Don't let go

22

Ik schrik wakker en lig in de ziekenzaal. 'Waar is hij' vraag ik in paniek aan Harry en Hermelien die al recht staan. 'Audrey ga maar slapen, we halen hem' zegt Harry. 'Ik ga mee' zeg ik vastbesloten en ik stap uit bed. 'Je weet dat je bijna dood was' vraagt Hermelien. 'Het is mijn vader! Ik. Ga. Mee' zeg ik en ik wandel naar hun. Ik ga mee in de ketting staan en ineens staan we in een lege zaal. 'Half acht, waar waren we om half acht' vraagt Hermelien en dan beginnen we te rennen, Hermelien slaagt Draco en dan vliegen we op Scheurbek naar Sirius om hem te bevrijden. Als we op Zweinstein zijn neemt hij me apart. 'Princess' zegt hij glimlachend. 'Papa' zeg ik en ik knuffel hem. 'Ik heb je met die twee jongens gezien' zegt hij en ik kijk hem afwachtend aan. 'Je bent veel te jong voor jongens' zegt hij dan. 'Pap' zeg ik op zeur toon. 'Ik heb jou en Harry Zwerkbal zien spelen, je bent een geweldig jager' glimlacht hij. 'Dank je' zeg ik. 'Ik ben echt trots op je, Rosalie. Je bent een slimme heks en ik had niet trotser kunnen zijn' glimlacht hij 'Je zit nu wel even goed bij de Weasley's. Mijn leven is nog te onvoorspelbaar en ik wil jou niet in gevaar brengen'. 'Niet weggaan' smeek ik. 'Ik zal nooit weggaan, dat heb ik je ooit beloofd' zegt hij en hij haalt een donkere krul uit mijn gezicht. 'Maar je bent onschuldig' zeg ik zacht. 'En jij weet dat en Harry weet dat en dat is genoeg, voor nu' zegt hij. Ik slaag mijn armen om zijn neg en begraaf mijn gezicht in nek. 'Het is goed Rosalie. Ik kom nog terug' zegt hij. 'Dat zei je de laatste keer ook' zeg ik waardoor hij grinnikt. 'Ik beloof het' zegt hij en hij steekt zijn pink uit waardoor ik lach. Ik haak mijn pink in de zijne en kijk in zijn grijze ogen. 'Niet huilen Princess' zegt hij en hij veegt een traan weg vanwaar ik niet eens wist dat hij er was. 'Jij en ik papa' zeg ik. 'Jij en ik Princess' glimlacht hij en dan gaan we naar de andere, Sirius zegt ook nog wat tegen Harry en klimt dan op Scheurbek. 'Jij bent werkelijk de slimste heks' zegt hij dan tegen Hermelien en dan vliegt hij weg en wij rennen naar de ziekenzaal. 'Madame Plijster vermoordt me als ik weer niet in bed lig' grom ik en we lopen de ziekenzaal in en ik spring in bed. 'Hoe komen jullie daar. Net waren jullie nog daar en nu zijn jullie daar' zegt Ron verward. 'Waar heeft hij het nou weer over Harry' vraagt Hermelien waardoor ik grinnik. 'Geen idee, je kan toch niet op twee verschillende plaatsten tegelijk zijn' zegt Harry. 

Harry, Hermelien en Ron zijn al uit de ziekenzaal terwijl die vrouw me nog laat liggen. 'Jij bent uit bed geweest' zegt ze bestraffend. 'Niet' lieg ik, natuurlijk ben ik uit bed geweest. 'Je heb schoenen aan' zegt ze. 'U ook' zeg ik terug. 'Ja, maar in bed draag je geen schoenen' zegt ze. 'U heeft u gewoontes en ik heb de mijne' zeg ik terwijl ik mijn armen over elkaar slaag. 'Ongelooflijk' mompelt ze en ze loopt weg. 'Dus wanneer mag je uit bed' vraagt George die binnenkomt. 'Volgens mij gisteren' zeg ik mokkend waardoor hij lacht. 'Ze laat me gewoon langer blijven omdat ik altijd ontsnap'. 'Arme jij' zegt George en hij komt op de stoel naast mijn bed zitten. 'Waar is Fred' vraag ik. 'Is hij nog niet langs geweest' vraagt hij verbaasd. 'Nee' zucht ik. 'Hij is vast in de war of zo' zegt George. 'Is hij boos op me' vraag ik en ik kijk hem aan. 'Geen idee Audrey, geen idee' zucht hij. 

Eindelijk ben ik uit de ziekenzaal en ik ren door de gangen, Harry vertelde dat professor Lupin ging vertrekken. 'Je vertrekt toch niet zonder afscheid, ome Remus' grijns ik buiten adem als ik zijn kantoor kom. 'Audrey' zucht hij. 'Het spijt me echt van je buik'. Hij voelt zich schuldig. 'Dat is al lang vergeven en vergeten en daarbij, bij mij kan je ze te minste niet zien' zeg ik grijnzend. 'Is alles echt oké' vraagt hij bezorgt. 'Misschien helpt chocola' grijns ik waardoor hij lacht en me een stuk geeft. 'Dank je nonkel Remus' zeg ik en ik peuzel het op. 'Je bent nog niks verandert' lacht hij. 'Waarom vertrek je? Ik wil geen andere leerkracht' zeg ik. 'Ze weten dat ik een weerwolf ben en morgen zullen er wel brieven komen van bezorgde ouders die hun kind geen les wilt laten krijgen van een weerwolf' zegt Remus. 'Ik zal al die huizen persoonlijk af gaan' zeg ik en ik slaag mijn armen over elkaar. 'Je volgende leerkracht zal ook wel goed zijn' verzekerd hij me. 'Ja want we hebben nog nooit een slechte gehad' zeg ik sarcastisch. 'Het komt wel goed Audrey' lacht hij en dan ga ik zuchtend weg. 'Fred' gil ik als ik hem zie op de gang. Hij kijkt me aan en ik loop naar hem toe. 'Waarom ben je niet op bezoek geweest? Ik ben zeker vijf keer weggeslopen naar de leerlingenkamer maar ik werd of gepakt of je was er niet' zeg ik. 'Audrey ik was doodongerust en dan kom je hier lachend naar binnen alsof er niks is gebeurd' zegt hij. 'Sorry, ik ben gewoon blij dat ik mijn vader terug heb en dat hij onschuldig is' zeg ik. 'Dat is het probleem, jij denkt alleen aan jezelf' zegt hij. 'Wat' zeg ik verbaasd. 'Als je iets doet of zegt denk je dan wel aan anderen' vraagt hij. 'Fred, het spijt me. Dat is niet de bedoeling' zeg ik. 'George en ik lagen twee uur verlamd op het gras en jij vraag ons niks, zolang jij de aandacht maar krijgt'. 'Wel als je op bezoek was geweest had je gehoord dat ik me wel zorgen maakte' zeg ik en ik pak zijn trui uit mijn rugzak en geef die aan hem. 'Ik dacht dat jij ook wel blij voor me was. blijkbaar had ik het fout' zeg ik boos en dan loop ik boos weg. 'Stomme jongens, stomme, stomme jongens' mok ik en dan bots ik tegen Carlo. 'Jij lijkt ook vrolijk om uit de ziekenzaal te mogen' zegt hij. 'Jongens zijn stom' zeg ik. 'Dank je' zegt hij sarcastisch waardoor ik met mijn hoofd schud. 'Ben ik egoïstisch' vraag ik. 'Jij? Nee' zegt hij verbaasd. 'Fred zegt van wel' zucht ik. 'Dan is Fred een enorme sukkel' zegt hij. 'Volgens mij laat madame Plijster me altijd langer blijven omdat ik altijd wegloop' zeg ik dan waardoor hij lacht. 'Dat zou mij eigenlijk ook niet verbazen' lacht hij. 'Alsof ze niet weet dat ik stiekem toch weer wegsluip, al word ze wel beter in me in bed houden' zeg ik. 'Bedankt trouwens voor de choco-kikkers, ze waren heel lekker' glimlach ik. 'Ik weet hoe verslaafd jij aan chocola bent' grijnst hij. 'Ik zie je wel weer Carlo' lach ik als ik Angelina zie en zo vul ik de rest van de dag, pratend en Fred ontwijkend waardoor ik George ook niet zo vaak zie.