sweater weather - bws.

twintig : anything for you.

Ik wist niet hoe veel tijd er verstreek, maar Bradley en ik bleven lang, misschien te lang, in die houding zitten. Zijn armen om me heen, warm en veilig. 'Ik heb je gemist,' prevelde hij. 'Ik heb jou ook gemist, ook al ben je een domme zak.' Brad grinnikte, en dat voelde op een rare manier prettig, omdat ik met mijn hoofd tegen zijn borstkas leunde.

We werden opgeschrikt door een piepje. 'De droger is klaar,' verzuchtte Bradley, en ik leek me toen pas te beseffen dat ik de kleding van Brad nog droeg. Hij bedacht dat waarschijnlijk ook op dat moment, want hij liet me los, knipoogde en zei: 'Het is mijn favoriete shirt, maar je mag het wel houden.'

'Waarom zou je je favoriete shirt aan mij geven?' 'Ik moet toch iets doen om te laten zien dat ik spijt heb,' Brad werd een beetje rood, en ik glimlachte omdat hij er extreem schattig uit zag. 'Bradley Will Simpson, ik vergeef je niet sneller als je opeens je favoriete kledingstukken aan mij doneert. Ik vergeef je als je me laat zien dat je veranderd bent,' 'Ik weet het,' Brad zuchtte, 'Maar ik voel me zo schuldig.' Ik raakte zijn bovenarm aan, 'niet doen.'

'Laten we in ieder geval zorgen dat jij je kleding krijgt en dat je thuiskomt,' Bradley stond op en liep weg. Op dat moment leerde ik dat het concept van tijd was dat het voorbij ging. 'Hoe laat is het?' vroeg ik, plots gestrest, aan Brad, die terug kwam lopen met mijn kleding over zijn arm gedrapeerd. Hij pakte zijn telefoon. 'Kwart voor zes, wat is er dan?' 'Shit, ik moet om zes uur thuis zijn!'

Ik vroeg aan Brad waar de wc was en kon mezelf, terwijl ik me daar snel omkleedde, niet inhouden, en een stroom Nederlandse scheldwoorden verliet mijn mond. 'Kutzooi, die date met Hayes is om zes uur en ik weet niet eens waar Bianca wóónt, of hoe ik daar ga komen. Well played, Mae.'

'Mae, wat is er?' vroeg Bradley toen ik de wc praktisch uit rende. Hij stond voor me, tussen mij en de voordeur. Ik probeerde langs hem te glippen, maar hij pakte mijn polsen vast. 'Mae, what the fuck is er aan de hand?' 'Ik,' ik viel stil. Het warme gevoel van zijn handen om mijn polsen gaf me een...raar gevoel, 'Ik moet naar huis, er komt iemand langs en ik weet of er verder iemand thuis is en ik heb geen idee hoe ik daar kom en hoe verg weg het is en-' 'Mae, rustig. Ik ga je niet  naar buiten laten in alleen die dunne kleding, het regent nog steeds,'

Ik weet niet waarom, maar ik begon me verschrikkelijk onthutst en gestrest te voelen. Tranen prikten opeens in mijn ogen. 'Hey, waarom huil je nou?' 'Ik heb geen idee,' gaf ik schouderophalend toe. Brad trok me dichter naar hem toe en drukte me tegen hem aan. 'Shh, het is goed, Mae. Alles komt goed,' Ik haalde diep adem en deed mijn best niet te veel te snikken.  

Het voelde goed om zo dicht bij Brad te zijn, en ik vond het jammer dat hij me een tijdje later losliet. 'Gaat het weer?' 'Ik denk het wel.' Een glimlach brak door op zijn gezicht. 'Fijn. Nou, waar woon je? Ik heb een auto, dus ik kan je brengen,' 'Ik heb echt geen idee, om eerlijk te zijn. Ik ben hier nog niet zo lang,' ik voelde dat ik rood werd. Eigenlijk was het best wel dom, ik wist mijn verblijfadres niet eens.

'Weet je ook geen winkel of iets in de buurt van je huis?' Vroeg Brad. 'Misschien wel,' Ik dacht diep na en besefte me toen dat er inderdaad een supermarkt dichtbij was, waar vandaan ik de weg naar het appartement wel wist.

Ik pakte mijn spijkerjas van de kapstok en wilde al naar buiten lopen terwijl Brad zijn jas aan deed. 'Mae, wacht. Dat is echt te koud,' Ik draaide me om, lichtelijk verbaasd. Bradley pakte een jas van de kapstok, die ik gelijk herkende als de jas die we gedeeld hadden, dat ene weekend in Parijs. Dat was ook al maanden geleden, besefte ik me.

Brad stak de jas met legerprint naar me uit. 'Jas? waar?' zei ik grappend, 'ik zie niks hoor.' 'Die grap is oud,' grinnikte Bradley. 'Je vindt het anders wel grappig,' kaatste ik terug, terwijl ik de jas aanpakte en hem aandeed. 'Hoe kan ik iets wat jij zegt nou niet grappig vinden?' Ik haalde mijn schouders op, opgelaten. Bradley legde het niet echt onder stoelen of banken dat hij met me flirtte.

Daarna viel er een stilte, die duurde totdat we al een tijdje in de auto zaten. 'Waarom was je daar eigenlijk? Buiten, in de kou,' vroeg Bradley terwijl we voor een stoplicht stonden. Ik was stil en twijfelde of ik zou vertellen over Bianca. Zou ze daar boos om worden? Ik besloot eerlijk te zijn en legde uit dat Bianca vandaag uit de kast was gekomen.

'En ik heb er niks tegen, maar het voelt gewoon... raar.' Brad knikte terwijl hij gas gaf, 'Dat snap ik. Ik denk dat zo'n reactie heel normaal is,' Ik slaakte een zucht, 'Ik weet het, maar ik ben een beetje bang dat ze nu denkt dat ik haar haat,' 'Misschien kan je haar iets geven, een klein cadeau of zoiets, om te laten zien dat je haar support? Gosh, in mijn hoofd klonk dit beter.'

'Ja, goed idee. Maar, dan moeten we wel even omrijden, en langs een speciale winkel, als dat goed is,'
'anything for you, hun.'

A/N;

dubbele update voor  happysquirrelx omdat ik vind dat ze lang genoeg heeft moeten wachten op wat er het volgende hoofdstuk gaat gebeuren:)