ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ{Wattys2016 Winner}{VilvasAwardsWinner}{TBSBWinner}{ActionGRApproved}

ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Ο Doug είχε στηθεί πάνω στην Harley στην πλατεία St. Marcus περίπου είκοσι λεπτά πριν την κανονισμένη ώρα και περίμενε τη Mera σαν υπομονετικός σκύλος.

Αυτή η γυναίκα είχε κάτι μαγευτικό πάνω της που τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Κάτι μαγευτικά ελκυστικό και χαριτωμένο, κάτι μεθυστικά καθηλωτικό που θα σαγήνευε τον οποιοδήποτε. Και παράλληλα, ένιωθε ότι την περιέβαλε ένα τεράστιο μυστήριο το οποίο ήταν παραπάνω από αποφασισμένος να εξιχνιάσει.

Τα πρώτα δέκα λεπτά της προσμονής του πέρασαν εύκολα, αφού τη σκεφτόταν. Τα υπόλοιπα είκοσι πέντε πέρασαν μετά δυσκολίας κι είχε αρχίσει να βαριέται. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη, θα είχε ήδη φύγει. Αλλά, μόνο και μόνο επειδή επρόκειτο για τη Mera, θα μπορούσε να περιμένει όσο χρειαζόταν. Πρώτη φορά γυναίκα αργούσε στο ραντεβού και δεν τον πείραζε.

Μόνο πέντε λεπτά κράτησε η αργοπορία της. Την είδε να τρέχει προς το μέρος του, με μαλλιά ελαφρώς ανακατεμένα και μάγουλα αναψοκοκκινισμένα που την έκαναν να μοιάζει με μικρό, αθώο κοριτσάκι. Μέχρι που την κοιτούσε κανείς στα μάτια και παρατηρούσε τη σκοτεινιά και τους δαίμονες που ελοχεύουν.

"Γεια," τον χαιρέτησε με ένα φωτεινό χαμόγελο. "Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση," απολογήθηκε, ανάμεσα στις βαριές ανάσες από το λαχάνιασμα.

"Δεν πειράζει," της απάντησε ο Doug με ειλικρίνεια. "Μόλις τώρα ήρθα κι εγώ."

"Λες ψέματα," τον έπιασε η Mera και χαμογέλασε προκλητικά.

"Και πώς το συμπέρανες;" Αναρωτήθηκε εκείνος, ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.

"Απλά αν είχες έρθει τώρα, όπως λες, η μηχανή σου θα ανέδιδε ακόμα τη μυρωδιά της βενζίνης," του εξήγησε εκείνη. "Και το μόνο που μυρίζω αυτή τη στιγμή δεν είναι παρά το εξαίσιο άρωμά σου."

Ο Doug χαμογέλασε στο σχόλιό της.

"Υποτίθεται πως ο άνδρας κάνει το κοπλιμέντο, έτσι;"

"Φυσικά," αποκρίθηκε η Mera. "Μόνο που ορισμένες φορές χρειάζεται κάποιος να κάνει τη διαφορά." Έπειτα, του έκλεισε το μάτι με νόημα και χάρη.

Ο Υπαστυνόμος της ένευσε να ανεβεί στη μηχανή πίσω του και της έδωσε ένα κράνος που είχε φέρει μαζί του.

"Πού θα πάμε;" Τον ρώτησε καθώς φορούσε το κράνος της.

"Αυτό θα το μάθεις στην πορεία," της απάντησε αινιγματικά και γύρισε το κλειδί για να ξεκινήσει η μηχανή.