The Lady in the Prophecy

Chapter 11 (Part 1)

Chapter 11 (Part 1): First Chaos

~Winter's POV~

Dahan-dahan kong binuhat si Amara. Tinignan ko siya ngunit hindi pa rin siya gumigising.

Nilibot ko ang tingin sa paligid. Huminto ito sa paglalaban ng mga kasamahan ni Lady at ng tatlong lalaki.

Naglakad ako palapit doon pero habang dala-dala ko si Amara, may naramdaman akong nahulog. Napatingin ako sa ibaba at nakita ang isang kulay dilaw na panyo.

I smiled and slowly reach for it, making sure Amara will not fall from my arms.

When I was so near from touching it, someone enters the room.

Napatingin agad ako sa kung nasaan siya. Nag-init ang ulo ko nang makita siya dito.

Nilibot niya ang tingin sa paligid kaya napatayo ako ng ayos. Tumigil ang paningin niya sa direksiyon ko.

Nag-smirk siya. "Why hide from me, Winter?" nakangisi pa ring sabi niya.

I frown at him. "You know I also have my OWN Magical Mystic, Winter. It's capable of seeing persons or things, visible or invisible. And I know that you are also using your Magical Mystic right now." matapang na sabi niya habang dinidiinan ang salitang 'OWN'.

I smirk then I deactivate my Intangible Invisibility. It's my Magical Mystic.

I took a step closer to him, still holding Amara in my arms.

"It's so sad to hear that, Uncle Hubert."

It's his turn to frown at me. Maybe, because I call him that way but I managed to control my laugh. "Alam ko na alam mo na wala kang SARILING Magical Mystic, Uncle. Right?" nakangising tanong ko.

Bigla siyang namula sa inis. "What are you talking about?" galit na sabi niya.

I smirked. "Remember when I was 5-years old back then? Umuwi si Kuya Ice, naalala mo?" Different scenes of me together with him suddenly appeared in my mind.

"Umuwi siya dahil sabi niya, may importante kang sasabihin sa kanya. He did not attend his first week here in Astria High just to talk to you." Tumigil muna ako dahil may tumulong luha galing sa mata ko pero agad ko itong pinunasan.

"Pinapunta ka niya sa bahay pero tumanggi ka kaya siya ang pumunta sa bahay mo. He said goodbye to me. But I never thought that it would be his last farewell. Sana pinigilan ko na lang siya. Sana pinilit ko siyang makipaglaro na lang sa akin kaysa pumunta sa bahay mo. Sana..." Tumigil ako sandali. "...Sana buhay pa rin siya hanggang ngayon."

Unti-unti nang tumulo ang mga luha galing sa mata ko at hindi ko na ito napigilan. Remembering that really makes me cry.