Kahve Kokulu Kadın

Kahve Kokulu Kadın-27

BÖLÜM ŞARKISI; SEZEN AKSU-KESKİN BIÇAK.

Ellerimi çırpıp ona doğru ilerlemeye başladım. Kimse olmasa sıkıca boynuna sarılırdım onu çok özlemiştim.

"Senin ne işin var burada?" Dedim kaş çatarak o sırada evin kapısında bana seslenerek anneannem belirdi.

"Defne kızım hadi yemek hazır." Ozan dikkatle anneanneme bakıp gülümsedi.

"Git buradan Ozan."

"Defne kız kime diyorum! Hadi kuzum sofraya gel." Anneannem bir iki adım öne geldiğinde Ozan'ı görüp kaş çattı. Hemen yanıma gelmeye başlayınca telaşla Ozan'ı uyardım.

"Sakın onlara abuk sabuk bir şey söyleme dedem seni çifteliyle vurur." Yan bir gülüş atıp yanımıza gelen anneannemin elini öpüp,

"Merhaba efendim." Dedi anneannem baştan aşağı Ozan'ı süzüp bakışlarını bana çevirdi.

"Bu oğlan kim ki Defne?"

"Valla bilemedim ki şimdi öyle havuz problemi gibi sorunca herşey karmakarışık göründü gözüme her yerde musluk var." Dediğimde Anneannem bana 'ben uzaylıyım birazdan da gezenimden gelip beni alacaklar' demişim gibi bakarken Ozan kıkırdadı.

"Ben Ozan efendim Defne'nin okuldan arkadaşıyım." Diyerek durumu toparlamaya çalıştı.

"Öyle mi ? Hoş heldin o zaman oğlum." Anneannemin aksanlı konuşması Ozan'ı güldürmüştü.

"Hoş buldum efendim." Efendini yesinler! Nasılda mutevazi rolü yapıyordu.

"E hayırdır oğlum neden geldin buralara yoksa sen de mi buralısın? Kimlersensin?" Ozan cevaplamadan lafa atladım.

"Dedemin ameliyat olduğunu duymuş geçmiş olsun demeye gelmiş." Dediğimde Ozan bana dönüp anlamsızlıkla baktı şuan buna takılacak durumda olmadığım için anneanneme zoraki bir gülümseme sergiledim.

"Geldiğin için teşekkür ederim Ozan artık daha sonra okulda görüşürüz."

"Uiiy Defne kızım misafir o bak yemekte hazır kaynanan seviyormuş Ozan oğlum. Hadi sofraya gel sende." Ozan oğlum? Kaynanan? Allah'ım ağlamak istiyorum. Anneannem, benim karşısında ki bu kara böcekle ne haltlar yediğimi bilse beni oklavayla döverdi.

"Hiç zahmet vermeyeyim efendim."

"Olur mu hiç öyle. Duymayayım bir daha. Sen tanrı misafirisin öncelikle. Hadi bakalım sofraya."

Ben abartıyla göz devirip yürümeye başladığımda Ozan'da yanımda yürüyordu. Anneannem biraz ilerde olmasına rağmen sessiz bir şekilde, "dedenin ameliyat olduğunu neden bana söylemedin?" Dediğinde ters bir şekilde ona baktım.

"Anneannem iki adım önümüzde ve kulakları sandığından daha hassastır. İkimizi de yakmadan sus." Eve geçtiğimizde anneannem hemen bir yer sofrası kurdu. Ozan bu yer sofrasında oturamaz diye içimden gülüp eğleniyordum.

"Şurimşine bu oğlan kimin oğludur?" Dedem gözlerini Ozan'a dikmiş yüzünü inceliyordu. Tanıdığını ama çıkartamadığını sanıyordu. O oğlan benim fingirdeştiğim oğlan dede desem. Vazgeçtim ağzımı hiç açmasam daha iyi inşallah Ozan'da ağzını açmaz

"Defne'nin arkadaşıymış Emin, sana geçmiş olsun demeye gelmiş."

"Öyle mi? Hoş geldin oğlum." Ozan dedemin de elini öpüp gülümseyerek cevapladı, "Hoş buldum efendim. Geçmiş olsun tekrardan."

Anneannem yine yöresel bir şekilde döktürmüştü. Ozan sofraya oturduğun da bütün yemeklere dikkatlice bakıyordu. Bana dönüp, "Eee arkadaşım hangisinden başlamamı önerirsin?" Dediğinde umursamaz bir şekilde.