CHAPTER 2

21.2K 580 28
                                    

Clarice's POV

HINIPAN ko ang mainit na kape na hawak ko sa gitna ng aking dalawang kamay. Nakangiting kumakain si Raine, hindi siya magkamayaw sa paglamon sa chocolate cake na in-order niya.


Patuloy pa rin ang pagbuhos ng ulan, puno ang cafeteria na pinagkakainan namin ngayon buti na lang ay nakahanap kami ng bakante.


Sa 'di kalayuan, may masayang pamilya ang masayang nagku-kwentuhan. Mukhang kakagaling lang nila sa pamamasyal. Buti pa sila buo.


Binawi ko ang paningin ko sa kanila baka mahalata nilang mataman ko silang tinitignan, maisip pa nilang may balak akong masama sa kanila. Pathetic.


"Clarice," ani ni Raine.

"What?"



He sigh. "Are you thinking of your parents?," napahigpit ang hawak ko sa mug. Nag-iwas ng tingin at, "Yes," mahina ngunit madiin kong inani.



"Clarice--"



"I know, dapat hindi ko na sila isipin pa dahil wala na sila, na dapat hindi na ako umasa pa na babalikan nila ako. " may lungkot sa kanyang mga mata.




"Young lady, all I wanted to say is don't let yourself get locked in the past. Hindi sa wag ka nang umasa, 'yung gusto ko lang na huwag mong isipin na wala kang kwenta dahil iniwan ka ng mga magulang mo. "





Kumunot ang aking nuo. 'Raine...I don't know what I will do without you' dahan ko siyang tinignan.





Gumuhit ang maliit na ngiti sa aking mga labi. "Thank you for always being here with me," mahina kong sambit.




Tinignan niya lang akong tinignan. Kumuha siya ng malaking slice ng cake niya tsaka sinubo ito sabay tingin sa akin ng nakakaloko.

"Shino pa ba ang magtutulungan kung di tayo lang? We are bounded," napangiti lalo ako. We truly are destined to be...friends.





"Bounded for life," bulong niya but somehow narinig ko pa rin ito.





HININTAY naming tumila ang ulan, hapon na ng nakauwi kami.




Tulad ng kinagawian, hinatid niya ako sa bahay. Sa pagkakataong ito hindi na niya inalis ang kamay sa balikat ko baka daw 'mawala' na naman ako at baka lalo pa kaming matagalang makauwi.




Ngumiti lang ako nung sinabi niya ito, pero sa loob looban ko. Ramdam ko pa rin ang sarili ko na nasa nakaraan pa. Hindi makaalis. Nasa madilim na lugar ng nakaraan.






















Craxel Magicai Academy: The Unique OneWhere stories live. Discover now