The Girl He Left Behind

11. Çocuk Ortaya Çıktığında

Scottie kafeteryaya girerken gözleri yaşlı Jane'in Axel'ı ittiğini gördü. Buna neden olacak bir drama yaşandıysa, ortamda bulunmak onu endişelendirdi, ancak yine de kafeteryada ilerledi. Kolları ağır ders kitaplarını taşımaktan ağrıyordu.

İçerideki herkesin güldüğünü gördüğünde, kafa karışıklığı içinde kaşlarını çattı. Stacey kafeteryanın diğer girişinden çıkıyordu.

Ve ikinci kez düşünmeden kızın peşinden koştu.

Erkek soyunma odasına giden boş koridorda yürümeye başladı. Burada dersi olanlar bahçedeydiler, bu yüzden etrafta kimse yoktu. Scottie köşeyi döndü ve Stacey'nin duvara yaslı bankların birinde otururken buldu.

Kızın yanına yaklaştı ve onunla birlikte oturdu. Gergince dudaklarını dişliyordu.

"Hey, sen iyi misin?" diye sordu ve Stacey onaylarcasına başını bir aşağı bir yukarı salladı. "Neler oldu?"

Stacey omuz silkti, gözleri kıpkırmızıydı ancak kız hâlâ güçlü duruşunu bozmuyordu. "Kız arkadaşı izlerken Axel'i öptüm."

Scottie kısık sesle ıslık çaldı.

"Vay," derken sırıtıyordu. Stacey ona dik dik baktı.

"Ah, kapa çeneni." Kız gözlerini devirdi. "Sen niye buradasın?"

"Üzgün görünüyordun," dedi Scottie.

"Benim zırhlı şövalyem."

"Elimden geleni yapıyorum."

"Pekâlâ, ama vaktini boşa harcıyorsun. Ben iyiyim ve bir kere olsun yalnız kalmak istiyorum."

"İnsanlar böyle durumlarda hep yalnız kalmak istediklerini söylüyorlar ancak çoğu zaman asıl istedikleri bu olmuyor," diyerek yorumda bulundu Scottie.

Stacey ona baktı. "Bazılarının oluyor."

"Neden yaptın?" diye sordu Scottie. "Neden onu öptün?" Stacey arkasındaki duvara yaslandı.

"Yapmam lazımdı."

"Lazım mıydı?" Scottie kaşlarını çattı.

"İnsanlar bir şeylerin patlamasını bekliyordu, ben de üstüme düşeni yaptım. Eğer onların oyununu oynamazsam onlarla olmamın bir anlamı kalmaz."

"Sadece insanların söylediklerini önemsiyorsun, değil mi?"

"Eğer sahip olduğun tek şey onlar olsa, sen de umursardın," dedi Stacey. "Onlardan bağımsız bir şey yapamam. Bana tüm dedikoduları anlatan amigo kızlar var. Bana bir yerden sonra ne yapmam gerektiğini söyleyen insanlar var. Kiminle takılmalıyım? Nasıl giyinmeliyim? Biliyor musun bir kereliğine, sadece bir kereliğine okula eşofman ve kapüşonlu giyerek gelmek istiyorum. Amigo arkadaşlarımdan hangisinin daha önce laf söyleyeceğini görmek için."

"Ah, bu kesinlikle Kerry olurdu." Scottie birden sırıttı. "O hatun uyuşturucu almış sincap gibi konuşuyor. Dünyada küçücük bir şey bile yanlış gitse, hayal kırıklığı yaratan tüm bu sıkıntılar kızın içinde patlayacakmış gibi geliyor bana. "

Stacey güldü ve bir an için yanaklarına akarak fondöteninde iz bırakan gözyaşlarını unuttu.

Ancak Scottie farketti.

"Bu aralar seni pek göremedim," dedi Stacey.

"Kendime zaman ayırıyordum," diye açıkladı ve o da Stacey gibi duvara yaslandı. "Ben aslında inek bir futbolcuyum. Çocuklarla sürekli takılıyorum ancak kendimi toparlayıp ders çalışmam da gerekiyor ki, sınıfta kalmayayım."

Stacey gülümsedi ve yere baktı.

"Her şeyi berbat ettim, değil mi?" Stacey sorusunu Scottie'ye mi yoksa kendisine mi sorduğundan emin değildi.

"Duruma göre değişir," dedi Scottie. "Axel bunu hak etmiş miydi?"

Stacey bir dakikalığına durdu ve düşündü.

Axel bekâretini almış ve aylarca onu kullanmıştı. Onu arkadaşlarıyla paylaşmış, kendini ucuz ve kötü hissettirmişti – Peki, aslında kendisine bunları yapan bizzat Stacey olabilir miydi?

"Evet." Stacey fısıldadı. "Bunu hak ettiğini düşündüm."

"Kız bunu hak etmiş miydi?"

Stacey kaşlarını çatıp Scottie'ye bir süre dik dik baktı.

Jane bunu hak etmiş miydi? Axel'in kalbini hızlandıran ineği tanımıyordu bile. Ama o kız böyle incitilmeyi gerçekten hak etmiş miydi?

Stacey bir süre duraksadıktan sonra, "Bilmiyorum," dedi.

Ve çok kötü bir düşünce olduğunu bilse bile, yıllardır çektiği kalp ağrısını şu an başka birisinin de çekmesi Stacey'i bir miktar mutlu etmişti.