In love with my brother (voltooid)

Hoofdstuk 27

Jason's POV

"Je gaat wat doen?" Ik kijk haar met grote ogen en open mond aan, over mijn moeder haar wang glijdt een traan. "Hij heeft me verteld dat hij heeft gedreigd met je uit huis te zetten, zo'n man wil ik niet in mijn leven," Zegt ze. Ze veegt een traan die over haar wang rolt weg en kijkt me met een klein glimlachje aan, "De man waar ik mee wil samen leven is iemand waar zijn familie altijd op nummer 1 staat en die man moet ook zo denken over mijn zoon." Ik schud zacht met mijn hoofd en begin na te denken, zo hard dat ik hoofdpijn krijg. Ik kan ze toch niet uit elkaar laten gaan? Mijn moeder was na al die jaren eindelijk weer eens gelukkig, ze was zo gelukkig. Waarom heeft Marc aan mijn moeder vertelt dat hij me uit huis wou zetten? "Ik denk niet dat je deze beslissing zo snel moet nemen," Zeg ik. Eerst kijkt ze me geschrokken aan, maar daarna met een klein glimlach. "Jason, ik weet dat je me mijn geluk niet wilt afnemen, maar zo gaat het nu eenmaal. Niemand komt aan mijn kindje." "Dat zal ook nooit gebeuren, hij heeft me niets gedaan." Ik pak haar hand en knijp er zacht in. Wat Marc allemaal gedaan heeft keur ik niet goed, maar wie maakt er geen fouten? Hij heeft trouwens mijn moeder alles vertelt, dus hij is eigenlijk wel een betrouwbare man. Zo vind je er niet meer veel. "Beloof je me dat je er een nachtje over slaapt?" Ze knikt, "Ik zal voor deze ene keer naar je luisteren, maar ik denk niet dat ik van gedacht verander." "Je doet tenminste de moeite om er nog eens over na te denken. Ik vind ook dat we het eerst nog eens moeten bespreken met het hele gezin." "Dat doen we wel tijdens het avondeten," Zegt ze met een glimlach. 

Laura's POV

Het was ondertussen al zes uur en niemand is thuis. Er is ook geen eten en dit soort dingen gebeuren nu altijd als ik honger heb. Jason had me een berichtje gestuurd met dat hij met zijn moeder had gepraat, maar dat ze er moe en heel verdrietig uitzag. Ik vind het zo erg voor Rosa, maar ook voor een deeltje voor mijn vader. Het is eigenlijk mijn fout dat ze ruzie hebben. Als ik nooit iets had begonnen met Jason, was er ook nooit zo'n drama begonnen waardoor mijn vader zo boos werd. Mijn maag begint te knorren en ik zucht, ik heb zo'n honger! Dan maar zelf naar de winkel gaan achter eten. Ik loop naar mijn kamer en doe een zwart jasje aan, doe mijn handtas om mijn schouder en ren de trap af. Ik open de deur en schrik, Jason en Rosa staan voor me en Jason staat met zijn sleutel uitgestoken naar de deur te staren. "Of Laura is zo vriendelijk om de deur te openen," Lacht hij. "Euh ja, het eten is op en ik heb honger." Rosa begint te lachen en ik zie wat Jason bedoelde met dat ze er moe uitziet. Ze heeft wallen onder haar ogen en het lijkt net alsof ze ziek is. "Dan gaan we toch naar de winkel? Wie heeft er zin in zelfgemaakte lasagne?" Zegt ze vrolijk. Deze vrouw is geweldig! Lasagne is mijn lievelingseten en ik dacht gewoon een bakje lasagne te kopen in de winkel dat je in de oven stopt, maar zij stelt gewoon voor om zelf lasagne te maken! "Ik!" Roepen Jason en ik op hetzelfde moment waardoor we moeten lachen. 

In de winkel zat Rosa elke groenten te bestuderen terwijl ik samen met Jason wat andere dingen die je eet zochten, zoals koekjes. In het winkelwagentje zat al voor meer dan de helft tussendoortjes, ongezonde tussendoortjes. "Wilt mijn prinses nog wat?" "Wat fruit en misschien salades of iets anders gezond?" Hij knikt en loopt met het winkelwagentje naar zijn moeder. "Wij gaan even kijken naar de gezonde dingen," Zegt hij tegen haar. Ze lijkt het niet eens te horen, ze is zo druk met kijken naar de courgetten. Jason deed best irritant in de winkel. Ik was nog maar twee minuten aan het kijken naar het fruit en hij zat al te klagen. Ik negeerde hem, net zoals zijn moeder deed. Met een zakje in mijn hand loop ik naar de appels en zoek ik een paar goede appels uit. Ik weet niet wat het tegenwoordig is met rot en vuil fruit, maar de winkel ligt bijna altijd vol en dan moet je super lang zoeken om iets te hebben dat er vers uitziet. Ik voel twee sterke armen om me heen en ik moet lachen. "Jason, laat me los." Ik spartel en laat het lege zakje tussen de appels vallen. "Waarom? Ik wil knuffelen!" Zegt hij terwijl hij me loslaat, ik draai me naar hem toe en kijk recht in zijn zielige gezicht. Ik haat het als mensen een zielig gezicht trekken! "Ik wil maar één klein knuffeltje," Zegt hij dramatisch. Sommige mensen in de winkel staren ons aan, maar lopen daarna gewoon weer verder. Met een zucht leg ik mijn armen om hem heen, hij gaat toch blijven klagen als ik het niet doe. Hij lacht zacht en legt zijn armen stevig om me heen, het voelt zo veilig in zijn armen. Ik kijk even naar boven en zie hem glimlachend naar me kijken, weer een eng gezicht. "Kijk me niet zo aan!" "Wat? Hoe? Ik glimlach alleen maar," Zegt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik moet lachen en druk een klein kusje op zijn lippen. Ze zijn zacht en ik kan zijn hart sneller horen slaan. Ik ga meteen uit zijn armen als ik iemand hoor kuchen. "Het spijt me, Rosa." Ze knikt en loopt verder met het winkelwagentje. Ik kijk even raar naar Jason en pak dan snel wat fruit voor Rosa naar de kassa gaat.

Rosa was meteen aan de lasagne begonnen, Jason en ik mochten bijna niets aanraken en we moesten zelf naar de woonkamer gaan. Niet om te flikflooien, maar omdat het een geheim recept was ofzo. Jason had me onderweg naar huis al verteld dat dit ging gebeuren. Hij zei me ook dat hij al vaker had geprobeerd om zelf lasagne te maken, maar dat hij nooit zo lekker als die van zijn moeder was. Begrijp me nu niet verkeerd, Jason is geen kok, hij kan alleen koken. Net zoals bij Lien thuis, een vriendin van me, moest Jason twee keer in de week zelf koken en op nog een andere dag zijn moeder helpen in de keuken. Ik vind het jammer dat dat bij mij nooit is gebeurt, je ziet hoever ik het heb gebracht. Ik kan alleen spaghetti klaarmaken en zo moeilijk is spaghetti niet eens om klaar te maken. Ik zei altijd tegen mezelf dat dat niet uitmaakte, dat ik met een kok zou trouwen of dat ik een kok zou inhuren. Jason en ik gaan meteen rechtop zitten als we de voordeur horen opengaan, dat moet mijn vader zijn. Ik kijk even naar Jason en hij kijkt met dezelfde ongemakkelijke blik terug. Ik zal mijn lieve papa altijd graag zien, maar ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik nog moet reageren als hij iets zegt en ik weet ook niet of dit wel ooit gedaan gaat zijn. Dit ongemakkelijke gevoel is iets dat niet hoort, je hoort je niet ongemakkelijk te voelen als je vader thuiskomt. De deur van de woonkamer gaat open en hij loopt naar me toe. "Laura, kan ik even met je praten?" Ik knik en kijk naar de televisie. "Ik ga wel even helpen in de keuken," Zegt Jason en loopt dan snel naar de keuken toe. Zijn moeder zal denk ik niet blij zijn dat hij haar nu stoort, maar ze zal wel begrijpen dat ik even onder vier ogen met mijn vader moet praten. Hij komt naast me op de bank zitten en zet de televisie zachter, zodat ik hem beter kan verstaan. "Luister, schat. Ik weet niet wat me heeft bezielt, het spijt me zo." Is dit zijn groot excuus? Dit kan hij toch niet menen. "Is dat alles wat je tegen me te zeggen hebt?" "Euh.. Nee," Zegt hij. Het was heel duidelijk dat hij niets meer te zeggen had voor ik er iets over zei, hij moest lang nadenken voor hij kon antwoorden. "Het spijt me dat ik zo schreeuwde tegen je, het spijt me dat ik Laurens als je toekomstige man zag en het spijt me dat ik zo gemeen was tegen iedereen." "Wanneer zag je in dat Laurens niet de perfecte man voor me is?" "Hij wilde je slaan waar ik bij was, dat kon ik toch niet laten gebeuren?" Ik voel mijn ogen prikken en doe alle moeite om niet te huilen. Ik mag niet huilen, niet nu. "Hij had me bijna verkracht! Toen Jason me had gered was je pissig, terwijl hij degene is die Laurens heeft gestopt!" Roep ik uit. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen, maar ik negeer het. Mijn vader zat een lange tijd naar me te kijken zonder iets te zeggen. Heeft hij wel door wat hij allemaal heeft gedaan? Het had zijn fout geweest als Laurens me had verkracht! "Ik weet niet wat ik in hem zag, ik wilde niet geloven dat een jongen van zo'n rijke familie zoiets zou doen. Het spijt me zo, ik zag het echt niet." Ik zie de tranen over zijn wangen glijden en dit is wat me breekt. Mijn vader heeft nog maar twee keer gehuild en de eerste keer was toen mijn moeder zei dat ze wilde scheiden. "Het spijt me echt, Laura." Ik begin hem te knuffelen en samen zitten we nog wat te praten over al deze onzin. Hij had me ook verteld dat Rosa hem waarschijnlijk zal verlaten en dit maakt me een soort van boos op Jason. Hij heeft met zijn moeder gepraat, ze moest dit gezegd hebben! Hoe kon hij me dit niet vertellen!?

Tijdens het eten is iedereen stil en Jason probeert de hele tijd mijn aandacht te trekken door gekke bekken te trekken. "Kun je eens stoppen!?" Hij schrikt, net als de anderen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat hij wist dat zijn moeder mijn vader wil verlaten en hij me niets heeft gezegd. De rest van de tijd blijft het stil aan tafel en ik kan aan de gezichtsuitdrukking van Jason zien dat hij ook boos is. Ik zie hem zo graag, maar mijn vader komt nu op de eerste plaats. Familie komt altijd op de eerste plaats! "De lasagne is echt heerlijk!" Zeg ik met volle mond. Rosa fleurt meteen op en glimlacht breed naar me. Het was me nog nooit opgevallen, maar ze heeft dezelfde ogen als Jason. "Bedankt voor het compliment, het is het geheime recept van mijn moeder." Ze kijkt zo trots dat ik bijna moet lachen, maar ik doe het niet. "Zou je me willen leren koken?" "Graag!" Ik glimlach en eet mijn laatste stukjes lasagne op. Mijn vraag die ik aan Rosa heb gevraagd heeft haar duidelijk blij gemaakt. Ze zit nog steeds met een grote glimlach aan tafel.

Hierna komt nog maar één hoofdstuk of het zou kunnen dat ik extra tijd heb en dan komen er nog twee stukjes! :) Ik weet dat ik laat op de avond update, maar ik heb niet gelogen over dat ik vandaag zou updaten! Nog eens bedankt voor alles! x