Bir deprem,
Bir pasta,
Bir oyuncak...
Bir adam,
Bir kadın,
Ortak bir geçmiş...
Kalpler toprağın çığlığında kayıplara karıştı.
Aşklar beton yığınlarında ezildi.
Küçük bir kadının gözyaşları toprağın altında,
Küçük bir adamın gözyaşları toprak üstün...
Yepyeni sürpriz bir bölümle herkese merhabalar. Aaa ne çabuk dediğinizi duyar gibiyim. Canım okuyucularımın ısrarlarına dayanamadım ve size merak ettiğiniz bomba bölümü getirdim desem. Anladınız siz onu. 😉 Bakalım İpek ve Pamir bu bölümde neler yaşayacak? Bu güzel bölümü de merakla bölüm bekleyen sizlere armağan ediyorum. Sizler iyi ki varsınız. hepinizi çok seviyorum. Keyifle okursunuz umarım.
Bu arada yeni kapağımızı nasıl buldunuz?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kaderin acı silsilesiyle karşı karşıyaydı genç adam. Bütün bu olanlara, bu yaşadıklarına inanamıyordu. Rüyada gibi hissediyordu kendini. Hatta kabusta... Hayatını ortaya dökse koca bir kitap bitirirdi sanırım.
Kader dedikleri şey, bizzat onun başucunda uykuya bürünmüştü. Yatağında yatan kızı seyretti epeyce. Aklı bir türlü kabul edemiyordu bu olanları. Gerçek mi bir türlü idrak edemiyordu Pamir? Aylarca kardeşinin ısrarlarına rağmen kaçtığı kızın, aylar öncesinde aklına kazınan kızla aynı kişi olduğunu tahmin bile edemezdi. Mümkün müydü böyle birşey? Bu kız onca zamandır tanışmak istemediği kız mıydı yani? Kafası allak bullak olmuştu genç adamın. Ne düşüneceğini bilmiyordu. Kızın dün gece ki hali geldi gözünün önüne.
Kardeşini o halde görünce çok korkmuştu. Neyle karşılaşacağını bilmiyordu çünkü. Kütüphaneye girer girmez yerde sallanan kızı gördü. İleri geri sallanıyordu. Hala ardı arkası kesilmemiş hıçkırıklar firar ediyordu boğazından. Ceyda'nın donup kalmasıyla o da bir an donup kalmıştı ama hemen kendine gelip koştu kızın yanına ve karşısına geçip, dizlerinin üstünde oturdu. Ne yapacağını bilememişti Pamir. Eli ayağı dolaşmaştı sanki. Önce yüzünü kapatan saçlarını toplayıp geriye doğru attırdı. Hafifçe yüzünü kaldırdı ve "Sakin ol. Tamam geçti." derken gördüğü sima onun şoka uğramasına sebep oldu. Dumura uğramıştı resmen. Bu oydu. Aylar öncesinde hayatını kurtardığı kızdı. Aklından da bir türlü çıkaramadığı kız. Bu nasıl olurdu? Kader ona büyük bir oyun oynuyordu. Ceyda'ya baktı ama hala gözlerini dikmiş bakıyor, kıpırdayamıyordu. Tekrar kıza baktı. Yüzü gözü şişmişti ağlamaktan. Neredeyse yumulmuştu gözleri. Açılmıyordu. Çok kötü gözüküyordu. Şaşkınlığını hala atamamıştı ama bekleyecek de zamanı yoktu. Yavaşça kendine doğru çekti kızı ve başını göğsüne yasladı kızın. Kader onları bu oyunda başrol yapacaktı bu belli olmuştu ama haberleri yoktu. Göğsüne yaslanan kızın hıçkırıkları bir anda artmaya başladı ve ağlaması hıçkırıklara karıştı. Pamir ne yapacağını bilmiyordu. Neden böyleydi bu kız? Ne derdi vardı da bu haldeydi çok merak ediyordu.
Sonra gözüne ilişen eski püskü bir albüm vardı yerde. Açık haldeydi ve bir tane fotoğraf vardı açık olan yerde. Yavaşça eğildi ve eline aldı albümü. Resimde bir aile fotoğrafı vardı. Muhtemelen bu kendi annesi ve babasıdır kızın diye düşündü. Neden bu haldeydi bu kız? Ne büyük acılar çekmişti ki bu durumdaydı aklı almıyordu. Belki de kaybettiği ya annesiydi ya da babası. Belki de ikisini de kaybetmişti. Her türlüsü de çok acıydı. Kızın yarasını en derinlerinde hissetti sanki genç adam. Sıkı sıkı sardı kollarını İpek'e. Sanki köstebeğine sarılır gibi sardı onu. Veda ederken ki gibi sarıldı bir daha bırakmak istemezmiş gibi.
