Sylum Academy of Skill Exertion (Editing)

Chapter 16: Quit

"You should know who's your rival!"

And I looked at Rock when he smirked.

"Even an elite would shake with that glare of yours." He said with those penetrating eyes.

I just sighed at ibinaba ang pagkakahawak sa bow ko.

"Anong pakialam ko kung matakot sila?" Saka ako naglakad at balak ko sanang kunin ang pana na nakatarak sa dibdib nung blond ang buhok na samientu...

Nang bigla akong nahinto at naramdaman ang pangangatog ng tuhod ko.

Ang bigat-bigat ng nararamdaman ko at nahihilo ako.  Napahawak ako sa ulo ko.

"Seathryn!"  Napalingon ako sa di kalayuan at nakita ko si Third. Medyo malabo na ang paningin ko pero kita ko parin ang mapupulang dugo na nakabahid sa damit niya at ang duguang braso niya.

"Third." di ko na mahanap ang boses ko at di pa siya nakakarating ay nandilim na ang paningin ko at ang huli kong natatandaan ay bumagsak ako.

~*~

Naramdaman ko ang pag-iba ng liwanag sa paligid ko.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko...

Sobrang labo pa ng paningin ko pero pilit ko parin itong inilibot para malaman kung nasaan ako, unti-unti na itong lumilinaw.

Tatayo na sana ako nang bigla akong mahinto dahil sa sakit ng kaliwang braso ko. Napasigaw pa ako nang bahagya dahil sa sobrang hapdi.

Naagaw naman ang atensyon ko nang bumukas ang pinto at nakita ko si Sir Reve.

"Finally, you're awake!" Bungad niya.

"How long since that day?" Iyon agad ang itinanong ko at nagpumilit na tumayo pero ang sakit talaga ng braso ko.

"For about five days now, I think?"

Nahinto ako bigla.

Five days?

Ganoon ba talaga ako nanghina nung araw na iyon? Ni di ko nga masyadong maalala ang huling nangyari!

"Buysit na mga kable 'to! Ano ba 'to!" Saka tinanggal ko ang mga kable na nakakabit sa kamay ko.

"Oh I get it, you're not really familiar with good attitude."

Para namang di pa siya nasanay?

"But anyway, it's good that you're already awake para sa susunod na araw makapag-training ka na." Aniya at bigla akong natauhan.

Ang level 2 ng Battle of Hearts!

Buysit!

Agad akong tumayo sa kama ko at walang pasabing umalis ng kwarto, narinig ko pang sumigaw siya.

"I said, next day not today! Di ka talaga marunong makinig!"

"Nakikinig ako!"

Parang di niya naman ako kilala.

Di ko ininda ang sakit at agad na tumakbo papunta sa main building at dumiretso sa hall.

At nang makatapak ako sa pinto ay agad akong nakarinig ng hiyawan. Yung hiyawan na parang nanggaling sa nabiglang mga studyante?

Lahat sila nakatingin sa akin.

At di ko gusto 'yun kaya lahat ng masalubong ng tingin ko tinititigan ko gamit ang matinis na mga mata ko! I let them be aware that I don't like those from the very beginning!

Agad kong hinanap ang mga kagrupo ko at nang makita ko ang mesa kung nasaan sila ay agad akong naglakad.

"Uy, nandito na si Seathryn!" Sigaw na maligalig ni Exid but my facial expression was still the same, no reaction.

And there Tania goes,

"You've been very busy with your beauty rest Ms.Expressionless!"

Agad akong naupo sa tabi ni Yden at napataas pa ang kilay ko nang makita siyang nakanganga na parang manghang-mangha.

"Huwag mo 'kong tignan nang ganyan."

Nang maka-upo ako ay agad kong hinarap si Tania na nakataas ang kilay sa akin. But I just acted the same.

"Well, I guess you missed me a lot, didn't you?"

"I did." She's really familiar with the word sarcastic! For every word that would comes out her mouth sounds the same, it was all spoken sarcastically.

"You're still not well why did you come here?" At iyon ang nakaagaw ng atensyon ko at bigla akong napatingin kay Third.

Walang nagbago sa kanya. Maliban nalang sa sugat sa braso niya.

I stared at him...

Eye to eye...

And the way he acts is so strange. How could he even spoke out those words? He doesn't care for anybody else that way! And how come for him to say that in front of me?

"You must be very hungry. Eat." At pumasok sa usapan si Rock saka ibinigay sa akin ang pagkain.

"Buti nalang nagising kana Sath! Kung hindi baka dalhin ka namin sa level 2 nang tulog!" Saka sila tumawang dalawa ni Exid nang sabihin iyon ni Yden.

Napangiti nalang ako. Bad trip ako sa ibang kagroupmates ko pero pagdating sa dalawang 'to di ako nababadtrip, para kasi silang mga bata.

Naalala ko tuloy ang nangyari nung araw na iyon, kung paano ko ginamit ang ability ko para mapigilan ang atake nung samientu upang mailigtas ko si Yden.

Nung mga panahong iyon... isa lang ang naisip ko, dapat iligtas ko siya kasi ayaw ko siyang mawala...

Kasi pagnagkaganun, mawawalan na naman ako ng isang tao sa buhay ko.

Siya kasi ang unang naging kaibigan ko... at kahit na sobrang complex ng pagkatao ko naiintindihan niya ako... and I'm very happy that I saved her, I did save her... I felt relieved...

Tumingin ako kay Yden na nasa tabi ko lang saka ako ngumiti. Yung totoong ngiti.

"Baka naman di ka kumain nang madami nung wala ako dito?" Pagbibiro ko pa sa kanya at ngumiti siya.

"Kumain kaya ako noh!"

It felt like I'm home...

Yet we have another level which there's no assurance if we'll live...

"Quit the group."

"What did you say?"

***

AUTHOR'S NOTE:

Readers pasensya na ha lutang na lutang lang kasi ako... tapos naprepressure pa ako kung ano na ang nangyayari sa estoryang ito sa perspective niyo. Please don't be a silent reader... leave some comments if you like this story...

Thank you :)