Don't let go

49

Hier sta dan, voor het nest, waar de lichten branden, waar mijn familie zit en ik word toch heel erg nerveus. 'Nerveus' vraagt Harry die naar me kijkt. 'Als de dood' zucht ik. 'Harry' roept Ginny vragend. 'Ja, ik ben het! Ik ben die dooddoener gevonden' roept hij terug. 'Is het vreemd om bang te zijn voor je eigen familie' vraag ik. 'In jou geval: nee' zegt hij zacht. 'Is er iemand bij je' roept Ginny. 'Kom, ze gaan je met open armen ontvangen' zegt hij bemoedigend waardoor ik diep ademhaal. 'Hoe kan het dat ik nog leef' vraag ik. 'Ik heb geen idee, maar je moet blij zijn dat je leeft' zegt Harry en hij begint te lopen, een paar seconde later loop ik achter hem aan. 'Hallo' zegt Harry die binnenkomt. 'Is het erg dat ik een gast mee heb' vraagt hij beleefd aan Molly. 'Natuurlijk niet, wie is het' vraagt ze. 'H...hoi' zeg ik nerveus terwijl ik mijn hand zwaai waardoor Molly zich omdraait en het bord laat vallen. 'Oh sorry, ik wou je niet laten schrikken' zeg ik meteen. 'Audrey' zegt ze verbaasd. 'Wat was dat' vraagt Arthur die ook binnenkomt en ook grote ogen opzet als hij mij ziet. 'Ik was het niet' zeg ik meteen uit gewoonte. 'Audrey' zegt hij ook verbaasd en dan komt Molly naar me toe en pakt mijn gezicht vast en bestudeert me helemaal. 'Je ziet er mager uit' zegt ze en dan zie ik een traan in haar ogen blinken. 'Ik heb je gemist' geef ik als eerste toe waardoor ze glimlacht. 'Wij jou ook' zegt Arthur die me knuffelt samen met Molly. 'Mam, is het eten bijna klaar' vraagt Ron die binnenkomt. 'Ronald Wealsey' zeg ik bestraffend en ik zet mijn heupen in mijn zij. 'Jij ziet haar toch ook' vraagt Ron als Hermelien binnenkomt die met grote ogen knikt en dan komt Ginny met een grijnzende Harry de keuken in. 'Audrey' fluistert ze verbaasd. 'Gin, weet je dat jou naam echt lijkt op een drankje uit de dreuzelwereld' zeg ik. 'Audrey' lacht ze en ze geeft me een knuffel. 'Alles goed kleine zus' lach ik. 'Kan niet beter' glimlacht ze. 'Wel, als jullie me nu willen vertellen waar ik mijn favoriete tweeling vind? Dan kan ik hun leven ook nog eens op hun kop zetten' lach ik maar niemand lacht mee. 'Ze zitten al meer als een week op hun kamer' zegt Hermelien. 'Ugh, drame queens' zucht ik en ik loop de trap op, de blikken van Charlie, Bill, Fleur en Charlie in de living negerend. Ik stop voor hun kamer en klop op de deur. 'Nee mam, we komen niet eten' roept George geërgerd. 'Oh alsjeblieft zeg niet dat ik op Molly begin te lijken' grijns ik terwijl ik de deur open en in de deurpost leun. Ze draaien meteen hun identieke hoofdjes naar mij en kijken me dan verbaasd aan. Als ze na vijf minuten me nog altijd aanstaren rol ik met mijn ogen. 'Ik had wel een gezelligere terugkomst verwacht van mijn hopelijk nog vriendje en mijn hopelijk nog broer' zeg ik. 'Audrey' glimlachen ze nu tegelijk en ze staan tegelijk recht en beginnen me te knuffelen. 'Dit lijkt er meer op' zucht ik terwijl ik de vertrouwde geur van de tweeling inadem. 'Sorry dat ik vertrok' zeg ik zacht. 'Dat is al lang vergeven' zegt George en dan laat ik ze los. 'Hoe kan je nog leven' roept George dan ineens verbaasd. 'Ik heb geen idee. Ik dacht dat ik dood was en ineens leefde ik zonder herinneringen' zeg ik. 'Wat' vraagt Fred. 'Mijn moeder had me. Ik herinnerde me niks, tot vandaag en toen kregen we ruzie en stond ze op het punt om me te vermoorden, gelukkig was Harry er' zeg ik. 'Wat een trut' zegt Fred woedend. 'Rustig Freddie, ik ben er nu' zeg ik glimlachend. 'Ik heb jullie gemist' zeg ik dan. 'Wij jou ook' zeggen ze tegelijk. 'Maar ik moet nu naar beneden om... bye' zegt George en dan gaat hij weg. Ik grinnik en kijk naar Fred die ook grijnst. 'Sorry van al die meisjes waarmee ik jou heb bedrogen' zegt hij dan ineens. 'Volgens mij had ik gezegd dat het niet erg was' zeg ik terug. 'Ik voel me schuldig' zegt hij. 'Ik ook' zeg ik waardoor hij naar me kijkt. 'Ik had echt nooit moeten vertrekken' zucht ik en ik ga naast hem op zijn bed zitten. 'Ik hou van je' zegt hij dan waardoor ik een glimlach op mijn gezicht krijg. 'Ik hou ook van jou' fluister ik. 'En nu Riddle' zegt hij waardoor ik kreun. 'Ik stam af van Zalazar Zwadderich, hoe dom is dat' vraag ik. 'Je bent een Griffoendor' zegt hij. 'Ik stam af van Voldemort, dat is ook dom' zucht ik. 'En toch hou ik van je, er moet wel iets goed mis met me zijn' grijnst Fred waardoor ik hem een duw geef. 'Voor mij blijf je altijd Black zonder een kant van haar moeder' zegt hij. 'Wel, Ryan en zijn kinderen zijn oké' zeg ik aarzelend. 'Dat zou kunnen, ik heb ze nooit ontmoet' zegt hij droog. 'Gaan we eten, ik heb honger' zeg ik dan random. Hij lacht en staat recht. Hij steekt zijn hand uit om me recht te helpen. Ik pak hem aan en hij trekt me hard recht waardoor ik tegen hem sta. Waarom is hij zo groot! Hij grijnst naar me en gaat met zijn hand naar mijn wang. 'Kus me nou gewoon' zeg ik en ik ga op mijn tippen staan en gooi mijn armen in zijn nek terwijl ik mijn lippen op de zijn drukt. Hij grijnst tegen mijn lippen en kust dan terug. Hij legt zijn handen op mijn heupen en buigt dan naar voor zodat ik niet op mijn tippen moet blijven staan. Hij laat me los en kijkt dan met zijn mooie bruine ogen in de mijne. 'Ga alsjeblieft nooit meer weg' fluistert hij. 'Beloofd, ik blijf altijd bij jou' zeg ik zacht. 'Eten' roept Molly naar boven en Fred pakt mijn hand en trekt me mee naar beneden. 'Ik ga op mijn vaste plek tussen de tweeling zitten en meteen begin ik een gesprek met Bill. Het huis is al snel gevuld met gelach, gepraat en grapjes. Dit is mijn familie en niks zal dat ooit veranderen.