THE GAME {Fanfictie de squad} [UNDER EDITING]

#1.2

P.O.V. NIKKI

Gisteren was super gezellig, ik heb Link ontmoet en ben na schooltijd nog even met Quirien wezen winkelen om een paar schoolspullen te gaan halen omdat ik zo dom was om te vergeten dat school weer begon. Ik heb een paar dingen gekocht voor school zoals: Agenda, pennen, schriften, rekenmachine, kaftpapier en een USB stick.
Ik ben best wel blij dat we op deze school laptoponderwijs hebben, bij ons hoeft alleen wiskunde nog in een schrift maar voor de rest doen we alles op een computer.
Na het winkelen hebben we ergens patat gegeten en zijn we naar mijn huis gegaan. Nu zit Quirien op de computer en zit ik ernaast op mijn laptop. "Nikki? Mag ik vanavond bij je komen slapen?" Hoor ik Quirien zachtjes zeggen. "NIKKI, REAGEER EENS EVEN!" Ik schrik op en kijk Quirien schaapachtig aan. Ik denk even na voordat ik een antwoord geef. "Tuurlijk, maar dan moeten we wel alle spullen bij jou gaan ophalen en ik moet mijn ouders vertellen dat je hier blijft slapen."

P.O.V. QUIRIEN

Mooi, ik mag bij Nikki blijven slapen vannacht. Gelukkig maar want ik ga niet nog een dag doorbrengen bij mijn dronken vader. Hij is verslaafd en word agressief als je ook maar in zijn buurt komt. Als dit erger gaat worden weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik hoor voetstappen de trap opkomen, dat moet vast Nikki zijn met het antwoord van haar moeder. De deur van haar slaapkamer gaat open en ze blijft in de deuropening staan. "Je mag hier blijven slapen, we moeten nu wel even je schoolspullen op gaan halen bij jouw huis zodat we morgenvroeg direct door naar school kunnen." Ik knik en pak mijn schoenen zodat we kunnen gaan.

Nikki en ik zitten op de fiets onderweg naar mijn huis. Nikki kijkt op van de straat en zegt: "ik ruik vanaf hier de drankgeur al, volgens mij drink de hele straat mee met je vader." Ik knik en kijk naar mijn huis. Het huis ziet er vies uit, de tuin is onverzorgd en de ramen zijn in tien jaar nog niet schoon gemaakt. Overal waar je kijkt zie je dode ratten en bierflesjes. Mijn vader kijkt door het raam en ziet mij aankomen, maar in plaats van de deur open te doen voor mij, doet hij de deur op slot. Nikki kijkt me aan en ik begint te huilen. Hoe kan mijn vader zoiets doen? En al helemaal als een van mijn vrienden erbij is. Mijn huilen word erger en ik ren naar het park. Ik kom zo meteen we weer naar Nikki toe maar nu moet ik even alleen zijn voor een paar minuten.

Als ik in het park zit word ik al iets rustiger dan dat ik net was. Na een tijd zie ik een meisje lopen die ik eerder heb gezien, ik weet alleen niet waar ik haar van ken. Ze kijkt op van de weg en loopt naar mij toe. Ze gaat naast mij zitten en zegt: "ben jij niet het meisje dat naast Joost zit? Misschien kunnen we van plekken verwisselen?" Ik kijk haar met traanogen aan en ik knik. "Ik heb altijd al naast een YouTuber willen zitten." Het meisje giechelt even en zegt dan: "Joost is ook een YouTuber hoor." Ik kijk weer op en het meisje ziet de tranen in mijn ogen. "Wat is er gebeurd?" vraagt ze. "Kan ik je vertrouwen? Vertel je dit tegen niemand? Alsjeblieft?" Ze kijkt me aan en knikt. "Tuurlijk kan je mij vertrouwen, ik zou nooit iemand iets doorvertellen over jou." Zonder ook maar even na te denken vertel ik het meisje het verhaal. Alles wat er ooit in mijn leven is gebeurd tussen mij en mijn vader. Ik kijk weer naar haar toe als ik klaar ben met praten en zie dat het meisje geheimzinnig grinnikt. Het meisje rent weg en alles begint op zijn plaats te vallen. Het enige waar ik niet bij kan komen is waarom ze iets met deze informatie zou gaan doen.

P.O.V. JESSICA

Oké, nu ik weet wat er allemaal aan het spelen is bij Quirien thuis kan ik haar eindelijk gaan chanteren. Het ziet ernaar uit dat Quirien Harm leuk vind, maar daar moet ik iets aan gaan doen. Ik vind Harm ook leuk en wil dat hij mijn vriendje word. Beter werkt dit plan

P.O.V. NIKKI

Quirien rent weg en ik weet dat als Quirien wegrent dat je haar alleen moet laten, ze kan er niet tegen als er mensen tegen haar gaan praten of gaan vragen waarom ze huilt. Quirien huilt nooit dus het is bijzonder om haar te zien huilen. Ik wil iets gaan doen voor Quirien alleen ik weet nog niet wat ik voor haal wil gaan doen. Als ik onderweg ben naar mijn huis komt er een briljant plan in me op. Niemand hoeft te weten wat er allemaal in dat huis gebeurd is dus ik ga zelf al haar spullen ophalen. Op deze manier hoeven Quirien en mijn ouders er niets mee te maken hebben. Ik loop weet terug naar het huis van Quirien en bel aan. Het geluid van de bel is hard en schel. De hele buurt zou het kunnen horen. Na een tijdje doet nog steeds niemand de deur open dus probeer ik een beetje met de deur te kloten. De deur gaat open. Ik loop de gang op en kijk de woonkamer in. Quirien haar vader ligt te slapen op de bank, overal staan bierflesjes en ik snap niet hoe je hier niet gek van kan worden.
Ongezien loop ik naar Quirien haar kamer en begin met haar spullen zoeken. Als ik bijna klaar ben ga ik opgelucht op het bed zitten. Een nette kamer in een huis vol bierflesjes en peuken. Na een aantal minuten hoor ik weer geluiden beneden. Iemand komt de trap op gelopen. Bang kijk ik de kamer rond, er staat een grote kast waar ik in pas in de hoek van de kamer. Snel ren ik naar de kast en ga ik erin staan, en dat was maar goed ook want niet veel later komt de vader van Quirien de kamer in. Na wat een eeuwigheid lijkt begint het stil te worden in de kamer van Quirien dus ik kijk door het kiertje in de kast naar buiten maar dat gebeurt niet helemaal geluidloos. Ik stoot mijn knie tegen de deur en de deur gaat hierdoor open. De vader van Quirien, die op het bed zat naar een foto te kijken rent naar mij toe. Ik schrik hiervan en begin te gillen. De vader van Quirien kijkt mij aan, pakt me vast en trekt me de kast uit. Hij slaat me, schopt tegen mijn hoofd, trekt aan mijn haren en wil hij me uitkleden. Mijn bovenlichaam is bloot en ik weet niet wat ik moet doen. De vader van Quirien kleed me verder uit en ik denk dat je wel weet wat hij van plan is. Hij doet het niet. Hij pakt een glas en smijt hem tegen mijn hoofd kapot, daarna rent hij weg alsof hij spijt heeft van wat hij heeft gedaan. Ik ga rechtop zitten en kijk naar waar mijn lichaam heeft gelegen. Overal ligt bloed, op het tapijt, op het bed, zelfs op de kast. Zonder kleding zit ik tegen de muur en bedenk ik me allemaal vreselijke dingen die Quirien allemaal wel niet mee moet hebben gemaakt. Ze gymt eigenlijk nooit mee, ze zegt dat er ooit een bot was gebroken en dat deze nooit meer goed geheeld is. Ik hoor weer voetstappen de trap op komen, waarschijnlijk is het de vader van Quirien. Ik begin te gillen bij de gedachten van wat hij me deze keer kan aandoen en ik val flauw voordat ik kan zien wie er daadwerkelijk de trap op komt lopen.

P.O.V. Quirien

Als ik weer tot rust ben gekomen, loop ik naar het huis van Nikki, aangezien Nikki daar waarschijnlijk al terug is. Onderweg zie ik dat verschillende mensen mij uitlachen en naar mij wijzen. Als ik eenmaal bij het huis van Nikki kom doet de moeder van haar de deur open. "Ik was net onderweg naar de winkel, maar ik dacht dat Nikki bij jou was om spullen op te halen?" Ik schrik van wat de moeder van Nikki zei. Nikki is dus nog niet thuis. "ik dacht dat Nikki naar huis was gegaan want ze moest een tas ophalen, maar ze kan ook naar de winkel zijn gegaan om de tas te gaan halen zodat we nooit meer een andere tas hoeven te halen, maar dan moest ze al terug zijn. Bedankt voor het open doen, ik ga nog wel kijken bij mijn huis om te kijken of ze alweer terug was." "Is goed, doe haar de groeten als je haar tegen komt." Ik knik en loop weg voordat ik opnieuw begin te huilen. Ik wil weer op een bankje gaan zitten om tot rust te komen maar ik bedenk me al snel dat dat geen goede keuze is. Ik ren snel naar mijn huis toe, want er kan van alles gebeurd zijn in de tussentijd. Als ik bij mijn huis aankom zie ik dat de deur wagenwijd open staat. Dat betekend niet veel goeds. Ik loop naar binnen en merk dat de sterke dranklucht me al tegemoet komt. Mijn vaders auto staat niet meer voor het huis, dus moet hij wel weg zijn. Ik loop de trap op om Nikki te gaan zoeken, en precies op dat moment hoor ik een harde bonk. Iets of iemand is gevallen. Ik ren de trap op en schrik van wat ik zie. Mijn hele slaapkamer zit onder het bloed en alles is overhoop gehaald. Als ik naar de vloer kijk zie ik Nikki bewusteloos op de grond liggen. Ik moet snel nadenken. Ik wil Nikki optillen en naar buiten brengen. Ik til haar op en merk dat ze heel licht is. Ik neem haar mee naar de stoep en leg haar daar voor mijn huis neer. Ik probeer haar te reanimeren maar het lukt niet, er komt geen beweging in haar lichaam. Nu merk ik pas hoe erg ze aan het bloedden is. Ze moet wel teveel bloed hebben verloren. Verdrietig loop ik weg om het aan de moeder van Nikki te vertellen, maar dat hoeft al niet. Net als ik me omdraai hoor ik Nikki iets zeggen. "Quirien? Waar ben ik?" Snel ren ik naar Nikki toen en omhels haar. Tranen van geluk en verdriet lopen over mijn wangen. Ik probeer wat van het bloedden te stoppen. "Laten we je gaan schoonmaken.

Na een uur hebben we Nikki's kleding uitgewassen, haar schoongemaakt, de wonden verzorgd en alle spullen gepakt zodat niemand hoeft te weten wat er allemaal gebeurd is. We zijn onderweg naar Nikki haar huis om alles klaar te maken en we praten over van alles en nog wat. Als we bij haar huis zijn beginnen we een gesprek met de moeder van Nikki en gaan we eten. We eten pizza, want dat ik makkelijk en lekker. Nikki en mijn telefoon gaan tegelijk af en ik open het berichtje.

*hetzelfde whatsappgesprek van hoofdstuk 1*