The Run

Hoofdstuk ~ 27

Vince en ik liepen door de gang richting de lift. Zijn arm was om mij heen geslagen en zijn hand rustte op mijn heup. Ik moest mijzelf continu herinneren dat ik hem zijn gang moest laten gaan.
Ik kon mijn eigen, en al helemaal niet Angels vrijheid op het spel zetten.
"Je houd je aan onze afspraak vanavond." Zei Vince zacht terwijl hij naar voren bleef kijken. Ik knikte.

"Ja." Zei ik monotoon.

De deuren van de lift sprongen open en ik werd naar een onbekende deur geleid. Ik was onverwachts zenuwachtig geworden. Mijn ogen gloeide en een plukje haar dat voor mijn gezicht was gevallen veranderde van donker bruin naar wit.

"Rustig blijven Alice, het komt goed." Mijn wolf sprak geruststellend.

Ik werd geïrriteerd.
"Rustig? Alsof je mij ooit echt geholpen hebt." Zei ik boos terug.

Ik staarde boos naar de grond terwijl het gesprek tussen mij en mijn wolfsgeest niet echt beter werd. Vince had het door.

"Gedraag je." Zei hij voordat de deuren open sprongen.

Dwingend werd ik door Vince de zitkamer in geleid. Er waren ongeveer 15 mensen in de ruimte, waaronder de vrienden van Vince en zijn ouders.
Er werd geklapt toen we de kamer binnnen liepen. Alle ogen waren op de mijne gericht. De kamer was zwak verlicht waardoor mijn ogen opvielen. Als het licht van een lantaarn in het duister.
Vince keek trots en trok mij nog iets dichter tegen zich aan. Ik had verassend veel zelfbeheersing vannavond en liet het toe.

Achterin de kamer zag ik Oliver, Medeh, Roan en Mathias in nette avondkledij bij het raam staan.

Roans blik vertrok en ik zag zijn ogen zwart worden. Hij draaide zich om en ademde zwaar tegen de muur aan.
In stilte werd hij gekalmeerd door de andere. Wat was er met hem aan de hand?

Ik was teveel bezig met mijn lotgenoten toen er een hand mijn schouder aan raakte. Mijn blik scheurde los van Roan en ik keek verward naar waar de hand vandaan kwam.

Ik keek recht in het spitse gezicht van Marcus.
"Hallo, schatje. Wat zie je er prachtig uit vannavond." Zei hij terwijl Vince al weer met iemand anders in gesprek was geraakt.

"Hallo Marcus. Lang niet gezien."
Zei ik terwijl ik een strakke blik op trok. Marcus was een van de weinige die ik hier niet had verwacht.

De groep mensen had zich op een kluitje verzameld en probeerde allemaal met mij, maar voornamelijk met Vince een gesprek te starten.
De vader van Vince liep naar mij toe.

"Kan ik al zeggen dat we al dat geld goed gespendeerd hebben?" Vroeg hij met een lach. Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.

"Ik denk dat u hem dat zef moet vragen, meneer Schipper."
Zei ik met de behoefte om over te geven.

Ik haatte het hier, ik moest zo snel mogelijk weg zien te komen. De enige manier waardoor dat mogelijk zou kunnen worden is door Vince te vriend te houden.

Ik keek de zitkamer door. Roan was iets gekalmeerd. Wat was er mis gegaan?

"Wat is er, Roan?" Vroeg ik door middel van de mindlink.

Ik zag Roan met een neutrale blik vooruit kijken, maar zijn ogen stonden vol verdriet.

"Niets." Zei hij monotoon terug.

Hij zag eruit alsof hij het er niet over wou hebben en ik liet het er bij liggen. Mijn aandacht was al weer op andere dingen gericht.

Aan de muren hingen enkele decoraties.

Één schilderij viel mij plotseling op.
Het hing boven een brede boekenkast.

Het was een groot en breed schilderij. Twee wolven stonden trots voor een mand. De een licht grijs, de ander intens donker bruin wat neigde naar zwart. Een meisje van ongeveer tien jaar knuffelde de licht grijze wolf terwijl ze liefdevol naar het mandje keek. In het mandje, lag een lachende baby in een wit jurkje.
Het woud op de achtergrond danste en het kunstwerk leek te leven.

De wolven, waren mijn ouders.
Het meisje, was mijn zus.
De baby in het mandje,-

-was ik.

Een herinnering van mijn huis vloog omhoog. Ik zag mijzelf spelen met mijn grote zus. Ik zag mijn vader in de stoel zitten bij de openhaard. Ik zag mijn moeder binnen komen met een diemblad vol met drinken en lekkere versnaperingen.
Ze ging bij mijn vader staan en keken naar ons.
Boven de openhaard hing een prachtig, magnifiek schilderij van onze familie.

Maar wat deed het hier?

"Een prachtexemplaar, is het niet?" Vroeg een hoge, schrille stem.

Ik keek links van mij en zag de moeder van Vince. Ze had een donkerrode jurk aan en haar haren waren gekruld en opgestoken. In haar linker hand hield ze een opgepoetst martini glas vast. Twee kleine olijven dreven in de kleurloze substantie, wat een uiterst sterm aroma bevatte.
De belofte en eis van Vince bleef door mijn hoofd spoken. "Gedraag je." 

"Een uitzonderlijk stuk." Zei ik met de meest vriendelijke toon die ik te boven kon krijgen. 
"Nooit gedacht dat iemand als jij  de waarde van een meesterwerk als deze zou kunnen warderen."

"Ach, het leven zit vol verassingen." Zei ik meer tegen mijzelf dan tegen de vrouw die naast mij stond en van haar cocktail nipte. 
"Ik heb mij altijd af gevraagd hoe de artiest het doek toch zo in leven heeft gebracht." Zuchtte ze. 

"Ik ben van mening dat niet de schilder, maar hét geschilderde is wat het doek tot leven brengt." Zei ik zachtjes. De vrouw keek me licht verward aan. "Wat bedoel je?" 
"De schilder is uiterst getallenteerd, dat zeker. Maar het is het verhaal van het schilderwerk wat spreekt, wat leeft. Een lichaam kan perfect zijn, maar zonder ziel zal het nooit kunnen lopen, nooit leven." 
Het was even stil en ik hoorde haar hersenen kraken.

"Zou ik zo brutal mogen zijn om te vragen hoe u eraan bent gekomen?" Vroeg ik toen ik gek werd van de vraag die mijn tong verbrandde.

"Het was een geschenk van de heer Marcus na het eerste jaar succesvol als coöperatie met het familiebedrijf hier. Ik weet verder niet hoe hij er bij is gekomen." Zei de vrouw naïef.

"Ik denk dat ik het wél weet." Zei ik zachtjes.
Ik draaide me om en zag Vince die voor de groep mensen ging staan. Iedereen keek vol verwachting naar de kneus die zijn aankondeging voorbereidde. Ik zag Marcus naar mij grijnzen voordat ook hij zijn aandacht op Vince richtte.

"Dames en heren, Het is mij een waar genoegen u vanavond hier te ontvangen. Goede connecties bij de familie Schippers komt natuurlijk met voordelen en zo ook vanavond heb ik jullie uitgenodigd voor een magnifique dinner, samen met mijn nieuwste aanwinst zal ik er persoonlijk voor zorgen dat u een goede avond tegemoed gaat." Vince keek mij aan en wenkte streng met zijn ogen dat ik naar hem toe moest lopen.

ik liep naar hem toe en direct voelde ik zijn zware arm over mijn schouder heen vallen.
"Met dit wonderschone exemplaar geef ik u allen een voorproefje voor wat andere pas later zullen Mogen ontdekken." Ik keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Vince maar zei niks door de dodende blik die ik naar mij toegezonden werd.

"Maar éérst; diner." 

Heeiheeii lezertjez,
Hier het volgende hoofdstuk. Ondertussen is het internet op mijn vakantiewerk de dupe van mijn verslaving hier op wattpad :) Ik hoop dat ik jullie nog een beetje in spanning aan het houden ben! :P

Ik wil jullie ontzettend veel bedanken voor de 8,1K lezers! Toen ik dit verhaal begon wou ik graag een weerwolf genre schrijven die heel iets afwijkt (hehe woordgrap😉) van de algemene weerwolf verhalen hier. Ik hoop nog steeds aan die eis te voldoen en schrijf ook lekker verder!

Ik ben een tijdje van wattpad afgeweest wat leidde tot weinig updates. Maar ik heb de smaak weer goed te pakken en wil dit verhaal nu afmaken.

Ook ben ik al een lange tijd bezig met een ander verhaal. Dit word geen fantasie of Sciencefiction. Maar wel een thema wat eigenlijk in al mijn overige verhalen voor komt. Ook dit boek word een cliché met een twist. De cliché is het thema ontvoerd. Ik denk dat veel van jullie de meeste kidnapped boeken hier op wattpad wel hebben gezien en ik ben er op het moment ook mijn energie aan het insteken.(Stay tuned!)
Ik ga niet nog een keer dezelfde fout maken om te beginnen en halverwege te stoppen, en zal dit boek dan ook eerst Vollédig af maken voordat het op wattpad zal verschijnen. Ik ben hier al goed mee op weg.
Blijf op de hoogte van mijn account als jullie geïnteresseerd zijn.

Nogmaals bedankt!!

Comment/Vote?
Xxx
SanneXD