The Lie (Camren)

18. Ready Or Not.

Reality is absolutely awful. Been there for the past few months - I'm going back to fantasy

Camila's real reblog on tumblr.

I could be your fantasy.

Lauren's real caption on instagram.

Camila's POV

Οι επόμενοι δύο μήνες πέρασαν πολύ περίεργα. Ισως ακομη και ψυχοφθόρα για εμενα. Δεν βρισκόμουν και στην καλύτερη συναισθηματική κατάσταση αλλά προσπαθούσα να δείχνω χαρούμενη μπροστά στις κάμερες. Τις περισσότερες φορές αποτύγχανα. Ένιωθα λες και βρισκόμουν 3 χρόνια περίπου πίσω, σαν τότε που ήμουν στις Fifth Harmony και το έβρισκα αδιανόητο να γελάσω έστω και στα ψέματα. Ο λόγος τότε ήταν η Λόρεν. Το αστείο της υπόθεσης; Ο λόγος τώρα είναι πάλι η Λόρεν. Το ότι βρισκόμουν ακόμη σε world-tour με βοηθούσε στο να ξεφεύγει κάποιες φορές το μυαλό μου από αυτή, να μην είναι μόνιμα πλέον κολλημένη η εικόνα της στο κεφάλι μου και τα τελευταία λογια της που μονο την καρδιά μου εκαναν να πονάει. Πλέον δεν βρισκόταν απλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά είχε καταλάβει σχεδόν όλο το μέρος του εγκεφάλου μου.

Από τότε που μου ξεκαθάρισε ότι «Δεν με θέλει στην ζωή της» και ότι «Είναι τόσο καλά χωρίς εμένα», την είχα δει άλλες 4 φορές. Θα μπορούσαν να ήταν και παραπάνω αλλά το απέφυγα. Ήταν πολύ δύσκολο να την έχω απέναντι μου και η συμπεριφορά της να είναι τόσο αδιάφορη και κρύα. Γιατί ναι.. Η Λόρεν δεν με ήθελε άλλο στην ζωή της άλλα φρόντισε να μπει στο squad της Τέιλορ. Πλέον την συμπαθούσαν όλοι και ίσως έκανε ακόμη και περισσότερη παρέα από ότι εγώ με τις κολλητές μου. Δεν ξέρω. Εγώ 2 μήνες τώρα βρίσκομαι από την μία χώρα στην άλλη. Τις 4 φορές που κατάφερα να δω την Σελίνα και την Τέιλορ ,η Λόρεν πάντα ήταν μαζί τους ή πάντα εμφανιζόταν λίγη ώρα μετά. Την πρώτη φορά σηκώθηκα και έφυγα σχεδόν αμέσως αλλά τις υπόλοιπες αναγκάστηκα και κάθισα καθώς οι φίλες μου άρχισαν να υποπτεύονται ότι κάτι μου συμβαίνει, καθώς όλο το πρόσωπό μου «ούρλιαζε» το πόσο χάλια είμαι μέσα μου. Μου φαινόταν αστείος ο τρόπος που είχαν εξελιχθεί τα πράγματα. Ειλικρινά.

Η Λόρεν στις 4 αυτές φορές που βρεθήκαμε ποτέ δεν μου απηύθυνε τον λόγο προσωπικά. Ποτέ δεν σχολίαζε αυτά που έλεγα και σχεδόν ποτέ δεν με κοιτούσε. Συνήθως έλεγε ένα τυπικό «γεια σας» σε όλους μας όταν ερχόταν ή ένα απλό «καληνύχτα» όταν έφευγε. Ποτέ δεν με ρώτησε αν «είμαι καλά» όπως την άκουγα πολύ συχνά να ρωτάει την Σελίνα και την Τέιλορ. Και φυσικα ποτε της δεν μου χαμογέλασε. Μία φορά μόνο χρειάστηκε να μου μιλήσει και αυτό το έκανε με το ζόρι καθώς δεν μπορουσε να κάνει και αλλιώς. Βρισκόμασταν στο σπίτι της Σελίνα και η Λόρεν έπρεπε να φύγει πιο νωρίς από ότι συνήθως. Το αμάξι μου έκλεινε το Hummer τζιπάκι της και μου ζήτησε αν μπορώ να το μετακινήσω. Το να ακούω την φωνή της να απευθύνεται προσωπικά σε εμένα μετά από 2 ολόκληρους μήνες μου φάνηκε σαν μελωδία στα αυτιά μου. Τόσο τραγική. Αν μπορούσα να περιγράψω την συμπεριφορά της απέναντι μου με μία λέξη ίσως θα ήταν η λέξη «κρύα». «Ψυχρή». «Τυπική» όταν έπρεπε. Ήταν σαν να είχε βγάλει κάθε ίχνος συναισθήματος από μέσα της όσον αφορά εμένα.