The Lie (Camren)

8.When You Were Mine

There is nothing like you and me and you know it.

Camila's real Tweet/ 29 January 2014

I know it.

Lauren's real Tweet/ 29 January 2014

Lauren's POV

"Τώρα..τώρα..Ναι! Σε 10 λεπτά σου είπα είμαι εκεί..Ναι έχω αποβιβαστεί απο το αεροπλάνο! Τα πράγματα μου θα τα πάρει ο σοφέρ!! Εντάξει Τζόναθαν. Ναι σου είπα..θα χαμογελάω!" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο νευριασμένα. Shit. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, ίσως πρέπει να πάρω άλλα δύο ντεπόν. Ίσως τρία. Δεν ξέρω. Shit Shit Shit.

Από την στιγμή που ξύπνησα σχεδόν όλα πηγαίνουν στραβά. Χτες το βράδυ έκανα το λάθος και κάλεσα την Keana. Ναι πάλι. Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγω να σκέφτομαι την σημερινή μέρα. Η χτεσινή εικόνα της Καμίλα στα Iheartradio Music Awards είχε χαραχτεί τόσο έντονα στο μυαλό μου που έπρεπε επειγόντως κάτι να κάνω και ίσως η μοναδική λύση ήταν για ακόμη μια φορά η Keane. Καταλήξαμε να πιούμε τόσο πολύ που μας πήρε ο ύπνος με τα ρούχα στο κρεβάτι. Όχι απλά ύπνος.  Παρακοιμηθήκαμε. Το πρωί δεν άκουγα καν το ξυπνητήρι και καλά που ήρθε ο μάνατζερ μου από το σπίτι για να με ξυπνήσει τρομοκρατημένος φωνάζοντας μου ότι έχω χάσει την πτήση μου για το Σικάγο. Οι υπόλοιπες είχαν ήδη φτάσει και εγώ ακόμη κοιμόμουν. Ακόμη και το ίδιο το σύμπαν δεν θέλει να πάω, για ποιο λόγο εξακολουθούν και με πιέζουν;

"Chicago Recording Company" είπα μονολεκτικά και ίσως λίγο πιο απότομα μπαίνοντας στο ταξί και κρύφτηκα πίσω από τα μαύρα Wayfarer Ray-Ban γυαλιά μου. Ο ταξιτζής κοίταξε από τον καθρεφτάκι πάνω του και όταν αναγνώρισε ποια είμαι γούρλωσε τα μάτια του. Ευτυχώς χωρίς να μιλήσει έβαλε μπρος και ξεκίνησε. Είχα αργήσει ήδη 3 ώρες για τις πρόβες με τις «Fifth Harmony» και αναγκαστικά μετά την πτήση, μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα, καθώς ο σοφέρ μου έπρεπε να πάει τις βαλίτσες μου στο ξενοδοχείο που μου ειχαν κλείσει.

Πέρασα το χέρι μου πάνω από τα ελαφρώς κυματιστά μαύρα μου μαλλιά και έβγαλα μία ανάσα βάρους που δεν ήξερα οτι κρατουσα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του ταξί. Παρ'όλα αυτά εξακολουθούσα να νιώθω αυτόν τον ενοχλητικό κόμπο στον λαιμό μου. Είχε εγκατασταθεί τόσο άνετα και δεν έλεγε να φύγει. Η μέρα που απέφευγα να σκέφτομαι είχε φτάσει. Θα τις έβλεπα. Όλες. Και συγκεκριμένα αυτή. Ναι αυτή. Πως θα έπρεπε να της φερθώ; Σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Να χαζογελάω σαν βλαμένη δείχνοντας ότι είμαι άνετη και ότι το έχω αφήσει τόσο πολύ πίσω μου αυτό που έγινε μεταξύ μας; Γιατί αυτό πίστευα. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι το έχω ξεπεράσει αλλά γιατί τις τελευταίες τρεις καταραμένες εβδομάδες δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι; Με έπιανε ένα μαλακισμένο τσίμπημα στην καρδιά όταν σκεφτόμουν το πως θα με αντιμετωπίσει αυτή. Άλλα τι λέω; Μπορεί να μην θυμάται καν όλα αυτά που έχουν γίνει μεταξύ μας. Σιγά μην θυμάται την ιστοριούλα μας. Μπορεί να την θεωρεί μια χαζή περιπετειούλα. Σιγά μην δίνει δεκάρα. Η ζωή της πλέον είναι τόσο τέλεια. Με την τεράστια φαντασμαγορική καριέρα της και τον επιτυχημένο μεγαλοδικηγόρο της καρδιάς της.