Kahve Kokulu Kadın

Kahve Kokulu Kadın-34

Bölüm Şarkısı; Çimen Yalçın-O Vay Beni Ağlarum.

Herkese mutlu yıllaaaar! Size yılbaşı hediyesi :) Bu bölümün tarihini atalım o zaman. 01.01.2018 Yeni bir yıl, yeni umutlar, yeni yıl size güzel güzel gelsin. Sağlık getirsin,sevgi getirsin,uğur getirsin,aşk getirsin! Allah bu gecede görev yapan güvenlik güçlerimizi askerimizi polisimizi korusun. Şehitler vermeyeceğimiz bir yıl olsun!

Mutlu yıllaaaaaar!!!!

KAHVE KOKULU KADIN ZAMANI!

Ben hâlâ direnirken o sıyırdığı tişörtümden açıkta kalan karnımı öpüyordu.

"Bana ait olan bir şeye dokunulmasından hiç hoşlanmam." Gözlerimi kapattığım anda duyduğum sesle kalbim hızlandı. Üzerimdeki hayvan telaşla kalkıp Ozan'a dönünce bende kafasına indirebileceğim bir şeyler aramaya başladım.

"Sen kimsin be!"

"Sevgilisiyim."

"Güzel manitan varmış bu gece benimle paylaşırmısın?" Ozan sinirle gülüp dudağını ısırdı.

"Bana ait olan şeylere dokunulmasından hiç hoşlanmam demiştim." Derken serserinin suratına bir yumruk patlattı. Ben hâlâ etrafa bakınıyordum. Ki marketten aldığım poşetlerden birisinde ki turşu kavanozunu çıkarttım. Ozan ve o şerefsiz iyice kavgaya tutuşmuşken çocuk belinden silah çıkarttı.

"Ozan!"

"Defne geri çekil!"

"Ozan!"

"Defne sakın yaklaşma geri çekil!" Ozan da ne yapacağını şaşırmış bir şekilde silaha bakıyordu. Ben elimde ki kavanozu serserinin kafasına indirdiğimde Ozan da silahı almak için hamle yaptı. Serserinin bana attığı tokatla yüzüm yana savrulurken silahın patlama sesini duydum.

"OZAN!" Ozan'a baktığımda yüzünde acı çekiyormuş gibi bir ifade vardı.

"OZAN!!" Ozan yere yığıldığında ben daha çok bağırmaya başladım. Serseri ise gelip bir tokat daha attı. Yere düştüğümde Ozan'a yetişmeye çalışıyordum. Karnıma ve sırtıma ardı ardına gelen tekmeler bunu zorlaştırıyordu. Vücudumun çeşitli yerlerine gelen darbelerden sonra yorulmuştum Ozan'a da ulaşamıyordum. Tek hissettiğim vücudumda ki sızı ve sıcak bir nefes... Gördüğüm şey ise o serserinin benim üzerimde oluşuydu.

Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım.

"Ozan." Diye fısıldadım. Kuruyan boğazım konuşmamı zorlaştırıyordu. Yutkunmaya çalıştım.

"Defne." Afra hemen baş ucumda belirdi.

"Afra, Ozan.. Ozan nerede?"

"Defne, iyi misin sen?"

"Beni boş ver Ozan nerede?"

"Ozan'ı ameliyata aldılar." Dedi sessizce.

"OZAN!"

"Defne kalkma!" Afra beni yatırmaya çalışsa da ben yatamazdım.

"Ozan'ı görmem gerekiyor."

"Görürsün canım ama şuan ameliyatta beklemek zorundasın. Yat biraz dinlen bu senin toparlanma sürecini daha çok uzatır."

"Ben toparlanmak istemiyorum. Ozan'ı görmek istiyorum." Dedim.

"Canım sen de iyi değilsin dinlen biraz vücudunda ki ezikler fazla. Çok darbe almışsın."

"Peki o.. o..bana.."

"Hayır,kuzum hiç bir şey yapamadı."

"Peki bizi kim buraya getirdi."