ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ{Wattys2016 Winner}{VilvasAwardsWinner}{TBSBWinner}{ActionGRApproved}

ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

Η Demeter έμεινε να κρατά το δάχτυλο πάνω στη σκανδάλη για τόσο χρόνο που έχασε την αίσθηση. Ίσως πέρασε ένα λεπτό, ίσως μια ώρα. Το ίδιο ήταν. Δεν καταλάβαινε γιατί εμπόδιζε τον εαυτό της να προχωρήσει στην εκτελεση. Δεν ήταν η πρώτη φορά που σκότωνε, δεν ήταν καν η πρώτη φορά που σκότωνε εραστή της. Κι όμως, αισθανόταν ότι ποτέ άλλοτε δεν είχε διστάσει τόσο μπροστά στην ιδέα του φόβου, του αίματος που θα ανέβλυζε από το κεφάλι του σαν νερό από πηγή και το αίσθημα της απώλειας του. Κούνησε νευρικά το κεφάλι, προσπαθώντας να διώξει αυτή την ανόητη σκέψη. Δε θα της έλειπε, γιατί να της έλειπε, ποιός ήταν για να της έλειπε;

Μια σφαίρα κι όλα θα τελείωναν. Θα τον σκότωνε και θα απαλλάσσονταν από την απόσπαση προσοχής της. Κι όμως, τα δάχτυλά της, τα νεύρα της, ίσως ακόμα κι ο ίδιος ο εγκέφαλος της αρνούνταν να υπακούσουν στην εντολή της.

Κι ενώ πολεμούσε με την ίδια της τη θέληση και το χέρι της έτρεμε πια πάνω στο όπλο, τον είδε να κουνιέται και τα μάτια του να ετοιμάζονται να ανοίξουν, με έναν τραχύ ήχο να βγαίνει από τα δόντια του.

Η Demeter, με απόλυτη σταθερότητα και χωρίς κανέναν θόρυβο, έκρυψε το όπλο στο συρτάρι του διπλανού κομοδίνου και παρέμεινε να τον κοιτάζει, σταυρώνοντας τα πόδια της πάνω στο μαλακό στρώμα.

Ο Stephen άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε νυσταγμένα.

"Κοιμήσου πάλι," του είπε ήρεμα εκείνη.

"Προτιμώ να σε κοιτάζω," είχε διαφορετική άποψη εκείνος. "Δεν έχεις μόνο εσύ το δικαίωμα να χαζεύεις το πανέμορφό μου κορμί!"

Η Demeter κοίταξε για λίγο πάνω, σκεπτόμενη πού θα μπορούσε να φτάσει η αρσενική αλαζονεία κι ωραιοπάθεια. Ωστόσο, η ώρα περνούσε κι αφού πλέον είχε ξυπνήσει δε θα τον σκότωνε εκείνο το βράδυ. Έπρεπε να φύγει.

"Βρωμάς," τον κατηγόρησε, πιάνοντας δραματικά τη μύτη της. "Πήγαινε να πλυθείς."

"Όπως θέλεις," ετοιμάστηκε να υπακούσει ο Stephen. "Θα με συνοδεύσεις;" Τη ρώτησε με ένα πονηρό βλέμμα, γεμάτο νόημα.

"Αργότερα," του απάντησε, ενώ δε σκόπευε να το κάνει.

O Stephen έφυγε για το μπάνιο και την άφησε μόνη. Μόλις άκουσε το νερό να τρέχει από τη βρύση, η Αρχηγός ντύθηκε με άπιαστη ταχύτητα, πήρε το περίστροφο από το συρτάρι, το ξανάκρυψε στην τσάντα της κι έφυγε από το δωμάτιο σαν κυνηγημένη, κλείνοντας την πόρτα πίσω της και καθαρίζοντας όλα τα δακτυλικά της αποτυπώματα. Ήταν σαν να μην τον ειχε συντροφεύσει ποτέ στο ξενοδοχείο, με μοναδική απόδειξη της ύπαρξης της, το βαρύ, μεθυστικό της άρωμα.