DESTİNA (-18)

19.BÖLÜM ~ŞANS~

Herkese iyi akşamlar. Güzel bir bölümle yine karşınızdayım. Pazartesiyi bekleyemedim. Hemen atmak istedim. Benden bölüm bekleyen arkadaşların ısrarına dayanamadım da denilebilir. Bu bölüm gerek yorumlarıyla gerek arkadaşlığıyla desteğini esirgemeyen arkadaşım  ruyacim Hülya'm sana gelsin. Seviliyorsun tatlım. 😘😘😘❤❤❤

Keyifli okumalar...

Koydum önüme tüm dertlerimi. Ellerimde şekillenen minik sandığın içerisine saklamaktı belki de niyetim bilmiyorum. Dertlerimi alıp, bu gizemli ve özel sandığın içinde saklamak ve hafiflemek. Bu mümkün müydü? Tüm dertler bu minik sandığa saklanabilir miydi? Bu minik sandık onca derdi sinesine sığdırabilir miydi? Sorularımın cevabını her ne kadar biliyor olsam da, umut etmekten başka çarem yoktu. Omuzlarıma binen bu yükü bir nebze olsun hafifletmek istiyordu bedenim. Kimseye anlatamadığım, kimseye dökemediğim dertlerimi bu sandıkla beraber dinlenmeye bırakmak istiyordu bedenim. Dinlenmek, huzur bulmak istiyordum ama galiba bu hiçbir zaman  mümkün olamayacaktı. Yüklerim gün geçtikçe daha da binecek omuzlarıma ve ben kendimi gün geçtikçe her günden biraz daha çökmüş olarak bulacaktım. Özenle çizip, özenle kesip, şimdi de derin dokunuşlar yaptığım bu sandığa sığınmaktı niyetim ama o da olmuyordu. Oyma kalemimi naif hareketlerle, sanki şekil verdiğim kereste incinecekmiş de kırılacakmış gibi küçük oyuntulara şekiller veriyordum ellerimle. Ahşap oymacılığı işine aslında çok küçük yaşta merak sarmıştım. Mazisi yine köstebeğimle başlıyordu. Deprem olmadan önce yurt dışına tatile çıktığımızda annem ve babamla çarşı turu yaparken dikkatimi çekmişti küçük bir dükkan. Merak edip içeri girmek istemiştim. Annemler de beni kırmamışlardı ve birlikte ustanın yanına yaklaşmıştık. Kırlaşmış beyaz saçları ve sakalları yaşının epeyce yol katettiğini gösteriyordu. Tahminen 50 li yaşlarda olduğunu düşündüğüm amcanın ona yaklaştığımda söylediği sözler dün gibi aklımdaydı.

***

"Hoşgeldin evlat."

"Hoş buldum efendim."

O yaşlı amca gözlerimdeki hayranlıktan  anlamış olacak ki

"Çok güzeller değil mi?" demişti.

"Şey, evet, çok güzeller. Nasıl yapıyorsunuz bunları. Yani bu kadar güzel ve düzgün bir şekilde nasıl kesiyorsunuz?"

"Gel, göstereyim nasıl yapıldığını." Amcaya biraz daha yaklaşıp yakından baktım işlediği parçaya. O kadar güzel gözüküyordu ki. Boya olmadığını halde bile bir sanat eseri gibiydi. Gözlerim daha da büyüdü ve daha büyük bir hayranlıkla baktım ustaya.

"Bu, bu çok güzel. Sanat harikası gibi. "

"Haha daha dur, bu henüz bitmiş değil. Daha oyma işlemi bitecek, zımparadan geçerek şekillenecek, sonrasında suni boya, en son da verniklenecek. Bir çok işlemden geçip" karşıdaki boyalı tabloyu göstererek "işte bunun gibi olacak" demişti. Daha sonra tekrar anlatmaya etmişti.

"Bu işi yapmak herkesin harcı değildir evlat. Tüm yüreğini vereceksin, sadece elle olmaz bu iş. Yaptığın işi, oyma kalemi ve tokmakla bütünleştirdikten sonra kalbinle de bütünleştirmelisin. Sevgini katmazsan, yaptığın işi hissederek yapmazsan tam bir usta olamazsın. En önemlisi kalp. Tüm benliğinle işlemelisin keresteni."

"Kereste ne ki?"

"Kereste ana maddedir evlat. Yani ağacın kesilip işleme hazır hale getirilmiş halidir. Bak işte budur kereste. Ne yapılacaksa buna resmeder, ardından kıl testere dediğimiz aletle fazlalıklarını yok eder, ve bu bıçaklarla şekillendiririz. Nasıl ki yüreğinden gelerek, hissederek bu işi yapamazsan, kereste olmadan da yapamazsın. Kereste de oymacılığın kalbidir. Öyle her keresteden de oyma işi olmaz evlat. Yaptığın işin göze hitap edebilmesi için kerestenin de kusursuz olması gerekir. Budaklı olan keresteler hep bir engel teşkil eder. Tıpkı hayatımızda da olduğu gibi, önümüze engeldir budaklar. Ne kadar yok etmek istesen de edemezsin, hep bir iz bırakır arkasında. Bıraktığı iz hayatımızda engel olmaya devam eder. Gözümüze batar. Bu yüzden" eline aldığı tahtayı göstererek " pürüzsüz olmadılar işleyeceğin kereste. Dümdüz, budaksız, lekesiz, su gibi olmalı ki yaptığın işler de mükemmel olsun. Göz alıcı olsun."