Καταραμένη ζωή

      1ο κεφάλαιο

Ντριν...το κουδούνι του σχολείου χτύπησε.Η Τσάρλι,πηγαίνει  στο λύκειο  της Οξφόρδης,Dominus Illumination Mea,που μπήκε με πολύ κόπο.

Ήταν φθινοπωρο όταν έδινε τις εξετάσεις για να περάσει και πραγματικά δεν ήξερε σχεδόν τίποτα από αυτά που έγραφε.

Ήταν από τις καλύτερες μαθήτριες,μα εκείνη την στιγμή "χάθηκε" από το άγχος της.

Είχε σταθεί πάνω από την κόλλα της και ανάσανε με το ζόρι.Κρατούσε τόσο σφιχτά το στυλό της, που της είχε ιδρώσει το χέρι.

Προσπαθούσε να θυμηθεί ό,τι είχε διαβάσει μαζί με την Κλάρα,την φίλη της.

Η Κλάρα ήταν η καλύτερη της φίλη από την πέμπτη δημοτικού.Γνωρίστηκαν στα μέσα της σχολικής χρονιάς,στο μάθημα της γυμναστικής.Η τρίτη ώρα και όλοι είχαν τόση ενέργεια,δεν είχαν την κοιμισμένη φάτσα όπως άλλες φορές.

«ενοχλώ»?

Ακούστηκε κάτι από μπροστά της,και ναι ήταν η Κλάρα.

-Οχι,φυσικά οχι.

Καθόταν πίσω από την πέτρινη κολόνα της βρύσης.Απόρησε και αυτή η ίδια πως την είδε εκεί που είχε κάτσει,κάτω  στα χαλίκια,μέσα στην βρωμιά.

-Σε είδα να κάθεσαι εδώ μόνη σου και...δεν ξερω,είπα να έρθω.

Την κοιτούσε διστακτικά  και με κάποιο τρόπο ντρεπόταν.

Αφού γνωρίστηκαν μεταξύ τους,από εκείνη την στιγμή και μετά έκαναν συνεχώς παρέα.Αχώριστες.

Αυτή η δυνατή τους φιλία κράτησε μέχρι και τωρα,6 ολόκληρα χρόνια.

-Χει..τι κάνεις εδώ?

-Μπορώ να περάσω μέσα?

Η Τσάρλι ήταν λίγο ανήσυχη έτσι όπως της μίλησε η Κλάρα.Σίγουρα θα την έλεγε να μπει μέσα.«φυσικά,έλα»είπε με μάτια γεμάτα...περιέργεια.

Ανέβηκαν πάνω στο δωμάτιο της.Η Τσάρλι έκλεισε βιαστικά την πόρτα και έπιασε την Κλάρα από το χέρι και έκατσαν στο κρεβάτι.

-θα μου πεις τι εγινε?

Η Κλάρα κάθησε και την κοίταζε λίγο περίεργα για μιά στιγμή.

-Λοιπόν,η μαμά μου μόλις μου είπε

πως δεν ειμαι απλά ένα απλό κορίτσι,αλλά κάτι παραπάνω.

Η Τσάρλι μπερδεύτηκε για τα καλα εκείνη την στιγμή.Είχε και μόλις ξυπνήσει.'Πρωί πρωί,να έρθει κάποιος σπίτι σου και να μην ξες τι να πεις με αυτα που ακούς.'αυτά μόνο σκεφτόταν.

-Ε,Τσάρλι!Ακούς?

"Χάθηκε"για λίγο αλλά επανήλθε ξανά.

-Τι ακριβώς εγινε?

Η Κλάρα κατάλαβε πως δεν την παρακολουθούσε και πολύ,απλώς την κοίταξε,χαμογέλασε στραβά λέγοντας«θα σου πω αργότερα».

Την ίδια στιγμή,ο Άντριου ετοιμαζόταν για να φύγει.

Είχε ήδη ντυθεί όπως τις άλλες φορές.Μαυρη μπλούζα,που σπάνια θα είχε πάνω κάτι,ένα τζιν σκούρο παντελόνι,και το μόνο που ξεχώριζε από πάνω του ήταν η πράσινη ζακέτα.

Αυτήν την ζακέτα του την είχε πάρει ο θείος του από το Άμστερνταμ.Με κίτρινα αστέρια γύρω στην κουκούλα,και με κόκκινα σχοινιά.

Ο θείος του σκοτώθηκε από κάτι αφύσικο.Λέγανε για ζώο,πιθανόν λύκος αλλά το μόνο σίγουρο,δεν ήταν.Του την πήγε την ημέρα πριν τα γενέθλια του,στις 16 Οκτωβρίου .

Η Τσάρλι με την Κλάρα κατέβαιναν γρήγορα τις σκάλες για να προλάβουν το σχολείο.Φυσικά και η μαμά της Τσάρλι δεν έδειξε και πολύ σημασία,το μόνο που έκανε ήταν να πει γεια.Πάντα έτσι ήταν.

Η Λουίζ ήταν πάντα αδιάφορη από τη μέρα που πέθανε ο πατέρας τους.

Εθίστικε στο ποτό και κάπνιζε συνέχεια.Δεν έτρωγε πολύ και περνούσε την μισή ημέρα της στο μπαρ της πόλης.