuşken körüklenen hırsıyla asla durmazdı. Ya Karan ne yapacaktı? Üzülmemesi için babasına zarar vermeyecek kadar yürekliydi, onun karşısında hiçbir şey yapmadan beklerse çok fazla zarar görürdü! Hiç kırpıştırmadığı yeşil gözlerinden yaşlar süzülürken Karan onu aceleyle kucaklayarak merdivenlerin önünde bıraktı ve üst kata çıkması için nazikçe zorladı.

Mine ona dönüp tekrar yalvarmak istediğinde Karan belki de ilk kez sevdiğine bu kadar sert bakarak, "Mine. Beni ikiletme ve çık artık," dedi bıkkınca. Mine titreyen dudaklarını sıkıca birbirine bastırıp ağlamaya başlayarak basamakları çıktı. Karan da hızla kapıya yürüyerek, şiddetli bir karşılaşmaya hazırlanmanın kararlılığıyla sertçe açtı fakat görmeye hazırlandığı Ferit'le değil, bir başkasıyla karşılaştı. Kafa karışıklığıyla kaşlarını çatarken, "Senin burada ne işin var?" diye sordu tersçe.