Pardon Bayım!! (Tamamlandı)

"Beyin"

***

3 hafta sonra

Kimine zordu sevgi,kimine kolay.Ben zoru seçmişim.Öyleymiş daha doğrusu.

Sürekli geçmişimden,duygularımdan,her ne olursa olsun ona olan aşkımı anlatmaktan bıkmıştım. Anlatamıyorum, bir bakışında,bir gülüşünde kendimi bulurken ona istediğim şeyleri yansıtamıyorum.

3 hafta içinde çok şey değişmişti.

Kış ayının iyice soğuk ayazı İstanbul şehrine hakimiyet kurmuş,kapalı ve içi boğuk hava kara bir bulut gibi çökmüştü belalı şehrimin üzerine.

Baran'nın zoruyla boynuma doladığı atkımın içerisine burnumu sokarken ona içimden minnet dolu teşekkürlerimi yağdırıyordum.

Dışarıda öylece büyük kamyonete taşınan eşyalarımıza bakarken kendimi ağlamamak için zor tuttuğum doğruydu. Zorla evlendirildiğim günden beri alıştığım bu evden daha doğrusu sarhoş kafayla gözlerimi açtığım an aynı yatakta yattığım Baran,evi taşıyordu.

''Maral hanım, bu kutuları da alıyoruz dimi?'' görevli adamlardan birisi bana yaklaşırken,gözlerimi elindekilere dikmiştim.''Evet.Lütfen dikkat edin kırılacak var onun içinde.'' talimatıma uyan adam zorla taşıdığı koliyi dikkatle kamyonete kaldırırken belimi sarmalayan kolların sahibine baktım.

''Emin ol yeni evimizden daha memnun kalacaksın.''

''Bilmiyorum Baran. '' dedim sıkıntı içinde kollarından ayrılarak. ''Yani neredeyse sırf Egemen için buradan taşındığımızı sanacağım.''

En azından burada belli bir düzenimiz varken,nereden çıkmıştı bu taşınma işi anlamıyordum. Belki de doğruydu. Sırf Egemen için buradan gidiyorduk.

''Maral, ben artık şirket işleriyle uğraşmayacağım. Sırf senin için ailemi karşıma aldım.Bunu biliyorsun değil mi?''

Ah,evet.O akşam babasının doğum günü için evlerine gittiğimizde sanki oraya tamamen kavga etmek için gitmiş gibiydik. Rezil bir akşam olduğu,ve kesinlikle manşetlere konu olacak bir kavga türü olmuştu bu. Baran'nın çoğu kez sinirli ve dehşet verici hallerine şahit olmuştum ama bu ailesine olan son tartışması olmuştu. Kendimi her ne kadar çökmüş,mutsuz,beş para etmez birisi gibi hissetsem de yanım yine Baran'ın yanı.

2 gün öncesi..

Genç adam yanında oturan eşini hala daha ilk günkü gibi güzelliğini hayranlıkla izlerken suratının kireç gibi donuk olmasına anlam veremedi.Onu hep üzdüğü için kendisinden bu denli nefret edemezdi.

Elindeki bardakta kalan son yudum içkisini kafasına dikip ailesinin önünde bardağı sertçe önündeki sehpaya koyarken dirseklerini dizlerinin üzerine dayadı.''Kararım kesin baba.Senin şirketine de parana da ihtiyacım yok.Daha doğrusu ihtiyacımız yok.'' dedi kısa bir an yanındaki güzeline bakarak.

''Baran,Saçmalama.''

''Saçmaladığım falan yok Baba.İstemiyorum,hiç bir şeyini.''

''Oğlum,o şirket senin. Benim oraya adımımı attığım var mı Allah aşkına.Bir tek sen yürütüyorsun zaten.Başka kim var?''

''Ben söyleyeceğimi söyledim.Gerisi size kalmış.'' Baran, son sözünü söylemiş daha fazla uzatmaya gerek kalmadan karısını alıp da gitme peşindeyken babasından dolayı bu biraz imkansız gibi gözükmüştü.

"ANLAŞMADAN HİÇ BİR YERE GİDEMEZSİN BARAN!"

"BAĞIRMA BANA! KARŞINDA ÇOCUK YOK EŞEK KADAR OĞLUN VAR SENİN!"