Bir Vampirden Hamileyim! (Tamamlandı)

3.Bölüm

|Düzenlendi|

Benim için berbat ve iç karartıcı bir haftayı geride bırakmıştık.

Olaylar hala uzun bir rüyadan ister gelse de gerçek olduğunu maalesef anlamıştım.

Aidan'ın ailesi ile yaşadığı ormanlık, ıssız bir alandaki, üç katlı evinde ikinci katta bir misafir odasında kalıyordum.

Kaldığım oda biraz büyüktü. Kapıdan girince karşı duvarda çift kişilik bir yatak, yatağın yanında tek kişilik bir koltuk, sağ duvarda bir tane masa ve yanında bir tane ahşap sandalye, kapının yanında yani masanın bulunduğu duvarla kesişen duvardaysa bir tane beyaz kitaplık vardı. Kitaplıkta bir çok kitap ve boş çerçeveler vardı. Sol taraftaki duvarda ise bir tane saat ve cam bir balkon kapısı vardı.

Hiç dışarı çıkmıyordum. Çünkü dışarıda vampirler olabilirdi ve bu da bebeğimle kendimi tehlikeye atmam demekti.

Bu evde durmak bile benim için büyük tehlikeydi bana göre. Eski, apartmandaki evimde kalsaydım daha iyi ve güvenliydi. Çok sapa bir yerde sayılmazdı.

Ama yine de bana bir şey olursa bebeğime de olacağı için kendime dikkat ediyordum ve burada kalıyordum.

"Tatlım! Biz alışverişe gidiyoruz. Sakın evden çıkma." dedi Aidan'ın annesi Zoe. Kadın iyi biri gibi dursa da vampirlerin iyi olduğunu düşünmüyordum. Bir katil iyi biri olur muydu?

Düşüncelerimin devamını engelledim. Onlara alışmam ve bebeğim için düşüncelerimi değiştirmeye çabalamam gerekiyordu.

Yine onunla tanıştığım ilgi gün gibi ince dudaklarına kırmızı ruju sürmüştü.

"Peki efendim." dedim gülümseyerek. Onlara karşı laf dalaşına girmeyi pek istemiyordum.

"Anne. Ben evde Erica'nın yanında kalacağım. Etrafta vampir olabilir." dedi Aidan. Ona baktım ve alayla konuştum. " Bana ne kadar değer veriyorsun Aidan. Gözlerim yaşardı gerçekten." dedim ve göz yaşlarımı siliyormuş gibi yaptım. Bu laf dalaşı sayılmazdı. Kendi çağımda ufak bir espriydi.

Aidan'ın ukala gülümsemesini görünce konuşmaya başladım.

"Ama gerek yok. Evde kalabilirim."

Kahverengi gözleri kırmızıya çalmaya başlayınca nefes alışverişlerim düzensizleşmişti. Beni nasıl baskı altına alacağını iyi biliyordu. Korkmamış gibi davranmya çalışsam bile o korktuğu anlamıştı.

"Yanlız başına kalman tehli-" dediğinde beni neden bir anda bu kadar düşünmeye başladığını düşündüm. Saçmalıktı.

Daha 1 hafta önce bana 'kızımı doğur git' derken şimdiyse evde yalnız kalmamın tehlikeli olacağını düşünüyordu. Doğru ya! O benim için endişelenmiyordu ki. O kızım için endişeleniyordu. Sözünü keserek konuştum.

"Yanlız kalmam Aidan! Nasıl olsa bebeğim yanımda. " dedim elimi karnıma götürürken. "Sen bilirsin. Hadi gidelim." dedi ve evden çıktılar.

Dengesizdi.

Yalnız kalmanın etkisiyle içimde bir korku oluşmuştu. Nefes alışverişlerimi düzene sokmak için birkaç saniye bekledim.

Paranoyaklaşmıştım.

Ev temizdi. Kimse yoktu. Güvendeydim.

Büyük ekran televizyonun karşısındaki siyah köşe takımı olan koltuğa uzandım. İçimdeki o korkuyu geçiştirdim.

Dom günlerde bu durum artarak kabuslarla neden olmuştu. Anormal bir durum yoktu o nedenle.

Kumandayı aldım ve parmaklarımı tuşlarda gezdirerek dinlendirici müzik açtım. Gözlerimi kapattım ve elimi karnıma yerleştirdim.