Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
❦
Kulplarını tuttuğum sırt çantamın kaldırımda sürünürken fermuarına taktığım zincirlerin birbirine çarpma sesini duyuyordum. Sadece onları duyuyordum. Ne yanımdan geçerken kafasını ilgilendiği telefondan kaldırıp beni baştan aşağı süzen bakışları ve alayla gülen dudakları, arkamdan fısıldaşan diğer okuldan çocukların kısık seslerini, ne de ki yürüdüğüm sahilin dalgalarının kızgın sesini. Hiçbirini.
Tık. Tık. Tık. Tık.
Zincirlerin halkası kaldırımdaki taşa iliştiğinde çantamı sürüklemek zorlaştı ama zinciri çözmek yerine bütün gücümle onu kendime çektim ve kırılan zincir kaldırım orada öylece kaldı.
"Aslında ben de öyle düşünüyorum ama gardiyanların hepsi bir fikirde değil." Birkaç adım ötede duyduğum tanıdık sesle tuttuğum çantamın kulpunu daha da sıktım. Şimdi olmazdı, şimdi hiç kimseye görünmeden eve gitmeli ve duş almalıydım. Ama hiç kimse görmemeliydi beni.
"Hem geçen mavini anmadığım için kıçıma tekmeyi yiyordum, iyi ki evimi kilisenin bodrumuna yaptırmışım. Yoksa seninle banklarda birlikte uyurduk Elizabeth."
Tuhaf konuşmalarını dinledim ama bu sesin sahibi en az bu konuşmalar kadar tuhaftı. Biliyordum. Kafamı kaldırıp sesin sahibine baktığımda gördüğüm manzara beni yanıltmamıştı; Meran bankta oturmuş siyah köpeğin yanında oturarak denizi izliyor ve arada köpekle konuşuyordu. Daha çok köpeğe derdini anlatıyordu.
"Hey, sen?" Meran köpekle konuşmasının arasından bakışlarını tesadüfen etrafta gezdirdi ve beni görmesiyle gözleri iri iri açıldı. "Açıklayabilirim." Hızla oturduğu yerden ayağa fırladığında bir taraftan da bağırarak bana doğru geliyordu. "Kesinlikle delirdiğimi düşünebilirsin ama hâlâ düşünme yetimi kaybetmedim. Yemin ederim delirmiyorum. Sadece konuşuyorduk.." Bir an duraksadı.
"Sana ne oldu?"
"İnsan olmaktan sıkıldım," diyerek kollarımı iki yana açtım ve bıkkınlıkla mırıldandım. "Pasta olmayı deniyorum şu sıralar."
"Senin adın neydi?" Meran koyu mavi gözlerini üzerimde gezdirerek konuştu. Kaşları tüm ciddiyetiyle çatılmış bir şeyler düşünüyordu.
"Erva," diye mırıldandım sakince.
"Tamam, sana yardım etmemi ister misin?" Meran gülümseyerek yüzüme baktığında tükenmiş bakışlarımı gördü ve gülümsemesi yüzünde donup kaldı.
