Şeytan - Aşk - Oyun

Çık Git!

-Merhaba az kitleli okurlarım. Öncelikle Bütün Annelerin anneler gününü kutluyorum. Cennet annelerin ayakları altındaa dır bunu sakın unutmayın. Kitabı votelemeyi unutmayın..-

Bütün yorgunluğuma rağmen ayağa kalka bilmiştim. Bella'nın babası abimle konuşmak için aşağı inmişti. Eğer onu tekrar görürsem büyük ihtimalle sinir krizi falan geçirirdim. Bella koridorun ucundan görüldü ve arkasındada bilin bakalım kim vardı. Deniz... Deniz beni görünce yüzünde acı çekermiş gibi bir ifade belirdi. Tanrım artık her hareketi beni gıcık ediyordu. Yürüyüşü, bakışları, yüzü hepsi ayrı bir sinirime dokunuyordu. 

"Senin burda ne işin var?"

"Eliz lütfen..."

"Çık git bu evden! Senin yüzünü dahi görmek istemiyorum..." Bella araya girdi.

"Eliz sakin ol."

"Sakin mi olayım? Dünyada en çok nefret ettiğim insan yanımda ve sen benden sakin mi olmamı istiyorsun. Hayır sakin falan olamam!" Sinir krizi başlıyor... "Çıkar şunu burdan! Lanet olsun! Ailemden nefret ediyorum! Hepinizden ayrı ayrı nefret ediyorum. Hayatımdan nefret ediyorum. Dünyaya neden geldim ki?! Bu kadar nefret edilecek biriysem neden geldim? Senden nefret ediyorum, Deniz! Bütün Night'lardan nefret ediyorum! Şimdi s*ktir git bu evden!" Diye bağırdım. Her yerim zangır zangır titriyordu. Deniz'in yüzünde o kadar büyük bir keder vardı ki resmen parçalanıyordu. "Ne bekliyorsun defol git!" Deniz başını salladı ve arkasını dönüp aşağı indi. Bella bana kaşlarını çatarak baktı. Hala daha sinir krizi geçiriyordum. Gözlerim dolmuştu ve boğazımı bir şey yakıyordu.

"Bunu neden ona yapıyorsun?" İsteyerek elbette yapmazdım. Onun üzüldüğünü görmek beni üzsede artık onu affetmeyecektim.

"Beni üçüncü kez daha terk etmemesi için onu affetmeyeceğim. Bir daha bana bunu yapamayacak"."

"Seni ne zaman kırdı ki?" Cevap vermedim. "Ne zaman söylesene?!"

"Küçükken tamam mı beni arkadaşları için alışveriş merkezinin ortasında bırakmıştı. Bana burada bekle demişti ama geri hiç dönmedi. Gece boyunca o şeyleri gördüm. Üşüdüm, korktum ve yalnızdım ama o hiç geri gelmedi. beni yedi yaşında koca şehirde yalnız bıraktı! Bana söz vermişti, bir daha beni kırmayacak, yalnız bırakmayacak ve yüz üstü bırakmıcaktı ama beni gene yalnız bıraktı. VE YİNE BIRAKACAK! ONDAN NEFRET EDİYORUM!" Bella'nın gözleri dolmuştu gelip bana sarıldı.

"Seni yalnız bırakmayacağım Eliz! Beraber atlatacağız... Sen ve ben, birlikte."

"Biliyorum..."

Bir kaç gün boyunca okula gitmemiştim. Yaralarım çok hızlı bir şekilde iyileşmişti. Elimdeki kemikler görünürken 3 gün içinde sadece kabuk kalmıştı. Gerçekten etkileyici bir hız... Okula girdiğim anda bütün gözler bana dönmüştü. Bella koluma destekleyici bir şekilde dokundu. Etrafta ki dedikodu ve konuşmaları duyabiliyordum. Derslerde konuşmaya kalktığım zaman büyük bir tufan oluşuyordu sınıfta. Üzerinden iki hafta kadar bir süre geçtikten sonra dedikodular durdu ve okul yine eski okul oldu. Bu süre içinde Bella'larda kalmış annesine yardım etmiştim. Onlara yaptıklarıma rağmen beni kucaklamışlardı. Onlar gerçekten çok iyi insanlardı.

Babam denen herife gelirsek 8 aylık hapse mahkum edilmişti. Buna karşı bir tepkim yok. Hak ettiği buysa tamam. 

Darren'ı okulda görüyordum ama artık aynı olduğumuz derslere girmiyordu. Özellikle dikkat etmiştim. Bella'nın olduğu derslere düzenli olarak giriyormuş ama benim olduğum derslere gelirsek... Hayır yaklaşık 4 haftadır ou görmüyordum ve bu sinirimi bozmaya başlamıştı. Onun artık bir insan olmadığını biliyordum ama bu beni zerre kadar etkilemiyordu. İçimde oluşan tek duygu... Meraktı...

-Devam Edecek-