"Oğlum.."

42.6K 1.8K 215
                                    

Baran tarafından

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


Baran tarafından...

Onları koruyacağıma söz vermiştim.

Hayat,bana en adil oyunlarından birini oynuyordu.

Biz hiç bir zaman doğru dürüst gülmedik.

Hiç bir duygu belirtisi olmayan  buz gibi suratımla hastanenin koridorunda yere diz çöktüm.Kalbim artık atmıyor,hissizleşen vücudum  beynimdeki uyarıyı daha çok arttırıyor,Maral ve çocuğumun çoktan kötü durumda olduğunu sayıklatıp duruyordu bana.

En sonda kalçamı kaygan zemine koydum ve hiç kimsenin yüzümü görmemesi için  ellerimle kapadım.

İlk defa çaresizdim. 

İlk defa güçsüzdüm.

Kendimden  nefret ediyordum.Onu üzmemeliydim. Evden çıkarken kapıyı çarparak çıkmamalıydım. 

Onu üzdüğüm için o kadar pişmandım ki,henüz daha doğmamış olan oğlumun da hayatını mahvetmiştim. 

Sude'nin bir köşede hunharca ağlayışı çekti dikkatimi. 

Ayağa kalkıp göz yaşlarımı gömleğimin koluna sildim ve ona yaklaştım. ''Neler oldu Sude. Senin nasıl haberin oldu?'' çatallı çıkan sesime karşın yutkundum. Konuştukça canım acıyordu benim.Her an o ölümsek bakan gözlerim kapanacakmış gibi oluyordu.

Cevap vermediğinde ellerimi omzuna koydum.''Bana lütfen her şeyi anlatır mısın?"

Artık birilerinin benden sonra konuşmasını istiyordum. Bir şeyler olmalıydı artık,cidden.

"Bb..ben bi..bilmiyorum." dedi ellerini yüzünden çekerek.Ardından ağlamaklı sesiyle konuşmaya devam etmişti."Sadece beni aradığında ağlıyordu.Senden bahsetti bana Baran'nın yanına gideceğim olmuyor böyle dedi.Zaten o an anlamamıştım.Öyle kötü geliyordu ki sesi,sadece dışarıda olduğunu anlamıştım bir tek.En son söylediği sözcükte 'Ben onsuz kötüyüm Sude Kötüyüm' gerisi malum.Evden nasıl çıktığımı bilmiyorum.Of allahım kendimi öldüreceğim nasıl yanında kalmam da eve gelirim ya nasıl!!" elini bir kaç kere sertçe alnına vurdu.

Asıl ben onu nasıl bırakıp çıkıp gitmiştim.

Meğersem yanıma geliyormuş..

Bana,benim yanıma..

Elimi yumruk yapıp bağırarak duvara sertçe geçirdim.

Allahım nasıl anlatılırdı bu.İçimdeki bu acı bu kadar şiddetli ve kör olabilir miydi? Ben ona kendimi nasıl affetireceğim...

Allahım,kalbimi söküp alsalar bu kadar canım yanmazdı.

Sudeden uzaklaşıp alnımı karşımdaki  duvara vurmaya başladım.

O Yoğun bakımdayken ben çoktan ölü bedenimi  morga kaldırmak için hazırlanıyorum sanki.

"Abi,Maral'a çarpan kişiyi polisler ifadesini aldıktan sonra serbest bırakmışlar." dedi henüz daha yeni geldiğini fark ettiğim Bora.

Pardon Bayım!! (Tamamlandı)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin