The culprit is only one! «~YOONSEOK~»

#7

~Hoseok~

Po przekroczeniu progu własnego mieszkania, rzuciłem jednym ruchem ręki klucze na pobliski stolik, gdzie zawsze miały swoje miejsce. Rozglądnąłem się po pomieszczeniu w poszukiwaniu telefonu, którego nie miałem ze sobą od zeszłego dnia. Szukałem go przez jakąś chwilę, krążąc po pokoju w te i we w te, aż w końcu dostrzegłem go na komodzie. Wizyta u Min Yoongiego była lepsza niż się tego spodziewałem. Nie był, aż tak oschły jak mógłbym przypuszczać i nie okazywał w żaden sposób złego traktowania wobec mojej osoby. Zerknąłem pośpiesznie na wyświetlacz telefonu.

4 nieodebrane połączenia od- Szef

9 nieodebranych połączeń od- TaeTae

Podrapałem się nerwowo po karku, otwierając szeroko oczy. Domyślałem się, że przez mój mały wybryk spowodowany lekkomyślnością, będę mieć kłopoty. Z racji tego, że bałem się oddzwonić do szefa, to wolałem najpierw do przyjaciela.

-Hoseok, gdzieś ty się podziewał! Zostawiłeś mnie tam samego w takim stanie! Dobrze, że przynajmniej barmanka mnie zawiozła do domu. Zwymiotowałem jej w samochodzie na tapicerkę! Wiesz jaki to był wstyd? A najlepsze jest to, że była całkiem miła i ładna. A mogłem cię zaprosić na nasz ślub, ale to przepadło!

-Słuchaj... przepraszam, ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. A tak w ogóle, to nawet nie wiem co się działo zeszłej nocy. Nic nie pamiętam.

-Serio? Nie pamiętasz jak wszedłeś na barek i zacząłeś tańczyć tylko sobie znane układy? Z tego co widziałem, to podrywałeś jakiegoś dzianego mężczyznę w loży VIP. Tak swoją drogą... słabe miałeś te teksty.

Zaśmiał się do słuchawki, a ja otworzyłem szeroko oczy niedowierzając.

-Ż-że co?!

Nagle usłyszałem donośny chichot po drugiej stronie. Zmarszczyłem tylko brwi w niezrozumieniu.

-Przecież żartuję. Nic takiego się nie wydarzyło. Gdybyś słyszał swoją reakcję!

Ledwo nie zakrztusił się powietrzem, bo co drugie słowo dostawał salwy śmiechu.

-To nie jest śmieszne. Jak w ogóle mogłeś wymyślić coś takiego. Ja i mężczyzna? Naprawdę masz bujną wyobraźnię.

Udawałem głos zasmuconego dzieciaka. To zawsze działało na Taehyunga, kiedy domagałem się przeprosin.

-Dobra... przepraszam, ale jak następnym razem wyjdziemy gdzieś wspólnie, to nie zostawiaj mnie pijanego, dobra? Bo to nigdy nie kończy się dobrze.

Przytaknąłem tylko, później dopiero orientując się, że nie jest w stanie tego widzieć, więc po czasie potwierdziłem. Chwilę jeszcze rozmawialiśmy. Pytał, gdzie ja byłem dziś rano, bo podobno tu przyszedł, a nikt mu nie otworzył. Musiałem coś zmyślić, bo jakby to brzmiało:

,,Przenocowałem u przestępcy, nawet pomógł mi z kacem mordercą" 

Z ciężkim westchnięciem, przeniosłem się do gabinetu. Mam właśnie niewielki pokój do tego przeznaczony, więc to bardzo ułatwiało mi pracę i zaoszczędzało siedzenia po godzinach w biurze.  Usiadłem na fotelu i spojrzałem na srebrny zegar naścienny. Dochodziła godzina szesnasta. Już od godziny dziewiątej powinienem być w pracy.

Szef mnie zabije...

Pomimo tego, że chciałem odkładać tę rozmowę w nieskończoność nie mogłem tego zrobić. Niechętnie wybrałem numer do starszego mężczyzny. Trochę się obawiałem jego reakcji, którą zastanę. Miałem jednak nadzieję, że mi to puści płazem ten ostatni raz.