"Tama na please. Tama na" humihikbing sabi ko na nagpatigil sakanya. Ipinantay nya ang tingin nya saaking mata at ipinagdikit ang noo namin. Basang basa na ang mukha ko kakaiyak. I don't know who's this man, hindi na sya si Richard.
"I'm sorry. Sorry... sorry... sorry" paulit ulit nyang sabi saakin habang umiiyak parin ako.
"Stop crying, please... I'm sorry... " namamaos narin ang boses nya. Nanghina sya habang tinitingnan ang paghikbi ko. Sya na mismo ang lumayo saakin. Kinalma ko muna ang sarili ko bago nagsalita.
"I-I hope you'll come" sabay abot ko ng invitation card. Tiningnan nya lang ako gamit ang kanyang malulungkot na mata. Hindi nya tinanggap kaya hinawakan ko ang kamay nya at inilagay ang card, pagkatapos nun ay nagmadali na akong umalis sa condo nya. Hindi ko na kayang tumagal pa dun kahit ilan pang sigundo.
"READY kana, honey?" tanong saakin ni Mommy sa likod ng salamin. This is the day.
"Yes Mom, nasaulo ko rin sawakas yung vows" sabay ayos ko ng buhok.
"Nasa ulo ang ano?"
Haay. Oo nga pala. Lahat sila walang alam saamin ni Michael.
"Nothing Mom"
I'm here, walking dramatically infront of the aisle, infront of God, infront of all my friends, relatives, family. This should be the happiest moment of my life. I'm going to share a vow with the man who'll be the father of my child. Ako na dapat ang pinakamasayang babae ngayon but I can't fool myself, how could I be happy if the man waiting for me there, is not the man i love?
Siguro nga darating saamin ang panahon na mamahalin ko sya, at masusuklian nya ang pagmamahal ko. Tinatanggap ko ng siya na talaga ang makakasama ko pang-habang buhay. Maybe, God have plans for us. Hinayaan nya akong masaktan kay Richard para matagpuan si Michael. And then, Michael did his part. Siguro nga ito na ang tinatatawag na destiny.
He's so handsome wearing his wedding suit, waiting for me. Kung mahal ko sana sya, kinikilig ako dito. Nagsimula sa isang ceremony hanggang sa, we exchange vows. Isinuot nya ang isang gold-colored ring sa daliri ko. It perfectly fit on me.
"I Michael Luis Santiago take you, Serenity Ignacio to be my lawfully wedded wife, to have and to hold, in sickness and in health, in good times and woe, for richer or poorer, keeping myself solely unto you for so long as we both shall live. Serenity, I maybe cannot make you really happy, but I'll do everything for us to work... we're infront of all people.. we're hundreds here, if promises meant to be broken, take these promises from me and if I accidentally break these, let people watching us give me any punishment they want". Hindi ko alam kung sobrang galing nya bang umarte para maiparamdam saakin na parang totoo ang mga sinabi nya.
Kinuha ko rin ang isang mas malaking singsing at isinuot sakanya.
"I Serenity Ignacio, take you Michael Luis Santiago to be my lawfully wedded husband, to have and to hold, in sickness and health, to love, honor and obey, in good times and woe, for richer or poorer, keeping myself solely unto you for as long as we both shall live… I know, you know the reality between us, Michael. You know my true feelings. Let me tell you this Michael, I can't promise to be a perfect wife to you but I can say, I'll be a wife you'll never regret to be yours" Wala yun sa script, kaya biglang-bigla sya sa mga sinabi ko. Hindi ako nagloloko dito, gusto ko lang sabihin sakanya na I'm not going to leave him here, na natanggap ko na sya as mg husband. Pagmamahal? matututunan rin naman namin yun.
"I now pronounced you, as husband and wife. You may now kiss the bride" magiliw na sabi ng pari.
And he kiss me. Smack. Pure lips. No movement. Parang first kiss, that's what I feel. Our wedding is literally mind blowing.
Pagkatapos ng kasal ay pumunta na kami ng reception. Maganda rin naman ang pagkakaayos ng lugar, hindi ko lang maappreciate ng masyado. Parang masama ang pakiramdam ko ngayon.
Tinawag na kami ni Michael sa unahan to have speech. I don't know if I can do this, masama na talaga ang pakiramdam ko. Feeling ko kahit anong oras, tutumba ako sa lugar naito... umiikot narin ang paningin ko.
"Michael." Napahawak ako sakanya para sa suporta. Ang isa kong kamay ay nasa ulo ko na. Nahihilo ako, feeling ko masusuka narin ako.
"Bakit? anong masakit?" nag-aalalang tanong nya saakin.
"Nahihilo ako" Napapikit na lang ako and everything went black. Pagmulat ko ng mata, puting kesame ang bumungad saakin. Inilibot ko ang paningin ko at nakita ko sa Michael, nasa tabi ng kama, nakahawak sa kamay ko at ngiting-ngiti.
"Anong nangyari?" tanong ko sakanya.
Ipinagapang nya ang kanyang kamay sa tiyan ko.
"What?" iritang tanong ko ulit ng hindi sya sumagot sa tanong ko.
"My child, you're baring my child, Sweetheart" sagot nya.
Nung una ay hindi ko nakuha ang sinasabi nya. Pero nung nagsalita na ang doktor sa tabi nya na ngayon ko lang napansin, "You are 4 weeks pregnant Misis.."
What? Buntis ako? May buhay na ang tiyan ko? Halos mangiyak-ngiyak 'kong binalingan ng tingin si Michael.
"I'm pregnant.. magiging mommy na ako?" nakangiting sabi ko with teary eyes.
