sweater weather - bws.

drieëndertig : drama-queen.

Er gingen een paar dagen voorbij waarin ik Bradley niet zag. We spraken elkaar wel, we stuurden elkaar berichten, maar elke keer als ik zijn naam op het scherm van mijn telefoon zag verschijnen, dacht ik aan het feit dat hij blijkbaar jaloers was op mij en Hayes.

Nina had me, nadat we Bianca in bed hadden gelegd, omdat ze duidelijk te veel gezopen had, verteld wat ze gezien had. 

'Hij zat daar, op de bank, recht tegenover de schuifdeur,' vertelde ze, 'en I don't know, jij en Hayes stonden te lachen buiten. Hij kon zijn ogen er nier vanaf houden.' Ik knikte. 'Zijn kaak verstrakte,' vervolgde mijn huisgenoot. 'hij deed niet eens een poging om mee te praten, ook al stelden wij hem vragen. Hij wimpelde ze af. Pas toen jij terugkwam, en praktisch op zijn schoot ging zitten, leek hij weer te ontspannen.'

Het leek zo onlogisch, ik bedoel, je kon toch duidelijk zien dat ik en Hayes gewoon vrienden waren? Ik snapte het wel, ik zou het ook niet prettig vinden als ik Bradley opeens zou zien met een ander meisje, nu hij en ik juist weer probeerden bij elkaar te komen.

Ik haatte het feit dat al deze gebeurtenissen mijn dramatische kant naar boven haalden. Ik gedroeg me als een drama-queen.

 Ik wilde gewoon dat het weer zou worden hoe het vroeger was. En, ik besefte me heel goed dat ik daar zelf ook een rol in speelde.

In een vlaag van woede greep ik het pakje sigaretten uit de zak van mijn jas, liep naar de keuken, en voordat ik het pakje in de prullenbak gooide, zette ik de kraan aan en liet ik er water inlopen. Geen peuken meer voor mij.

Dir betekende ook, bedacht ik me, dat ik Bradley moest gaan vergeven. Ik moest Bianca overhalen hem te vergeven. Ze moesten elkaar leren kennen, besloot ik. Maar eerst moest ik Brad er van overtuigen dat hij niet jaloers of onzeker hoefde te zijn, want eerlijk, de enige die ik wilde was hij.

Ik zuchtte en dacht aan hem. Zijn lieve ogen, zijn glimlach, zijn zachte haar, hoe hard hij probeerde me terug te krijgen. Stomme Brad, wat deed hij toch met me?

Ik moest het er met iemand over hebben. Iemand die snapte hoe ik me voelde, tegenover Brad, tegenover wat hij gedaan had. Iemand die altijd voor me klaarstond, die altijd het beste voor me wilde.

Ik liep terug naar de slaapkamer, waar mijn telefoon lag. Belde het bekende nummer. Een bekende stem nam op.

'Mae, hey, hoe is het met je?' 'Hey, mam. Is pap ook thuis?' 'Oh,' Ik hoorde pijn om mijn afwijzing in mijn moeder stem en besloot dat een klein gesprekje niet veel kwaad kon. 'Nee, laat maar,' begon ik, 'hoe is het ermee?'

Een kort gesprek met mijn moeder later kreeg ik toch eindelijk mijn vader aan de lijn. Ik vertelde hem het hele verhaal. 

'Ik weet niet wat ik zou doen,' zei mijn vader, 'je moet hem niet te snel vergeven, maar je moet hem ook niet expres jaloers maken.' 'Ja, antwoordde ik. 'Ik denk,' adviseerde mijn vader me, 'Dat je gewoon met hem moet praten,' 'Oké.'

Nadat ik met mijn vader nog wat over koetjes en kalfjes had gepraat, belde ik het andere bekende nummer, en nam een andere bekende stem op.

'Hey, Bradley. We moeten praten,' viel ik met de deur in huis. Zijn antwoord verbaasde me. 

'Ja, inderdaad.'