CMA44: FIRE & FLASHBACKS
--------
CLARICE 'S POV
Nagkatinginan kami. Ang mga mata niyang walang kabuhay buhay ay patuloy na nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung nakikita niya ako ngunit isa lang ang alam ko.
I already entered the door.
Unti unting nagbago ang itsura niya mula sa maamong dalaga naging fierce ang itsura nito. Ang pula niyang buhok at ang legendary fire na nakalutang sa kanyang kamay. This only means...
Ito yung namatay si tita, lumingon ako sa likod ko. And there they are ang mga taong pumatay sa tita ko.
Napaigting bagang ako.
And there it is, I watch how it ended. How that chapter of my life ended. Buong oras ay tumingin lang ako sa dating ako, sa Clarice Bernardo na inibig ni Raine.
Naramdaman kong tumulo ang luha ko, luhang matagal ko nang pinipigilan. Sa wakas malaya na itong tumulo, walang makakasaksi sa akin, walang maaawa sa akin, walang taong pilit na papasayahin ako sa kabila ng katotohanang hindi na mababago pa.
She-- I mean I collapsed. And then. . .
Raine appeared and then carried me at doon nagsimula ang lahat. Mga pangakong sinira, mga panganib na pilit na nilalabanan, at mga pagpatay ko.
Nagbago uli ang paligid, napalitan ito ng mga pader na bato at nag-aalab na lava.
Nakahiga ako sa isang malaking bato, batong pilit na nagsu-survive sa gitna ng ilog gawa ng lava.
Batong hindi nawawalan ng pag-asang makakaahon balang araw sa ilog ng lava. It is full of hope.
Isang bagay na lagi na lang akong nawawalan, minsan binibigyang dahilan upang umasa pa pero pagkatapos unti-unti naman niyang pinapatay at inuubos.
Paulit-ulit na lang ang ganitong pangyayari, matagal na rin simula nung huli kong makita si Raine, ayos na kaya siya ngayon.
May nahanap na kaya siyang iba? Nakapag-move on na ba siya? Umaasa pa rin ba siya? Nasasaktan pa ba siya?
Galit kaya siya sa akin?
Muli. Isang luha ang pumatak, luhang puno ng kalungkutan at pag-aalala. Bakit ba ang malas malas ko? Una, nalaman kong hindi ako tao, hindi ako normal at ang buhay na aking sa mundo ng mga tao ay isa lamang kasangkapan ng isang malaking kasinungalingan.
Kasinungalingang akala ko ay katotohanan, I lived a fake life! Hindi ako si Clarice, heck I don't know kung ako ba talaga si Reina?!
Bakit ganito ako? Puro na lang tanong ang namumuo sa kalooban ko? Ni minsan walang lumabas na kasagutan.
Kailan ba dadating ang pagkakataong.... Malilinawan na rin ako.
Mabibigay linaw ang aking tungkulin 'di lamang bilang prinsesa o dyosa kundi bilang isang craxelian.
"ROOOAAARRRR!! "
Napaupo ako sa kinahihigaan ko. Kasabay nito ang pagyanig ng paligid ko, mariin akong napahawak sa gilid ng bato.
Lagot! Nakalimutan kong hindi ordinaryong ilog ang kinalulutangan ko, before I knew it, natalsikan ang kaliwa kong kamay na nakahawak sa edge ng bato.
