In love with my brother (voltooid)

Writers note

Ik heb de andere hoofdstukken aangepast, maar dit wilde ik er toch in laten staan. Als jullie het willen lezen is dat voor mij goed en als je het niet wilt lezen, moet je maar naar het volgende hoofdstuk gaan. Ik wil de mensen die me lieve berichtjes gestuurd hebben en me tot bijna een jaar later hebben gesteund bedanken! De meeste van jullie ken ik niet en toch is het alsof jullie familie zijn. Het is door die mensen dat ik het verhaal toch nog heb voltooid. Bedankt! x - 24/12/2014

Heey, sorry als je dacht dat dit een nieuw hoofdstuk was. Ik wil als eerst zeggen dat ik het heel leuk vind dat jullie stemmen op mijn boek en reacties plaatsen, maar vergeet niet dat sommige van jullie reacties grof over komen. Het is lief dat jullie willen dat ik verder schrijf, maar ik heb ook een leven.. Ik heb het nog altijd heel moeilijk met het feit dat mijn hond er niet meer is. Weet je wel hoe erg het is om midden in de nacht meer dan 5x wakker te worden door gekrijs? En met gekrijs bedoel ik echt gekrijs, het was net een beest dat levend afgeslagd werdt ofzo.

Ik heb nachten niet geslapen, ik heb zelf gehuild in school en ik ben niet iemand die snel huilt en al zeker niet waar mensen bij zijn, gewoon omdat ik bang was dat ze ging sterven. Ik ben 2,5 weken lang elke dag naar de dierenarts moeten gaan, zelfs midden in de nacht! Ze is zelf geopereerd geworden, maar het was al te laat. Haar buik zat vanbinnen vol met vocht (bijna 1l vocht en ze was maar 28cm groot ofzo), ze had al een hele maand 42 graden koorts, haar baarmoeder zat vol met kisten en dan na twee dagen kregen we de uitslag van haar bloed en dat vocht. Ze had darmkanker en haar lever was al helemaal stuk. De dierenarts had voorgesteld om haar nog eens te opereren, maar in die nacht begon ze weer luid te krijsen en zei mijn moeder dat het misschien beter was om haar te laten inslapen. Ik wilde het ook niet, maar ze had al genoeg pijn gehad en ze zag er echt heel slecht uit. Mijn moeder had al een tijdje daarvoor gezegd dat ze wist dat mijn hond het niet ging halen, ik zei altijd van dat ze zo niet moest denken, maar ik had de realiteit moeten inzien. Mijn hond kwam al 2 weken niet meer bij mij of mijn moeder zitten en ze zat altijd bij één van de twee. Ze is wel nog de dag voor en na ze geopereerd werd bij me komen liggen, maar dat was het dan ook. En ze wilde altijd wel spelen, ze kwam dan ook heel de tijd met een knuffeltje ofzo naar mij en dat deed ze al even niet meer. Ze wilde haar lievelings eten ook niet meer eten, mijn moeder maakte wel 4x op een dag ander eten (echt vlees gekookt enz) en dat wilde ze ook niet. Mijn hond zou ook NOOIT in huis plassen of braken en dat heeft ze toch enkele keren gedaan in die tijd. Er waren genoeg dingen waar je aan kon zien dat ze het niet ging halen. Er was ook al héél vaak gezegd dat ze het niet ging overleven en toch deed ze het elke keer weer, ik denk dat het daardoor komt dat ik het niet wilde geloven. Toen we haar lieten inslapen heeft het zeker nog een uur geduurd voor ze dood was, ze heeft nog gevochten voor haar leven.

Ik geloof eigenlijk nog steeds niet dat ze er niet meer is. Elke keer als ik op de bank in de woonkamer zit kijk ik altijd om me heen of ik haar zie, maar nee.. Het lijkt net alsof ze gewoon even weg is en later terug kan komen voor mij, maar ze is niet dood. Ik wacht nog steeds elke dag op die momenten dat als ik terug van school ben, ze me springend staat op te wachten. En ik wacht nog steeds op die momenten dat als er maar een heel klein beetje lawaai op straat is zij begint te blaffen, op die momenten was het irritant, maar ik mis ze. 

Ik hoop dat jullie me nu al wat meer begrijpen en ook respect hebben voor wat ik net allemaal heb gezegd. Dit heb ik aan niemand vertelt! Maar 2 van mijn vrienden en een leerkracht weten het. Die leerkracht maakt er dan nog grappen over ook.. Dus alsjeblieft heb respect! Nu ik dat allemaal heb gezegd wil ik ook nog even zeggen dat ik ga proberen om morgen te updaten. Bedankt voor de votes!! <3