A badboy with charms.

A badboy with charms. *0*

Of het een grap was of dat het echt was dat besefte ik op dat moment niet. Ik stond er niet bij stil. Ik geloofde het gewoon niet.

Maar ik denk dat niemand het had verwacht en er mee kon leven dat dit ging en was gebeurd, vooral mijn vader.

Hij had me wel vaak verteld en gerustgesteld dat alles goed met hem ging en dat ik het een plekje moest geven en de herinneringen moest bewaren in mijn hart.

Tot de dag van vandaag heb ik dat ook gedaan. Ik denk dat hij degene was die dat tot nu toe nog niet had gedaan. Want zelfs na twee jaar zag je aan hem dat hij er nog mee worstelde. Elke dag zag je dat verdriet in zijn ogen.

* Twee jaar terug *

Ik stond net op het punt om me terug op de bank te nestelen nadat ik een cola uit de koelkast had gepakt tot ik de deur bel hoorde.

'Welke idioot belt er om dit uur nog aan' Zuchtend en al klagend deed ik de voordeur open. Ik schrok even toen ik de twee agenten zag staan.

'Vionna Somers?' De agent keek me even aan. Ik knikte ter bevestiging.

'Is jouw vader thuis?' De agent probeerde achter me te kijken en keek dan weer heel snel mijn kant op toen hij merkte dat ik nee knikte.

'We moeten u helaas slecht nieuws vertellen'

'Ja?' Zei ik voorzichtig. Niet goed wetend wat het slechte nieuws zou kunnen zijn.

'Jouw moeder is omgekomen in een auto-ongeluk'

Die woorden, die paar woorden. Ik kon het niet geloven. 'En u bent zeker dat u aan de juiste deur staat?' Vroeg ik nog. Hopend dat dit een nare droom was en ik elk moment wakker kon worden. 'Ja'

Één simpel woord die voor altijd in mijn geheugen gegraveerd ging blijven. Ik zakte door mijn knieën terwijl de tranen over mijn wangen rolde.

Mijn moeder was altijd al een geliefde persoon geweest. Zorgzaam, iedereen kende haar hier in de buurt. Ze zou nooit iemand een vlieg kwaad doen, nooit. Ze was eentje uit de duizenden. Stond altijd voor iedereen klaar.

Mijn vader veranderde helemaal. De dood van mama had hem zo geraakt dat er bijna niks overbleef van die zachtaardige man.

Ons wereldje stortende dan ook helemaal in.

Mijn vader begon minder tijd voor me te hebben. Hij was alleen nog maar bezig met zijn werk. Hij kwam elke avond thuis, at iets en kroop dan onmiddellijk achter zijn laptop om verder te werken. 'Ik moet dit nog afmaken.' Zei hij elke keer weer.

Ik had zelden nog een normaal of lang gesprek met hem. Zelfs aan tafel terwijl we aten was er geen spraken van een normaal gesprek.

Doordat mijn vader weinig thuis was, stortte ik me volledig op mijn studie en sloot mezelf het liefst op in mijn kamer. Weg van alles en iedereen. Het kwam dan vaak voor dat ik niet eens aan het studeren was en daar maar naar mijn boeken zat te starren. Ik zat er dan ook nog eens bij als een klein stukje ellende. Heel vaak dacht ik terug aan mama. Aan hoe het vroeger was en hoe het zou zijn geweest als ze hier nog was.

Papa kwam dan ook uit het niets met een oh zo leuk idee af. Exact twee weken geleden besloot hij dat ik naar een kostschool moest. Ja, je leest het goed ik moet op internaat. Hij vond het een heel goed idee aangezien hij er bijna niet was en ik telkens alleen was. Zie je het probleem? Nee, ik ook niet. Ik ben zeventien, geen twaalf.

Dus zoals je ook al wel zelf kon raden.

Mijn leven werd een regel rechte ramp.

~ VOTE, REACTIE & STEM xM ~