ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ{Wattys2016 Winner}{VilvasAwardsWinner}{TBSBWinner}{ActionGRApproved}

ΧΡΟΝΟΣ

Όταν η Mera πάρκαρε ξανά τη μηχανή της έξω από το Τμήμα, το μεσημέρι είχε μπει για τα καλά. Αυτή τη φορά, μόλις μπήκε, είδε την Cara να κάθεται στο γραφείο της και να διαβάζει κάτι στην οθόνη του υπολογιστή της.

Τη χαιρέτησε ευγενικά και πρόσχαρα κι έλαβε ανάλογο χαιρετισμό από εκείνη. Η Demeter της είχε τονίσει άπειρες φορές ότι έπρεπε να είναι φιλική με όλους, ανεκτική, ευγενική μέχρι αηδίας, διακριτική, χαμογελαστή και λιγομίλητη. Έτσι, όλοι θα τη συμπαθούσαν πολύ σύντομα και δε θα υποψιάζονταν ποτέ την πραγματική της φύση.

"Και τέτοιες συμβουλές σου έδινε; Δεν έβρισκε κάτι χρησιμότερο;" Θυμόταν την αντίδραση της Eve, όταν της είχε διηγηθεί όλη την ιστορία του Τμήματος εκείνο το απόγευμα που τους ζήτησαν εξηγήσεις. Μέσα σε πολλά άλλα, είχε αναφέρει και τις παράξενες συμβουλές της Αρχηγού.

"Ακόμα και να μου έλεγε να τους βρίζω και να τους φτύνω κατάμουτρα θα το έκανα," είχε αποκριθεί με ένα ψυχρό βλέμμα που δε γνώριζε ότι διέθετε και η Eve είχε εκπλαγεί στιγμιαία. "Ακόμα και να φασωθώ με τον μαλακοπίτουρα τον Διοικητή να μου ζητούσε, θα το έκανα. Όλα θα τα κάνω, ό,τι με διατάξει. Έτσι και μόνο έτσι θα βγάλω το εκατομμύριο που θα με λυτρώσει για πάντα και θα ξεκινήσω μια νέα ζωή, διαγράφοντας τα πάντα."

Το πιο τρομακτικό από όλα όσα είχε πει, ήταν ότι δεν υπερέβαλλε. Ήταν πραγματικά πρόθυμη να κάνει τα πάντα για τη Demeter. Όχι επειδή της είχε μια κάποια υπόλειψη, αλλά επειδή το χρήμα θα έρρεε σύντομα σαν καταρράκτης κι αυτή σκόπευε να βγάλει όσα περισσότερα γινόταν.

Χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε μπροστά από την πόρτα του γραφείου του Doug και του Neil. Κρυφοκοίταξε μέσα. Ο Doug ήταν μάλλον μονος του. Ο Neil δε φαινόταν πουθενά.

Χτύπησε διστακτικά και ντροπαλά την πόρτα. Άκουσε τη φωνή του Doug να λέει "περάστε". Κι αυτό έκανε. Πέρασε μέσα στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα πίσω της, χωρίς να απελευθερώσει περισσότερους ήχους.

"Πού είναι ο Neil;" Ρώτησε με μια δόση υποκρινόμενης ντροπής και ενδιαφέροντος.

"Στο διπλανό γραφείο. Μελετάει μερικούς φακέλους με την Helena, η οποία έχει αναλάβει μια δουλειά μόνη της όλη μέρα και όπως καταλαβαίνεις έχει μια κάποια κούραση-"

Η Mera λάτρευε να τον ακούει να μιλάει, η φωνή του ηχούσε σαν αηδονολαλιά στα αυτιά της. Μα ακόμα περισσότερο λάτρευε να τον φιλάει.
Κι αυτό έκανε, όταν τον άκουσε να μιλάει για άλλη γυναίκα. Ακόμα κι αν ήξερε καλά ότι δεν έτρεφε τίποτα για την Helena παρά φιλία -αν και το αντίστροφο δεν ίσχυε- δεν μπορούσε να μη νιώσει ελάχιστη ζήλια να την πλημμυρίζει. Πρώτη φορά ζήλευε άνδρα· είχε συνηθίσει να τη ζηλεύουν αυτοί.