The Run

Hoofdstuk ~ 25

Vince wenkte dat ik naar de startlijn moest lopen en ik liep met opgeheven kop en staart op een klein drafje richtig de startlijn.

Ik ging in de sprinthouding staan en de pieper ging af. Ik spurtte weg en rende op het eerste obstakel af. Het was een rots achtige hindernis waar je op moest springen of volledig overheen moest vliegen. Ik sprong bijna geruisloos op de hindernis.
Mijn poten raakte de rots heel even voordat ik weer naar beneden sprong. Ik maakte snel een scherpe bocht en dook met een elegante sprong door een hindernis heen waar de andere moesten kruipen. Ik remde al slippend af om de volgende bocht te maken.

De slalom was een eitje en ik had al snel door dat dit parcour voor grotere wolven was bedoeld. De volgende hindernis leek op de eerste rots maar bestond uit drie verdiepingen.
Ik sprong met drie elegante sprongen naar boven en sprong vervolgens weer naar beneden.
Ik klapte door een poot heen doordat de val hoger was dan ik in eerste instantie had verwacht, maar ik rende door.

Er hingen drie grote trekker banden aan het plafon waar ik gemakkelijk doorheen sprong. Aangezien de afstand tussen de sprongen voor mijn kleine lijf groot genoeg was en ik niet af hoefde te remmen, wat de andere wel deden, was ik dit onderdeel snel voorbij.
Het laatste obstakel was de klim muur.
Ik sprong met een hoge snelheid tot halverwege de muur, maar omdat ik niet zo groot was, kwamen mijn poten niet bij de plateaus om op te staan. Ik gleed van de muur af en moest opnieuw beginnen.
Ik sprong dit keer op een iets lager plateau en vervolgde mijn weg omhoog waar ik snel van het muurtje af sprong en de tijd liet stoppen.
Ik hijgde hevig terwijl mijn staart even hard kwispelde.

Dit was leuk.
Ik keek naar de digitale klok op de muur. Mijn tijd was 11.09.

"Niet slecht voor een eerste keer, kleintje" Zei Mathias.

We liepen terug naar de mensen op de bank. Ik hijgde nog steeds, ik was een parcour als dit niet gewend.

"Heeft hij de kleinste, wint ze nog van bijna iedereen." Zei Noah lachend terwijl hij Vince een schouderklopje gaf.
Vince had een trotse blik in zijn ogen, alsof hij een klein kind was met de mooiste speelgoed auto.
Werkelijk walgelijk.

Vince keek mijn kant op, iets in zijn blik zei me dat er iets niet goed was.

"Fase twee, van start."

Ik keek hem verbaasd aan. Wat zou dit betekenen?
De deur ging open en een van de grootste bundel spieren die ik ooit had gezien stapte de ruimte binnen. Hij had een duistere blik in zijn ogen en liep op mij af.

"Mijn grote vriend hier, gaat dit spelletje nu interessant maken. Jij gaat dat parcour weer op, en mijn vriendelijke vriend hier gaat je een beetje 'pushen.'
De spierbundel veranderde in een grote zwart grijze wolf met een groot litteken bij zijn rechter oog. Hij kwam grommend op mij af gerend en beukte mij omver. Ik vloog al snel onder zijn zware lichaam vandaan en maakte dat ik weg kwam.
Ik sprong op het eerste obstakel, maar mijn achtervolger sprong voor mij de rots op.
Ik sprong schuin van de steen af en vloog door het gat in het obstakel naast de rots. Hij kwam niet door het gat en rende er vlug omheen. Deze wolf was snel, erg snel.

Ik probeerde opnieuw op het klim muurtje te springen, maar sprong opnieuw niet hoog genoeg.
Ik voelde hoe een sterke bek mijn poot vast klemde en van de rots af trok. Ik piepte een keer luid door de klap maar herstelde mijzelf snel.
De adrenaline brandde als een zee van vlammen door mijn aderen.

Ik sprong op het drie delige obstakel en keek hoe de wolf mij aan het zoeken was. Hij was blind aan zijn rechter oog.

"Wat is hier het doel van?" Riep ik lichterlijk in paniek.

"Kom hier, witje." Riep de wolf luid.

"Ik ben bang dat dat er niet echt is." Zei Medeh ongerust.

Ik keek naar het plafon en zag de zelfde riemen en touwen als in de ruimte waar ik gister was.
Ik sprong met al mijn kracht richting het plafon en veranderde terug naar mijn menselijke vorm.
Nog net kon ik de touwen vast grijpen.
Ik zwaaide heen en weer totdat mijn voeten ook een houvast hadden gevonden.
Ik keek naar de grond en zag de wolf mijn richting op springen. Ik kroop via de touwen richting het klim muurtje en sprong op het bovenste vlak.
De wolf volgde elke beweging en was al onderweg naar boven. Vlak voordat hij boven was sprong ik over hem heen. Ik landde op mijn voeten en rolde door om de klap op te vangen, wat verassend veel pijn deed aan mijn rug.

Ik veranderde terug naar mijn sneeuw witte gedaante en draaide mijzelf terug naar de wolf. Voordat ik het doorhad werd ik getackeld en rolde ik over de vloer met een zwart grijze wolf boven op mij die bijna twee keer zo groot was als ik.

"Niet zo snel meer, hu?" Hijgde de wolf boven mij.
Ik probeerde onder hem uit te komen en gromde drijgend.
"Ga van me af!" Riep ik boos.
Zijn ogen keken vermaakt.
"Ik vind dit uitzich wel prima zo, witje."

Ik werd geïrriteerd. Ik voelde hoe de luchtdruk van mijn lichaam af gleed om vervolgens weer hard op mij neer te duiken.
Met een harde klap viel de wolf op de grond. Ik stond grommend op van de grond. De wolf was ook weer overeind gekrabbeld en stond op het punt mij opnieuw aan te vallen.

De wolf stormde op mij af, maar vloog met dezelfde snelheid hard tegen de achterzijde van de ruimte.
Mijn krachten werden sterker, maar zo ook mijn groeiende woede.

"Goed genoeg." Hoorde ik Vince simpel zeggen. Ik draaide mij woedend om en keek Vince boos aan. Hij draaide met zijn ogen en drukte op zijn horloge. Blijkbaar had hij de afstand bediening overgezet naar zijn hyper moderne horloge.

Ik voelde een schok door mij heen gaan en ik voelde hoe mijn lichaam zich geforceerd terug transformeerde naar mijn menselijke vorm.
Uitgeput lag ik op de grond. Langzaam drukte ik mijzelf iets omhoog. Mijn haar zat als een wilde bos om mijn schedel heen en mijn ogen waren nogsteeds aan het gloeien. Mijn krachten gecombineerd met de pijnlijke geforceerde transformatie kostte ernstig veel energie. Ik was ligt aan het hijgen en had niet door dat Vince mijn richting op was gelopen.
Hij pakte mijn kin vast en keek in mijn ogen. Toen het mij na een paar seconden te lang duurde trok ik mijn hoofd wat naar achter en glukkig liet hij los.

"Ik weet het goed gemaakt." Zei hij.

"Vanavond word er een klein elite diner gegeven. Jij als mijn grootste, of nouja, Grootste-" Hij lachtte naar zijn vrienden die zijn voorbeeld gedachteloos overnamen.
"-Aanwinst, zal hier zeker niet ontbreken. In ruil voor goed gedrag, geen tegenspraak of ook maar één belediging, slaapt die pup de rest van de week bij jou op de kamer."

Ik keek hem strak aan. "Alleen als je beloofd haar de rest van de week niks aan te doen."
Hij keek met een scheve grijns terug.

"Deal."

Een druk viel van mijn schouders. Angel zou mee kunnen ontsnappen. Er ontwaakte een vlam van hoop vanbinnen en ik moest moeite doen om dit niet te laten zien.

Anders zou het volledige plan in het water vallen.

Heeiheeii lezertjez,
Weer even een nieuw hoofdstukje!
Ik probeer nu in de vakantie lekker veel te schrijven. Ook schrijf ik wat in het voren zodat ik zoals nu wanneer ik even geen tijd heb nog wel wat kan uploaden.

Hope you liked it!
Comment/vote?

Xx SanneXD