Το Απωθημενο

69° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η Αθανασία με τον Γιάννη, έφτασαν στο σημείο όπου είχαν πει να βρεθούν με τα υπόλοιπα παιδιά του συλλόγου και τους είδαν να τους περιμένουν.

-Καλως τους. Όλο μαζί είστε εσείς οι δύο αυτές τις μέρες,είπε ο Διονύσης μόλις τους είδε.
-Δεν τα έμαθες Διονύση μου;Η Αθανασία και ο Γιάννης έχουν έρθει πιο κοντά τώρα,είπε η Σωτηρία με πονηρό ύφος.
-Αλήθεια παιδιά;Γιατί δεν μας τα είπατε αυτά;είπε και χαμογέλασε ο Κοσμάς.
-Τί να σας πούνε καλέ;Να εμείς τώρα τα έχουμε;σκέφτηκε η Μαίρη και όλοι γέλασαν.

Η βραδιά πέρασε γρήγορα με πολλά αστεία και πολύ κέφι. Η Αθανασία γύρισε σπίτι της με την συνοδεία βέβαια του Γιάννη. Η Σταυρούλα περίμενε ξύπνια στο σαλόνι την κόρη της,βλέποντας τηλεόραση.
Μόλις άκουσε τον ήχο του αμαξιού πήγε και κοίταξε απο το παράθυρο. Θυμήθηκε τότε που και εκείνη συναντιοταν,κρυφά βέβαια,με τον Δημήτρη. Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει απο την άκρη του ματιού της,αλλά βιάστηκε να το σκουπίσει. Πόσο θα ήθελε να ήταν διαφορετικά όλα. Άκουσε το χτύπημα της πόρτας του αμαξιού που την έβγαλε απο τους συλλογισμούς της. Είδε την Αθανασία που κατέβηκε απο το αμάξι του Γιάννη και έτρεξε να κάτσει και πάλι γρήγορα στον καναπέ γιατί θα νόμιζε πως την παρακολουθεί.

-Μαμά,τί κάνεις εδώ μέσα στα σκοτάδια;την ρώτησε η Αθανασία μόλις μπήκε.
-Δεν έχω ύπνο αγάπη μου και βλέπω τηλεόραση.
-Αυτό είναι ή μιλωσατε πάλι με τον μπαμπά;
-Δεν μαλωσαμε. Μια χαρά είμαστε με τον πατέρα σου. Εσύ; Πώς είστε με τον Γιάννη;
-Μία χαρά. Δεν τα έχουμε και πολύ καιρό,τρείς μέρες μόνο. Αλλά φαίνεται τέλειος.
-Και εγώ λίγο που τον είδα απο μακριά πριν που ήρθε να σε πάρει,καλό παιδί μου φάνηκε. Αν είναι όντως καλός θα φανεί στην πορεία.
-Το νιώθω ότι δεν είναι ψεύτικο αυτό το πρόσωπο που δείχνει,εξάλλου και τα μάτια του όταν τα κοιτάω μου λένε αλήθεια. Τα μάτια τα λένε όλα. Τί κρύβεις μέσα σου,τι νιώθεις... Γι'αυτό και εγώ με όποιον μιλάω τον κοιτάω στα μάτια. Έτσι έχω μάθει ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
-Αθανασία μου... Κορίτσι μου όμορφο... Πόσο μα πόσο μοιάζεις του πατέρα σου και εξωτερικά με αλλά και εσωτερικά,είπε η Σταυρούλα και χάιδεψε την Αθανασία στο μάγουλο.
-Γιατί μου το λες αυτό συνέχεια; Εγώ νομίζω ότι δεν του μοιάζω και τόσο.
-Δεν έχεις δίκιο. Εγώ το βλέπω κάθε μέρα. Τα μακριά μαύρα και σπαστά μαλλιά σου,τα πράσινα αμυγδαλωτά σου μάτια και το πλατύ χαμόγελο σου,μου θυμίζουν εκείνον.
-Μα πράσινα μάτια εσύ έχεις μαμά. Ο μπαμπάς έχει γαλανά. Όλοι λένε ότι σου μοιάζω αρκετά. Δεν έχεις καμία φωτογραφία που ήσουν στην ηλικία μου;Για να το διαπιστώσω και εγώ.
-Όχι,δεν νομίζω. Δεν ξέρω αν έχει η γιαγιά σου. Ρωτά την, άμα θέλεις. Μπορεί να σου δείξει καμία.