sweater weather - bws.

elf : aankomst.

II : een nieuw begin.

'Bi!' riep ik uit, terwijl ik met mijn koffer de gate uitliep. 'Mae!' Mijn beste vriendin rende glimlachend naar me toe, en sloeg haar armen om me heen. 'Ik heb je gemist!' zei ze opgewekt, nadat ze me had losgelaten. 'Ik jou ook,' Ik kon niks anders dan glimlachen.

Het leek alsof er dertig kilo aan emotionele bagage van mijn schouders viel terwijl we de luchthaven verlieten, en in de auto van één van Bianca's huisgenootjes naar de binnenstad van Londen reden.

'Je moet er niet te veel van verwachten, hoor,' liet Bianca me weten, 'het appartement slaat echt nergens op, zo klein.' 'Ja,' Ik wist dat ik geen luxe appartement kon verwachten, maar ik hoopte dat het groot genoeg was voor mij om wat persoonlijke ruimte te hebben, soms.

'Hoe is het op school?' vroeg ik. 'Goed, goed. Het is leuk, maar ook wel stressvol. Nu moet ik nog best veel doen, maar over twee weken heb ik vrij. Nou ja, de eerste week telt als extra week voor mensen die nog dingen moeten inleveren, maar dat hoef ik niet, dus ben ik vrij,' Ik knikte langzaam en keek naar buiten.

We waren ondertussen aangekomen in Londen zelf. We reden in de buurt van het centraal station, merkte ik. Ik dacht terug aan de enige keer dat in Londen was geweest, voor nu. Met Brad, en zijn stomme Mini. Ik dacht terug aan alles wat er toen gebeurd was. Het feest, het zoenen, dat ik hem verteld had over David...

Mae, nee. Dit is een nieuw begin, geen manier om nostalgische gedachten op te wekken.

'En,' vroeg ik Bianca, in de hoop met het gesprek mijn gedachten aan allebei mijn exen weg te krijgen, 'heb je al lekkere Britten gefixt?' Bianca lachte, 'Nope.' Ook al had ze gelachen, Bianca's stem leek verstikt. Ik vroeg er niet naar, ik wist dat Bianca dat niet fijn vond. Als ze iets wilde vertellen deed ze dat uit zichzelf wel.

'Maar, jij bent de komende twee weken dus nog bezig met school?' 'Ja,' Bianca trapte op de rem en toeterde naar iemand die zijn auto tussen ons en de auto voor ons sneakte, 'maar je moet niet denken dat jij daardoor vrij spel hebt om weg te kwijnen in je eentje,' Ze trok haar wenkbrauw op. 'Shit,' Zei ik lachend, 'wat dan?'

'Ik ga je voorstellen aan mijn vrienden, vanavond. Ik weet zeker dat jullie elkaar mogen.' 'Oh, oke...' Het voelde raar om er over na te denken dat Bianca gewoon nieuwe vrienden gemaakt had, in de tijd dat ze hier woonde, terwijl ik elke dag alleen en vriendeloos door had gebracht.

'Nou, daar zijn we dan,' Bianca parkeerde de auto half op een stoep, in een smalle straat. De huizen aan beide kanten waren hoog, en zagen er oud uit, en niet op een goede manier. Ik stapte uit en keek rond terwijl Bianca mijn koffer uit de achterbak haalde.

'Kom,' Bianca liep naar één van de voordeuren en opende hem. We kwamen uit in een smal halletje, met een trap naar boven en een andere deur. Ik volgde mijn beste vriendin de trap op, waar ze nog een deur van het slot haalde.

'Welkom in mijn huis,' we stonden in een klein halletje, waar we onze jassen aan de kapstok hingen. Toen liepen we het appartement binnen.

Bianca had niks gelogen toen ze zei dat het niks voorstelde. We stonden in een kleine woonkamer, waar niet meer in paste dan een kast, en bank, en een tv. Links was een keukentje, en daarnaast was nog een trap.

'Boven zijn de twee andere slaapkamers,' verduidelijkte Bianca, die een deur in de rechtermuur opende, 'hier is die van mij.'

Ik volgde Bianca naar binnen. 'Damn,' Dit was de kleinste slaapkamer die ik ooit gezien had. Er stond niet meer in dan een bed, twee nachtkastjes en een lage kast. Meer zou er ook niet in passen. Toch was de kamer wel gezellig. Één muur was oudroze geverfd, en er hingen kerstlichtjes langs de rand van het plafond.