sweater weather - bws.

zes : het feest.

De weken daarna leken, alweer, in sneltreinvaart voorbij te gaan. Voor ik het wist had ik mijn eerste salaris gehad, was het de dag voordat Bianca naar Londen zou verhuizen, en planden we om naar een feestje bij Justin thuis te gaan, die beweerde dat hij het beste feest van de eeuw ging geven.

'Heb je tegen je ouders gezegd dat je bij mij slaapt?' Vroeg Ik aan Bianca, terwijl ik haar snel binnen liet. Bianca knikte en we liepen naar de keuken. Bianca mocht eigenlijk nog steeds niet naar feestjes, maar voor redenen die ik niet begreep was ik expliciet uitgenodigd voor dit feest, en ik wilde niet alleen gaan, want om eerlijk te zijn vertrouwde ik Justin en zijn vriendengroep nog steeds niet helemaal.

We kletsten terwijl we onze make-up deden en ik voelde me blij. Ik had eindelijk, na weken van angst en verdriet, het gevoel dat mijn leven er weer toe deed. Ik had vrienden, ook al waren het er weinig, het contact met mijn ouders verbeterde weer, ik had een baan, die ik tot mijn verassing nog leuk vond ook, en ik had mijn zelfvertrouwen terug. Maar, ergens diep van binnen, wist ik zelf ook wel dat ik mijn verdriet ergens heel diep wegstopte, en elk klein ding dat me aan Brad deed denken, zorgde dat dat gevoel naar boven kwam.

'Klaar?' vroeg ik aan Bianca, terwijl ze de laatste hand legde aan mijn haar, dat ze aan het bewerken was met een stijltang. Ze knikte, en stapte daarna in de hoogste hakken die ik ooit gezien had. 'Niet te veel drinken, met die hakken aan,' grinnikte ik, 'we willen niet hetzelfde hebben als op het examenfeest.'

Bianca en ik verlieten kletsend en lachend mijn huis, en aangezien Justin vrij dichtbij woonde, liepen we naar zijn huis. 'Ik vind het eigenlijk best eng,' gaf ik toe, terwijl we door de warme avondlucht wandelden. 'Waarom?' vroeg Bianca. 'Justin appte me zo specifiek dat ik echt op zijn feest moest zijn, en aangezien ik hem, nouja, hem niet mogen is een groot woord...' 'Ik snap je,' Bianca streek wat van haar achter haar oor, 'maar het komt wel goed. Wat zou hij moeten doen? Ik denk niet dat hij genoeg geld heeft om The Vamps in te huren voor zijn feest, alleen maar om met jou te fucken. Hij is gewoon zielig en hij wilt zeker weten dat er mensen zijn op zijn feest.'

Dat er niet genoeg mensen op het feest van Justin aanwezig zouden zijn, was een irreële angst. Toen we voor de deur stonden, hoorden we  muziek, gepaard met veel harde stemmen, naar buiten komen door een open raam. Opeens was ik bang, en niet zo'n klein beetje ook.

Ik pakte Bianca's hand en glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug, maar iets in haar ogen gaf me een raar gevoel. Alsof haar hand pakken opeens een big deal was. We hadden zo vaak elkaars hand vastgehouden, gewoon, omdat dat prettig was.

De deur werd opengedaan door iemand die we niet kenden, en we liepen het grote, vrijstaande huis in. 'Soms vergeet ik dat we echt op een kakkerschool zitten,' zei ik, terwijl we een grote gang door liepen. 'Zaten,' verbeterde Bianca me met een lach. 'Yes, dat is waar ook.' We lachten, en toen leek ik me pas te beseffen dat ik nooit meer terug hoefde naar die vreselijk saaie middelbare school.

Daarna kwamen we terecht in de woonkamer, die vol was met mensen. 'Nou, ik weet niet wat Justin "het feest van de eeuw," noemt, maar dit is niet wat ik in gedachten had,' fluisterde ik. Naast het feit dat er keiharde muziek op stond, zat iedereen die er was, te praten op de banken en stoelen die verspreid stonden door de kamer. Er hing een ongemakkelijke sfeer.

'Wow, sinds wanneer zijn jullie pot?' hoorde ik een harde stem roepen. Door de openslaande deuren naar de achtertuin verschenen Justin, Bram, en de rest van hun vriendengroep. Ik voelde dat Bianca snel mijn hand losliet. Ik verschoot van kleur. Hier was ik dus bang voor geweest, vernedering. 'Wij vinden het niet erg hoor!' Bram gooide er een schepje bovenop, en ik kon de blik die hij ons toewierp niet eens beschrijven.

'Bram, hou je bek. Meiden knuffelen elkaar toch ook zonder dat ze opeens op meiden vallen,' Ik keek dankbaar opzij, waar Alicia verschenen was. Ze glimlachte naar mij en Bianca en liep toen naar het midden van de woonkamer. 'en by the way, dit feest is nog niet bepaald gaande,' vervolgde ze.

Ik lette niet op wat ze verder zei, maar keek opzij en zag dat Bianca helemaal rood was geworden. 'Bi? gaat het wel?' Ze knikte, maar ik zag dat dat niet zo was. 'Kom, we gaan wat te drinken halen,' Ik ging haar voor naar de keuken.

Een paar drankjes en uren later, leek het feest toch echt van start te zijn gegaan. Mensen dansten, dronken, gingen stiekem naar de slaapkamers boven en sprongen, met of zonder hun kleding nog aan, het zwembad, dat zich in de achtertuin bevond, in. Ik had het gevoel dat ik in een typische Amerikaanse tienerfilm terecht was gekomen, terwijl ik met Alicia en Bianca midden in de woonkamer danste.

Het enige dat in mijn leven niet ging gebeuren, en wat in Amerikaanse tienerfilms wel, was dat de ex van de hoofdpersoon opeens opdook om te smeken om vergiffenis. De gedachte aan Bradley die opeens op dit feest zou opduiken openden een bom van gevoel in mijn binnenste.

'Guys,' begon ik, hopend dat ze een beetje verstonden wat ik zei, 'ik ga even roken!' Bianca keek me even niet-begrijpend aan, dus hield ik mijn pakje sigaretten omhoog. Ze knikte en Alicia glimlachte.

Ik liep naar de openslaande deuren en belandde op het terras. Buiten was het zo ongeveer nog drukker dan binnen. Ik slaakte een zucht, ik had even geen zin in zo veel mensen. Maar, precies toen ik me omdraaide om terug naar binnen te gaan, en een andere plek te zoeken waar ik een peuk op kon steken, zag ik Justin en zijn vriendengroep zitten.

Ik wilde snel naar binnen sneaken, want ze hadden de hele avond al rare blikken op me geworpen, maar één van de jongens had me al gezien. Hij stootte Justin aan, die opkeek en naar me knikte. Ik nam niet de moeite om terug te knikken en vluchtte naar binnen.

Door de stress van de enge blik van de groep jongens snakte ik nog meer naar nicotine. Wacht, waren er boven geen balkons? Ik begaf me naar boven en deed met mijn ogen dicht een deur open. Er was niemand, maar ik zag dat de lakens op het bed verfrommeld waren, en dat zei genoeg.

Opeens dacht ik aan die ene keer dat ik mensen op deze manier betrapt hadden, toen ze het deden. Ik slaakte een zucht. Dat was op het oudejaarsfeest van Bradley en zijn band geweest.

Gelukkig had deze kamer een balkon en ik stak een sigaret op terwijl ik tegen de omheining van het balkon leunde. Mijn lichaam begon eindelijk wat te ontspannen en ik kon de nicotine bijna voelen terwijl het zich in mijn bloed voegde.

Maar, die ontspanning verdween zo snel als hij gekomen was toen ik een bekende stem achter me hoorde: 'Hey, mag ik ook een peuk?'

A/N;

geen dubbele update vandaag want ik ben naar en ik wil de cliffhanger in stand houden. 

sorry, whoops.