"Bir şey söylemeyecek misin?"
Aidan'ın bunu demesiyle gözlerimi ona çevirdim. Gözleri kırmızıya dönmüştü.
Söyleyeceğim sözcüklerin harfleri birbirine karışmış gibiydi.
Korku ve şaşkınlıktan hareket dahi edemiyordum.
Ona baktım birkaç saniye.
İnanma...
*Amy'den* O anların gözümün önüne gelmesiyle orman havasını içime çektim. Ağaçların yanında olmak beni rahatlatıyordu... Pekala, kulağa garip geliyor olabilirdi. Ama ağaçların yanında oldukça nedenini bilmediğim bir şekilde mutlu oluyordum. Evet, benim gibi birinin de duyguları olduğunu, yeri gelince mutlu olabildiğini bilmek sizi şaşırtıyor olabilirdi.
Gerçek ailem bile beni gerçekten tanımıyordu. Zeki değildim. Sadece mantıklı davranıyordum. Anı yaşamak yerine geleceğimi düşünerek hareket ederdim. Pişman olacağım şeyler yapmazdım. Bunu bana abim öğretmişti. O gün sabah kalkınca sanki o gün öleceğini hissetmiş gibi 'Mantıklı davranmalısın Amy. Biz olmasakta mantıklı davranmalısın. Sevdiklerini tehlikeye atmamalısın.' demişti. Ardından devam etmişti. 'Ben bunu beceremedim Amy. Sen sevdiklerini korumak için gerekirse onları sevdiğini belli etme. Ama koru."
Abim bunu söylemişti. Onlar ölünce kalbim neredeyse yok olmuştu. Mantığımla hareket ediyordum. Tabii Aidan'ı sevmek mantığımla yapmadığım eylemdi. Ben onu unutmaya çalıştıkça sürekli aklıma geliyordu. Ve onunla ilgili işlerde mantığımı kullanamıyordum. Şu anda onu sevmeme rağmen unutmaya çalışıyordum. Sevdiği biri vardı ve bebeği olacaktı.
Ailem beni sevmiyordu. Bundan nefret et sende gerçek buydu. Benimde onları sevdiğim söylenemezdi. Beni umursamayan, beni merak bile etmeyen birini sevebilir miydim? Tabii Aidan dışında. Çünkü o beni merak etmiyordu. Nefret ediyordu buna rağmen seviyordum.
Ailemi en değerlim olarak göstermemin sebebi birisi bana karşı hamle yapacağı zaman bunu üzülmeyeceğim kişiye yapmalıydı. Onlara değer veriyormuş gibi göstermemin nedeni buydu. Değer verdiğim kişilere de nefret ediyor gibi yapıyordum.
Bakışlarım gökyüzünü bulurken kardeşimi hatırladım. Ailem onun doğarken öldüğünü sanıyordu. Ancak öyle değildi. Kardeşimi abim kaçırmıştı. Olacakları biliyordu. Onun da bizim gibi değersiz büyüyeceğini...
Onu kaçırdıktan sonra evden uzakta bir evde ona bakmaya başlamıştım. 16 yaşındaydım.
Gözleri benim gibi kahverengiydi. Saçları sarı yerine kahverengiydi. Benim kadar güzel diyemezdim çünkü benden bile güzeldi.
Bahçede onunla oyun oynarken birden etrafımızı saran cadılar ona saldırmaya kalkışmıştı. Sonrasındaysa abim bizi kurtarmak için koşmuştu. O ve kardeşimi öldürmüşlerdi...
O cadılar kim miydi? Şimdi bana destek olmaları şartıyla yakalamaya çalıştığım Emily ve yaşlı Becky'ydi. Nasıl yapmışlardı bilmiyordum ama uzun süre hayatta kalmışlardı. Büyük ihtimalle büyü yapmışlardı
"Bittiniz siz..." diye fısıldadım. Ardından avazım çıktığı kadar bağırdım. "Bittiniz!"
110 yıl önce olmuştu olanlar. Ama hala hatırlıyordum. Unutamamıştım ki. Unutmamalıydım da. Beni güçsüz düşüren geçmişim, anılarım, kardeşim değildi. Bunlar beni güçlendiriyordu.
Kumral ve düz saçları omzunun dört parmak aşağısında bitiyordu. Kumral saçlarının ortaya çıkardığı yeşil gözleriyse onun 'her erkeğin istediği kız' gibi görünmesini sağlıyordu. Zayıfta değildi, şişko da... Kokusundan anladığım kadarıyla da vampirdi. Ama değişik bir şekilde güçlü...
"Ben meyve toplamak için gel-" diye konuşurken sözünü kestim. "Neden geldin diye sormadım. 'Kimsin' diye sordum." dediğimde parmaklarıyla oynayarak konuşmaya başladı.
"Ben Chrissy. Kötü bir amacım yoktu. Sadece meyve ağaçlarından meyve toplamak için gelmiştim." dediğinde çatık kaşlarımı bozmadan konuşmaya başladım. "Meyve mi?"
"Evet... Ben vejeteryanım da." dediğinde gözlerimi kocaman açarak ona baktım. Benim gibi birini şaşırtmayı başarmıştı...
"Ne?"
"Evet." dedi gülümseyerek. Üstümdeki şaşkınlığı attım -sonra şaşırmaya karar verdim- ve elimle ona gitmesini gösteren bir işaret yaptım. (El hareketi falan çekmedi fjfjdjd)
"Ya! Ama olmaz ki!" dediğinde kaşlarımı kaldırdım ve konuştum. "Neden?"
"Çünkü ben seni de vejeteryan yapmak istiyordum."
Kaldırdığım kaşlarım git gide çatılırken sinirle konuştum. "Saçmalama ya! Ben kan içmekle mutluyum."
"Kan mı?" dedi ve ardından kusma sesi çıkardı. "Sen vampir olduğuna emin misin?" dedim sinirle.
"Evet." deyince onu görmezden gelip ilerlemeye başladım.
"Hey! Nereye?" dedi. "İki tane deli yakalamaya" dedim alayla. Görüldüğünde konuştum. "Bize yardım etmelisin."
"Nasıl?"
"Bizimle gelip cadıları yakalamamıza yardım etmelisin." dedim. Kız güçlüydü.
"Ne?" dedi kaşlarını çatarak. O sırada konuştum.
"Evet, bize yardım etmelisin."
*Emily'den*
"Ne?" dedim kaşlarımı sinirle çatarak. "Ve siz bir şey yapmadınız öyle mi? Biz sizi ne diye oraya koyduk!" diye bağırdım.
"Ne oldu Emily?" diyen Becky'nin sesini duyunca ona döndüm.
"Peşimize vampir takmışlar."
Gözleri kocaman açılırken konuştu. "Ne? Olamaz!"
"Maalesef oldu." dedim. Ardından devam ettim. "Peki, bundan sonra ne olacak?"
"Burada kalacağız. Dışarı çıkmamaya çalışacağız. Onların adamları varsa bizimde var." dedi.
"Ben Erica'ya bakayım." dedim ve odadan çıkıp diğer odaya girdim.
Erica koltukta yatıyordu. Ona verdiğimiz uyku ilaçları sayesinde sürekli uyuyordu. Bunun bebeğe zarar verip vermeyeceğini bilmiyordum ama Becky bunun daha iyi olacağını söylemişti.
Gözlerim karnına takılırken fısıltıyla konuştum. "Çok yakında benim olacaksın. Son iki ay..."
***
Selam! Yeni bölümümüz geldi!
1) Bölüm nasıldı?
2) Vejeteryan Vampir Chrissy ile ilgili düşünceleriniz neler?
3) Amy hakkında düşünceleriniz?
4) Sizce Emily mi bebeği alacak yoksa Becky mi?
60 bin olmuşuz🎊🎉
Veeeee vampir içinde ikinci olduk! Süpersiniz❤ Hepinize çok çok çok teşekkür ederim❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayrıca Ashley ile Amy karışıyor fjjfjf
Ashley; iyi olan kurt kız. Jack'in sevgilisi. Amy; Kötü olan vampir cjfjjXj Hani Aidan'ı seven.
