Sylum Academy of Skill Exertion (Editing)

Chapter 22: First Fight

"Calm down, Sath."  The air was pumped into my lungs, and as I exhaled it so as my eyes opened simultaneously.

Mula sa pagkakahiga sa upuan ay bigla akong nagising kasabay ng mabilis at mabigat na paghinga ko, napatingin ako sa suot ko.

There was a dark green blanket.

It's dark inside this room, cold, and empty.

Inilibot ko ang paningin ko, tulog silang lahat lalong-lalo na si Yden na parang kakagaling lang sa pag-iyak at may kung anong kumikinang sa gilid ng mata niya.

Muli akong huminga nang malalim nang tumama ang mga mata ko sa isang file na nalaglag sa sahig malapit sa kinauupuan ni Rock.

I skipped a beat, bigla akong napatayo nang makita ko iyon at agad na kinuha ito.

Binuklat ko ang unang pahina at nabasa ko ang nakalagay. 'HUNTERS'.

I opened the pages, skipped it and skipped it until my eyes were finally glued on a certain name written on the file.

It's him....

"Kid Huston - Mellain Hunter."

---

All I' am seeing now is the time beating with my heart, in front of these seats where we're setting is a big screen with time ticking.

Para akong lumilipad, I' am loosing my consciousness. Lahat wala, parang di ko maramdaman pati kamay ko, ni mga boses sa paligid ko parang nakamute at wala akong marinig. Parang nawawala ako sa sarili ko.

We are heading now toward the battle field with this aerial transpo.

Lumingalinga ako para icheck kung may kasama ako at there was it, parang lahat biglang nagsink in sa ulo ko pati na rin ang malakas na boses ng babaeng nakatayo sa harap namin wearing her red camouflage uniform.

"THE TIME WILL START..." with that line I immediately look at into the screen in front, it counted '2'.

Mula sa pagkakaupo ko ay dali-dali kong tinanggal ang seatbelt ko para makita ko kung sino ang mga kasama ko, di pwedeng wala sila.

Di pwedeng  wala sila...

Di pwedeng wala siya...

"Blackburn stay still!" It was an order from that lady in authority and yes, it was a bad idea when she said that certain word.

"NOW!" nang bitiwan niya iyon ay kasabay nito ang pagtunog ng malakas na alarm pagkatapos ng huling bilang ng oras...

But with that final moment I did saw a familiar face...

I grabbed the chance to shout her name as the sorroundings became to create noise with their shouts.

"Katana!" At sa unang beses, muli kong nakita ang mukha niya.

The sensation was like drowning me into a drum of water, stealing out all the air I do have inside my lungs as the chairs we're setting dropped out the transpo.

And all I could see was the horror from dropping into space.

All I hear were shouts.

All I feel were fear.

As I felt pain in my body my consciousness was kept back my head. From that aerial transpo we were dropped down the land with the gap of many meters up.

Lahat sila sumisigaw pati ako, mayroong iba na nahulog sa tubig, yung iba sa lupa and there was it, all I could see down face was a tree.

Branches of trees. I hit it and felt that pain as my leg hooked one of the branches for it to fell down including me. I hit the ground feeling dizzy with my head too crowded, and lungs catching for air.

I whisphered,  "Stupid game!" Before I decided to get up, but it was damn hard! My back hurts so bad so as my left leg. I hate this game!

---

I ran fast as I could even it is too hard for me to do so, but I have no choice as that hunter keeps on targeting me with his dagger.

It gives me shiver for the very first time, the rays of the light keeps on reflecting his dagger's shiny tip.

Fuck him! I keep on hiding the thousand trees planted in this certain field.

"Blackburn? I heard you have that rare skill, am I right? Hmmn. I just wanted to be friend with you little girl." His voice seemed to be sweet but I can smell blood from it. I can sense danger, he is approaching.

I' am trying to catch my breath in this state. Madami na akong galos at hanggang ngayon nakatago parin ako sa likod ng isang malaking puno.

"Show me your precious face darling." And he laughed.

Mahirap ang sitwasyon kong ito, lalo pa't madami na akong mga galos at sugat.

Napatingin ako ng bahagya sa kaliwang braso ko, at dumudugo ito.

Bigla akong nahinto habang humahangos ako ng hinga nang biglang nagkaroon ng katahimikan sa paligid.

At narinig ko ang kanyang pagtawa.

"The girl with the rare skill will now die in my hands."

I can hear his voice and the danger.

This game is so stupid!

Biglang nawala ang lahat, parang ang nakikita ko nawala. Napalitan ito ng ibang imahe.

At ang nakikita ko sa isip ko ay ang kalaban ko na papalapit na ngayon, ang bawat maingat na yabag ng paa niya at ang matatalim niyang mata pati ang hawak niyang kutsilyo.

Papalapit na siya sa aking posisyon, nasa bandang likuran na siya ng puno na pinagtataguan ko.

Dahan-dahan akong naglakad papunta sa likod ng puno habang siya naman ay papunta sa may harapan. Nang makaposisyon na ako ay narinig ko pa siyang sumigaw na parang akala niya madadali na niya ako.

Agad akong sumunggab sa may likuran niya nang bigla rin siyang humarap at itinaas ang kanyang kutsilyo na nakadaplis sa kanang pisngi ko.

Muli siyang humangos at tumawa na may ilang metro lang ang layo naming dalawa.

"Mamatay ka na!" Saka siya tumakbo papunta sa direksyon ko and I jump off the chance na para makaduck ako at saka ko sinakal ang leeg niya.

Medyo may kalakasan siya at sinisiko niya ang gilid ng tiyan ko kaya nawawalan ako ng balanse.

Ginamit ko ang kaliwang siko ko para sakalin siya kahit na dumudugo ang braso ko.

Mula sa pagkakasakal ko sa kanya ay ipinulupot ko ang dalawa kong paa sa biwang niya sa may likuran kaya napasigaw siya at napahawak sa nakasakal kong siko at natigil sa pagsiko, ginamit ko ang lahat ng natitirang lakas ko para baliin ang leeg niya.

And there was it I heard it cracked at mula sa mga kamay ko bumagsak ang katawan niya.

I breathed out.

"Stupid."

***