Pardon Bayım!! (Tamamlandı)

-Final-

Kaldığımız yerin son devamıdır..
Acı dolu bir bölümün eşiğinde gibiyim.Yazarken çok zorlandım..
Bölüm şarkısı,Sia-Salted wound.
Medyada bulunmakta.
Bölümde kısa bir +18 bölümü vardır.

İyi okumalar.

_•_

Gözlüklerini çıkardı.Yoğun bir renkle kaplanmış Gözleri ışıl ışıl parlıyordu.

Yatağa oturdu.Önünde,öylece ayakta dikilerek iç çamaşırlarımla karşısındaydım.
O ise sadece giyinik bir şekilde efendice oturuyordu karşımda.

Çoktan attığını hissetmediğim kalbimi görmezden gelerek ona bir adım yaklaştım.Oturduğu için boynunu kaldırmış bana bakarken gözlerini kaçırıp altımdaki kilotu bacaklarımdan yavaşça sıyırdı.Ayaklarımın ucuna düştüğünde yine ayaklarımın yardımıyla bir kenara ittim onu ve göğüslerimi kaplayan siyah sütyenimi de ben çıkardım.

Parmakları yavaşça kadınlığımı okşarken bacaklarımı biraz daha açtım.
Tanrım bu his,mükemmeldi.
Dudaklarımdan sesli bir nefes çıktığında,parmakları ustaca hareket ediyordu.
Bebek neredeyse daha yeniydi.Baran utanmadan şimdiki bebeğimizin doktoruna da sormuştu cinsel ilişki zarar verir mi diye.
Yanıt belliydi zaten.

Hayır.

Kendi isteğimle hırslanıp saçlarından tutarak dudaklarını kadınlığımda buluşturdum.Boğazından bir hırıltı koptuğunda,dili,dişleri,dudakları beni hemen deli etmeye başlamıştı bile.

İsmini söyleyerek bağırdığımda "Tadının hala  daha değişmemiş olması,ulan kadın sen mükemmelsin be!"
Dedi nefes nefese.

Kucağına oturdum bu sefer.Pantolonun üzerinden penisine baskı uyguladıkça üzerindeki gömleği çıkardım.
Şu teni,ölüp bittiğim şu vücudu..Ölene kadar değişmeyecekti hiç,biliyordum.

Dişlerinin arasından tıslayıp beni kucağında öylece odanın içindeki ebeveyn banyosuna götürdü.
Işığı açtığı anda kapattığı kapıya bedenimi sertçe yaslayarak öpmeye devam etti.
Dokunuşları,öyle harikaydı ki üzerimde..
Hala daha ilk günkü gibi.

Saatlerce Baranla suyun altında birlikteliğimi sürdürürken çalan telefonlarımızın sesini duymazlıktan geldik her seferinde.
Yüksek seviyeli bir arzu,herşeyin görmezden gelmesine bi sebepti.
Yatakta üstünde çırılçıplak yatarken saçlarımı okşadı."Seni iyiki almışım be kadın.İlk önce canım oldun,sonra doğacak olan çocuğumun annesi.Teşekkür ederim hayatım.Sen göklerde yükseltilmeye layıksın..."
Vücuduna daha çok sarıldım.Yorgun argın çıkan cümleleri,sesi niyetini belli ederken uzanıp dudaklarına yumuşak bir öpücük bıraktım.O mutlu olunca bende mutluydum.
Kısaca bu.
Kalbinin üzerine yattım.Atışları öyle ritmik ve düzenli atıyordu ki,bir an garipsedim.
Benimkisi daha hızlı atarken..

"Artık mutluyuz değil mi Baran? Hiç bir sorun yok.."

Saçlarımı okşadı,derin bir nefes alıp verdi."Olmayacak meleğim,hiç bir sorunumuz olmayacak."

Haftalar geçti belkide.
Baran'ın babası.
Bir hastalık sarmış bedenini.Evde günlerdir yüzü gülmüyordu eşimin.
Belli etmiyordu hiç bir şekilde.Çocuğum için hastane kontrollerine gittiğimizde dalıp gidiyordu ilk baş.
Anlamıştım bir şeyler olduğunu.Sorduğumda geçiştiriyor,yorgun olduğunu söylüyor ve sadece bana sarılarak uyuyordu.
Dayanamadım.
yatak odasına girerken onu ağlarken buldum.
Evet,Baran'ı ilk defa bu kadar içten ağlarken görüyordum.
O ağlayınca,içimde kopan bir fırtınadan daha fazlası oluyordu.