Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
❦
Bazen sanki bir amacım yokmuş gibi hissediyordum kendimi. Elimdeki kısa vadeli amaçlar bittiğinde. izlemek istediğim animeler, okumak istediğim kitaplar ve söylemek istediğim sözler tükendiğinde ne olacaktı?Bütün bu zamanlardan sonra ne olacaktı? O zaman ne için yaşamış ve savaşmış olacağım?
Her anım, bütün hayatım, hayatımı nasıl yaşamalıyım sorusunu düşünerek geçiyordu. Sadece ben de değil, hepimiz için böyleydi. Her gün monoton geçen hayatımızda bir saniye olsa da soluklanmak için durduğumuzda düşünmeden edemiyorduk; ne için, kim içindi bütün bu arayışlar?
Gökyüzü her ne kadar muazzam olsa da, sadece ve sürekli onu izlersek artık eskisi kadar etkileyici olmazdı. Bakışlarımızın alıştığı bir manzaraya dönüşürdü, biz fark etmeden. Yaşam da böyle miydi? Sadece yaşama odaklanırsak bizim için alışagelmiş bir şey haline gelir miydi? Önemini kaybeder miydi ya da muazzamlığını?
Bazı insanların hikayesi asla olmazdı.
Doğduklarında kalem tutacak parmakları, elleri ve kolları ruhundan testereyle kesilip atılırdı. Onlar yazamazlardı. Hikayelerini yazabilecek hiç kimselerdi de olmazdı. Bu yüzden bütün hayatları sakince, akan bir nehir gibi dalgalanmadan avuçlarından akıp giderdi. Ve onlar sadece izlerlerdi. Bağırıp çağıramaz, isyan edemezlerdi. Zira yaralanmış uzvları çok acıyor ve onları yoruyordur.
Benim gibi.
Hepimiz gibi.
"Gökduvar," Okulun müdürü ellerini önünde birleştirerek, sorgulayıcı bakışlarını üzerime dikti. Oda en az bir kütüphane kadar sessizdi fakat karşımdaki bu adam bir roman karakteri bile olamayacak kadar boş bakıyordu yüzüme. Gözlerindeki parlaklık ölmüştü sanki.
"Velilerine haber verdiğine emin misin?" Bıkkın bir ifadeyle arkasına yaslanıp bakışlarını siyah kayışlı kol saatinin üzerinde gezdirdi. Duvardaki saatin tik tok sesi kulaklarımda yankılanıyordu.
Bakışlarımı daldırdığım boşluktan çekmeyerek kafamı aşağı yukarı salladım. "Evet efendim."
"Bir saati aşkın bir süredir onların gelmesini bekliyorum ve ben meşgul bir adamım. Koca bir okulu idare etmek ne kadar zor bir iş farkında mısın?"
"Evet efendim." Aynı ifadesizlikle mırıldandım.
"Ailen her hafta bu okulda Gökduvar, annenin senden bıktığını düşünüyorum. Senin gibi kaç çocuk geçti benim elimden biliyor musun? Hepsini adam ettim. Fakat sen bir türlü akıllanmıyorsun. Derslerin çok kötü, davranışlarınsa akıl karı değil."
