Hard | N.H. ✔

Rozdział 17

Poranek jak poranek. Tylko, że dzisiaj chodziłam lekko zestresowana. Niall się ze mną umówił, czy mi się to śniło? To randka, czy spotkanie przyjacielskie?
Zadawałam sobie tysiąc pytań, a dokładnej odpowiedzi na żadne nie znałam. Cieszyłam się, że znowu zobaczę Nialla. Przemysłam wszystko dokładnie. Chce mu wybaczyć. Przecież zasługuje na to - na kolejną szansę.

Jak narazie Niall się nie odzywał w sprawie naszego spotkania. Może zadzwoni albo napisze później?

- Kate, chodź na dół - usłyszałam przyćmiony głos Elizabeth.

Zeszłam na dół, a Eli wskazała na blat kuchenny.

- Dostałaś to - na blacie leżała czerwona róża z małą karteczką.

Wzięłam skrawek papieru do rąk i przeczytałam jej zawartość:

Będę czekał na ciebie o 17.
                                     N x.  

Uznałam, że to orginalny sposób na zaproszenia. Nie spodziewałam się po nim takiej rzeczy. Chłopak jak zawsze mnie zaskakuje. Dużo rzeczy jeszcze o nim nie wiem.

Nie zadreczalm się dalszymi pytaniami i poszłam do swojego pokoju.
Oczywiście o całym naszym spotkaniu dowiedziały się Lily i Eli. Kazałam trzymać im język za zębami. Nie chciałam, żeby Chris się dowiedział. Przez te dwa dni wcale z nim nie rozmawiałam.

Stanęłam przed szafą szukając odpowiedniego stroju. Tak właściwie nie wiem gdzie Niall mnie zabiera. Czy zwiewna sukienka będzie w porządku? Myślę, że tak.

~~~

- Niall już jest! - krzyknęła Lily.

Szybko zbiegłam po schodach, biorąc ze sobą torebkę.

- Powodzenia - krzyknęła Eli i Lily w tym samym momecie.

- Dzięki, pa - skierowałam sie do samochodu Nialla, który stał już na podjeździe.

Podczas jazdy nie odzywaliśmy się za wiele. Wreszcie musiałam zadać to pytanie:

- Gdzie jedziemy?

- Niespodzianka - zaśmiał się na co stęknęłam.

- Nie powiesz nic? - lubiłam niespodzianki, ale zawsze strasznie się niecierpliwiłam.

- Nic, a nic - zrobiłam naburmuszoną minę, na co chłopak się tylko uśmiechnął.

Po mniej niż 5 minutach byliśmy na miejscu. A tak właściwie to w lesie.

- Pamiętasz moje 'fajne miejsce'? - zapytał, kiedy wyszliśmy z samochodu. Skinęłam głową. Rzeczywiście poznawałam to miejsce. Jeszcze musieliśmy wejść na górę, żeby zobaczyć ocean.

- Dlaczego nie przyszliśmy tu pieszo? - zapytałam. Tak naprawdę mieliśmy od domu niedaleko. 

- Tak było szybciej.

Po paru minutach męczarni, przynajmniej w moim wypadku, doszliśmy na górę. Chłopak w ogóle nie wyglądał na zmęczonego.

Rozszerzyłam oczy na to co tam zobaczyłam. Poza pięknymi widokami, stał tam nakryty stolik z dwoma krzesłami. Dookoła były poustawiane świeczki. Zaparło mi dech w piersi. Wszystko wyglądało jak z bajki.

- Niall... - wyksztusiłam w dalszym szoku.

- Podoba się? - zapytał niepewnie.

- Żartujesz sobie? - stanęłam naprzeciwko niego - To coś pięknego. Nikt nie zrobił dla mnie coś tak pięknego.