sweater weather - bws.

een : de uitslag.

I : wat er van te voren gebeurde.

drie maanden eerder.

'Mae! je bent geslaagd!' Ik keek op van mijn telefoon en zag het gezicht van mijn moeder, die een bos bloemen in mijn gezicht drukte. Ik zei niks. 'Oh, kom op, Mae, waar is die lach, waar is die lach!' Voegde mijn vader er aan toe. Ik dwong mezelf te glimlachen.

'Ben je niet blij?' drong mijn moeder aan. 'Jawel,' antwoordde ik, de telefoon neerleggend. Ik was zojuist gebeld door mijn mentor, ik was op het nippertje geslaagd. Ik snapte ook wel dat ik nu door de kamer zou moeten springen en dansen, en vanavond naar het examenfeest dat mijn school georganiseerd had, samen met mijn vriendinnen, maar ten eerste had ik tegenwoordig veel te weinig energie om te springen en te dansen, en ten tweede had ik geen vriendinnen meer.

'Ik ga naar boven,' deelde ik mijn familie mee. 'Ik zet de bloemen alvast in het water!' riep mijn moeder me achterna, terwijl ik de trap op sprintte. Toen ik mijn kamer bereikt had, smeet ik de deur achter me dicht en deed in plaats daarvan het raam open. Ik greep mijn pakje sigaretten en stak er een aan, waarna ik uit het raam leunde.

De afgelopen weken was mijn leven best wel veranderd, dankzij bepaalde zangers met bepaalde krullen de me bepaalde truien gaven. Ik zuchtte en liet mijn schouders zakken. Fuck, al dit gezeik, ik kon er niet meer tegen. Ik kon er eigenlijk al tijden niet meer tegen.

Het voelde wel iets beter na ik Bradley's trui had teruggestuurd naar het meisje van wie ik het gekocht had. Ze was zo aardig geweest om een deel van het geld dat ik er voor betaald had terug te storten. Maar, eigenlijk voelde ik me nog steeds verschrikkelijk door Brad, die me ruim twee maanden geleden verlaten had. 

Elke avond lag ik minstens een paar uur wakker, denkend aan de puinhoop die Bradley had achter gelaten in mijn leven. Ik was mijn beste vriendinnen kwijt geraakt, ik had op het nippertje, met heel veel stress, mijn VWO diploma gehaald, en door dit, en mijn gebroken hart, had ik helemaal geen tijd gehad om me te oriënteren op studies.

Er klopte iemand op mijn deur en snel drukte ik mijn sigaret uit, en legde ik hem buiten op de vensterbank. 'Wacht even!' riep ik, terwijl ik mijn raam zo zacht mogelijk dichtdeed. Daarna sprayde ik gestresst wat deo door de kamer, en op mezelf.

Mijn ouders wisten niet dat ik nog, of eigenlijk, weer rookte. 'Ja?' Ik opende de deur. Mijn vader stond aan de andere kant, met een voorzichtige glimlach. 'Gaat het wel?' vroeg hij. Ik knikte. 'Zo zie je er niet uit, schat.' 'Echt, het gaat wel goed.'

'Sorry dat ik het zeg, maar ik geloof er niks van.' Zoals bijna altijd doorzag mijn vader mijn leugens. Hij liep mijn kamer in, en ging op het bed zitten, naast zich kloppend om te laten weten dat ik naast hem moest zitten.

'Schatje, ik weet dat alles nu anders is, nu je geslaagd bent, maar het komt wel goed. We kunnen ons de komende weken langs open dagen van universiteiten slepen, geloof me, op de meeste uni's zijn inschrijvingen open tot september. We hebben zeeën van tijd!' mijn vader lachte bemoedigend.

Ik staarde hem aan en het duurde even voordat ik doorhad wat hij bedoelde. 'Ik weet het, pap.' Ik zuchtte. Het was zo makkelijk om nu te zeggen waarom ik me echt zo voelde als ik me nu voelde, maar ik had het hart er niet voor. Ik wilde mijn vader niet nog een keer opschepen met mijn slechte keuze in mannen. Mijn ouders dachten dat ik en Bradley het uit hadden gemaakt vanwege zijn drukke agenda.

Het was even stil, maar deze stilte was aangenaam. Aangenamer dan alle stiltes van de afgelopen twee maanden. 'Er is meer aan de hand, he Mae?' Mijn vader sloeg zijn arm om me heen en ik leunde tegen hem aan. 'Lieverd, weet dat je me alles kan vertellen... Ik weet misschien al meer dan je denkt.' Verbaasd keek ik op.

'Het spijt me,' zei hij, 'Iemand die de late shift aan de balie had, in het hotel, heeft het me verteld.' 'Wat?' piepte ik. 'Ze zag je vriend... ex, bedoel ik, eh, nogal gehaast het hotel verlaten, midden in de nacht.'

Opeens had ik de behoefte om te huilen, en dat deed ik dus ook. De tranen, die ik al twee maanden had teruggedrongen, kwamen er eindelijk uit. Ik jankte minuten lang, terwijl mijn vader me stevig knuffelde.

'Oh, pap... Ik voel me zo stom! Hij was weg, hij was gewoon weg!' snikte ik, 'Je had gelijk, pap, hij wilde gewoon zijn stok ergens in steken, ik-' Mijn adem stokte toen ik me besefte wat ik zojuist tegen mijn vader gezegd had.

'Heb je het met hem gedaan?' Vroeg mijn vader verbaasd, maar niet met de woede die ik verwacht had. Ik knikte en snikte nog harder. 'Och, meisje toch...'

'Mae, ik weet dat het heel makkelijk klinkt,' begon mijn vader, toen ik eindelijk gestopt was met huilen, en hem alles verteld had, 'maar je moet je leven niet zo laten beïnvloeden door zo'n jong. Niet perse dit exemplaar, maar geen een. Je bent een jonge, onafhankelijke vrouw. Maak je mooi! Ga uit! Maak het goed met je vriendinnen! Als hij je zo in de steek gelaten heeft, is hij het niet waard.' 'Denk je?' 'Dat weet ik.'

Er viel opnieuw een stilte. 'Is er vanavond niet zo'n examenfeest of zo?' doorbrak mijn vader de stilte. Ik knikte. 'Ga erheen, Mae.' 'Maar daar is Bianca,' 'Ja, precies, het is hoog tijd dat jij het met haar uitpraat. En als het niks is, bel je en kom ik je ophalen.'

Ik zuchtte. 'Oke, maar alleen als je me ook brengt.' 

A/N;

wow ik ben echt exited voor dit boek, whooo.

de komende tijd komen er grotendeels dubbele updates want het verhaal heeft er best wel wat hoofdstukken voor nodig om echt op gang te komen. be prepared:)