Tutku muydu onların arasındaki?
Yoksa nefretten aşka dönüşen bir bağ mı vardı aralarında.?
Genç bayanının iki sözüyle hayatı değişti
''Pardon Bayım!''
*******
''Her seferinde içmekten vazgeç!'' diye çıkıştı kadın.Günlerdir onu arzuyla istediği beden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı ''Barış Manço-kol düğmeleri (BÖRemix)
Buradan Barış manço sevenlere gelsin... (Remix ;))
******
"Baran! Hayır buna yapmana izin veremem! Onu götürme her şeyi böyle çabucak açıklayamazsın!"
Kolumu sımsıkı tutan Derya hanıma mümkünce hiç samimi olmayan bakışlarla ona iğrenerek baktım.
Neye engel olmaya çalışıyordu?
Maral'ı istediğim gibi yönetme hakkım vardı.O benim karımdı.Bir şeylerin bilmeye ona göre hareket etmeye ihtiyacı vardı.
Maral'ın gerçek annesi bile değilken bana emir verme hakkını ona kim veriyordu!? Sakin kalmaya çalışarak "Kolumu bırakmazsanız eğer sizin açınızdan hiç iyi olmaz." dedim. Asıl bendeydi suç.Derya hanımı insan yerine koyup ona herşeyi anlatmamdı.
"Bak beni bir kenara kestirip öyle hemen atamazsın.Bu zamana kadar Maral'ı ben büyüttüm ona ben baktım.Beni hep annesi gibi belledi.-"
"Öyle hemen bakmakla büyültmekle anne olunmuyor Derya Hanım! Sırf Maral'ı başınızdan atmak için benimle evlendirdiğinizi bilmiyor muyum sanki!? Sırf şirket battı diye kızın hayatını kararttınız! Hani nerede sizin saygı değer ünvanınız!? Tabi bunu sadece insanlar biliyor. Ama Normalde!?"
Evet Normalde!?
Ona biraz daha yaklaşıp gözlerinin ırislerine iyice kenetlendim ve "Normalde beş para etmez sadece para düşünen aşşağlık bir ailesiniz.Tabi buna aile denirse.."
Söyleyeceklerim bittiğinde kolumu ondan kurtardım ve gergin bir şekilde derin bir nefes aldım. Böyle susup kalırdı işte.İnsanların yüzüne hatalarını söylemek onlara kim olduklarını hatırlatıyordu en azından.
"Madem Maral'ı kendi ellerinizle bana teslim ettiniz,bırakın karıma da ben bakayım.Merak etmeyin.Onu babasına falan verecek değilim.Vermem de hiç kimseye!!" kendimden emin oluşum bana daha da cesaret verirken çapraz bir gülüşle "neden biliyor musunuz?" diye sordum."Çünkü o benim!"
Bir dakika bile beklemeden kapıyı çarparak evden ayrılırken cebimden çıkardığım anahtarlarla arabayı açtım ve şoför koltuğuna oturdum.
Eve son bir bakış atıp arkama iyice yaslanırken üzerimdeki gerginliği atmaya çalıştım.
Kafama koyduğum şeyi yapardım.Artık bazı şeylerin belirli bir düzene sokulması gerektiğini de herkes biliyordu.
Parmaklarımı son kez saçlarımdan arasından geçirdim ve arabayı çalıştırdım.
Şirkete uğrayıp sekreterden yurt dışı için iki bilet ayarlamasını söylediğimde çalışma odama girip iş esnasında kullandığım bilgisayarımı ve dosyalarımı toparlayıp çıktım.
