The Run

Hoofdstuk ~ 38

Gulzig at ik het ontbijt op wat de zuster mij had gebracht. Ik was te weten gekomen dat haar naam Teresa is. Veel woorden waren er niet verder gewisseld. Ze had mijn ledematen getest op uitval en keurde mijn herstel goed. Ik moest nu enkel nog aansterken.

Ik had niet gemerkt dat ik de afgelopen weken ongezond weinig te eten had gekregen en stortte mij nu dan ook gretig op het maaltje voor mij.

Kort nadat ik mijn ontbijt had weggewerkt kwam de arts de kamer binnen.
"Goedenmorgen mevrouw." Wijselijk voegde hij geen titels aan mijn naam, wat een grijns op mijn gezicht toverde.

"Ik had verwacht dat u minstens een dag langer aan de monitoren had moeten genezen maar het lijkt er op dat het herstel sneller is verlopen dag gedacht.
Hierbij ontsla ik u dan nu ook. Als de problemen terug komen moet u direct contact met ons opnemen."

Ik knikte.

Even later stond Teresa opnieuw naast mijn bed. Ze verwijderde de stickers van mijn huid die mij met de machines verbonden. Toen ze klaar was streek ik langs mijn armen. De stickers hadden een plakkerige substantie achtergelaten wat ik er graag zo snel mogelijk af wou douchen.

Een normale douche.

Dat zou mij goed doen. De gedachte aan een moment voor mijzelf alleen onder een warme waterval deed mij wegdromen.

"U benkt vrij om te vertrekken mevrouw, wilt u dat ik iemand contact die u op kan halen?" Vroeg Teresa vriendelijk.

Ik schudde mijn hoofd. Alpha Collins wou ik nu absoluut niet zien en een wandeling alleen terug klonk niet verkeert.

"Ik wil even alleen terug gaan. Vertel Stefano maar dat ik er aan kom."

Zei ik met de zelfde vriendelijke toon in mijn stem. Ik mocht het meisje voor mij, en wou niet dat ze in de problemen zou komen door niemand te vertellen van mijn ontslag.

Ze knikte en hielp mij het bed uit.
Ik stond nog in mijn beha en korte slaap broekje wat ik droeg op het moment dat ik wakker werd in de roedel.

"Hier." Zei Teresa terwijl ze een stapeltje kleding uit een rekje naast het bed pakte. "Dan kunt u nog over straat lopen." Zei ze met een lach in haar stem.

Ik grinnikte met haar mee. Het was een tijd geleden dat ik kon lachen om een domme grap als deze, maar het deed mij denken aan mijn oude leven, mijn oude vrienden.

Teresa deed het gordijn rondom mijn ziekenhuis bed dicht en wachtte buiten de lakens. Ik trok het schone ondergoed aan. Ook dit liet mij er aan herinneren dat ik daadwerkelijk een douche moest nemen vandaag.

Ik trok vervolgens de donker blauwe spijkerbroek aan. Het had een hoge taille en zat uitermate comfortabel. De blouse die voor mij was uitgezocht was een beige witte katoenen blouse met een rustgevende bloemen druk. Het was comfortabel en netjes.

Ik trok de enkel sokken aan en stapte tussen het gordijn door.

"Ik heb hier schoenen voor u staan." Zei Teresa terwijl ze een document op een kladblok aan het invullen was.
Ik keek naast het bed en zag inderdaad simpele zwarte sneakers staan. Ik stapte de schoenen in en trok de veters stevig aan.

Goed genoeg voor een ontsnappings sprintje. Dacht ik in mijzelf.

Ik stond op en keek naar Teresa.
"Bedankt voor de fijne verzorging hier, ook van de andere." Zei ik vriendelijk en oprecht.

Teresa knikte dankbaar. "Geen probleem. Als er verdere klachten zijn horen wij het graag. En als er verder iets is, ben ik er ook voor u." Zei ze.

Ik glimlachte oprecht en deed toen iets onverwachts. Ik trok haar in een knuffel.

Ik voelde dat ze dit evenals mij niet van mij verwachtte. Maar na een seconde of twee knuffelde ze mij terug.