Flademian Monarchy 1: Drive Myself Crazy Be (Completed) [Unedited] R-13

X

"Well atleast, malapit ka nang ma- devirginize. I'm happy for you man." Sabi ni Mason sa kabilang linya. Nagbi-video call kasi kami at naikwento ko na sa kanya yung nangyari sa amin ng prinsesa nung nakaraang linggo. Mukang malungkot naman ang damuho.

"Siraulo ka, ang bastos talaga nyang bibig mo. Sasampalin kita agad pagbalik ko." Sabi ko.

"Whooosh. Pa-ano ka pa eh. Wag ako Wil. Alam ko, kung may chance ka lang na-ano mo na yang si kamahalan."

"Anong ano?" Takhang sabi ko. Hindi ko kasi maintindihan magkwento ang damuho.

"Pa-inosente siya oh. Wanna play coy, fine!" Sabay irap, kitang-kita sa monitor. Bahala siya, siya anong namang paliwanag ko hindi papasukan ng kahit anong paliwanag ang madumi niyang utak. Bahala siya.

"Oo nga pala.." Pagiiba ko ng usapan.

"Once in for all, para matapos na. Noong nakaraan, tinanong kita kung anong sinabi mo sa prinsesa nung lasing ako. Sabi mo sa kanya, lubayan niya ako. Bakit mo ginawa iyon Mase?" Seryosong tanong ko. Sumeryoso din naman agad ang mukha nya.

"I told you, you were having a hard time back then. And that was because of her. Hindi ako sanay na makita kang nagkakaganoon. At hindi lang din ako siguro sanay na may kahati sa atensyon mo" pagbibiro niya pa.

Tinignan ko lang ang pagmumukha niya nang maigi kung nagsisinungaling ba siya o kung ano. Gusto ko kasing malaman kung may mas malalim pa siyang rason kung bakit niya ginawa iyon.

"O sya sige, may party pa akong pupuntahan. Kelan nga ulit mo?"

"Mamayang gabi. Siguro by the afternoon tomorrow nandiyan na ako sa apartment."

"Ganon ba. Akala ko pa naman take home ako ng chicks. Uwi ka naman pala agad." Lungkot-lungkutan pa niyang sinabi.

"Bwisit kang Mason ka! Wag mo kong subu-!" Mukang hindi na narinig pa ng damuho ang huli kong sinabi pagkat pinatay na niya ang tawag.

Wala talaga siyang manners. Napailing lang ako. Paano ko nga ba naging kaibigan ang mokong na iyon? Tumayo ako to pour myself another cup of coffee. Tumayo ako sa sarap ng glass wall that seems like the window of Dad's Manhattan apartment.

We've been here for like three days now. And not until the day we got here, I didn't know he owns something like this. Overlooking the view of New York is kinda relaxing, more soothing really. Kung alam ko lang, sana at least once every two months, nagbakasyon ako dito kahit na just for a whole day. It's very therapeutic. Lahat na ng bigat na naramdaman ko ng mga nakaraang linggo, gone.

Two weeks ago, Dad said na I'm not allowed to use telephones or any communicating device. Sabi nyia kailangan ko daw magpahinga. He promised me two weeks, at siya na at ang impluwensya na niya ang bahala sa naiwan kong mga bagay sa Flademia.

For some reason I trusted him fully on that. He's not Mitchel Horecois for nothing. Pero dahil last day na namin ngayon dito sa New York, pinayagan niya na akong makausap ang makulit na si Mason.

Hindi ko akalain na totoo ang sinabi ni Dad. Nakapagpahinga na ako ang I think I've regained my old self, yung kahit na I'm in the middle of peer pressure, I never let my cool down. Ganoon ang pagkagaan ng pakiramdam ko ngayon.

Pero kahit anong ganda at karangya ang lugar na ito, there's only one thing Flademia has that no place in this world could offer.

It's her. And always will be her.

Because of her, kahit hindi ko alam ang kahihinatnan ng paguwi namin, I know it'll be alright kasi nandun siya.

"Wil." agad akong napatingin at hinarap ang tumawag sa akin.
Agad naman siyang nagtungo papunta sa akin para tapikin ako sa balikat at umupo sa isa sa mga couch dito sa living room. Umupo din ako sa couch sa harapan niya.