sweater weather - bws.

vijf : veranderingen.

De tijd leek veel sneller te gaan, nu Bianca en ik weer bevriend waren. We waren bijna elke dag samen, ik maakte weer coole outfits, we roddelden weer zoals vroeger, we gingen samen winkelen in Amsterdam, ze haalde me over blije foto's te maken voor instagram, om Bradley te stangen, en voordat ik het wist was de diploma uitreiking en dus ook officieel vakantie. In de vakantie veranderde er vrij weinig, behalve dat Bianca nog veel vaker bij mij was, aangezien haar familie op vakantie was.

Het was een dag, ergens in Juli, toen Bianca er over begon. 'Ik moet je eigenlijk nog iets vertellen,' kondigde ze aan. 'Oke,' We lagen op de bank in mijn woonkamer. 'Ik ga verhuizen.' 'Wat? Waarheen? Voor een studie?' Bianca knikte. 'Oh, wow,' Ik had eigenlijk verwacht dat Bianca, net als een groot deel van de mensen uit onze jaarlaag, gewoon bij haar ouders zou blijven wonen en zou studeren in Amsterdam. 

'Ik heb me aangemeld voor een beurs op een school in Londen. Ik had nooit verwacht dat ik aangenomen zou worden, laat staan de beurs zou krijgen, maar het is me gelukt!' Ik voelde me verdrietig, maar ik kon niks anders dan lachen toen ik het blije gezicht van mijn beste vriendin zag. 

'Holy shit,' Bracht ik uit. 'Ja, ik hoorde het gisteravond!' We lachten en maakten opmerkingen heen en weer, maar toen leek ik me te beseffen wat dit betekende voor onze vriendschap. We zouden elkaar bijna nooit meer zien, wat juist zo jammer was, aangezien we elkaar net weer gevonden hadden. 

Bianca leek te merken dat ik verdrietig was, want snel zei ze: 'We kunnen elke dag bellen, en vliegtickets kosten bijna niks! We kunnen gewoon op bezoek bij elkaar!' 

De gedachte aan naar Londen gaan om iemand te bezoeken gaf me een raar gevoel, omdat ik dat, nog niet eens zo veel maanden geleden gedaan had om bij Bradley te zijn. 

'Wanneer ga je verhuizen?' 'Nou, de lessen beginnen op één september, maar ik ga al eerder weg dan dat. Waarschijnlijk begin Augustus. Ik kan intrekken bij mijn nicht, je weet wel, die Duitse. Die is afgelopen jaar naar Londen verhuisd en heeft nog een kamer over!' 'Wauw, dat is al over twee weken,' besefte ik me.

'Mae, ik ga je echt niet vergeten,' beloofde mijn beste vriendin me. 'Dat is je geraden ook!' antwoordde ik, terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg. 

Die avond, bij het avondeten, vertelde ik verhaal aan mijn moeder. 'Ik ben wel heel blij voor haar, maar ook heel verdrietig dat ze weg gaat,' mijn moeder knikte, 'Word het niet ook tijd dat jij je gaat concentreren op een studie?' vroeg mijn moeder. 'Ik weet nog niet wat ik wil,' zei ik schouderophalend. Eigenlijk wist ik wel wat ik wilde, maar ik was er zeker van dat mijn moeder dat niet leuk zou vinden.

'Waar is pap?' vroeg Sylvester op hetzelfde moment. Mijn moeder haalde haar schouders op. 'Waarschijnlijk weer overwerken,' 'Dat moet hij wel veel he?' vroeg mijn broertje. Mijn moeder knikte. 'Één van zijn belangrijkste werknemers is uitgevallen. Nu vind hij dat hij het zelf moet doen, wat natuurlijk belachelijk is. Maar er heeft nog niemand gereageerd op de vacature.'

Opeens had ik een idee wat zou kunnen gaan doen, de komende weken, en ik zou er twee, nee drie, vliegen in één klap mee kunnen slaan. 'Mam? Wat was de functie van die werknemer die is uitgevallen?' 'Ik geloof de kamer checken, of ze wel schoon zijn, enzo.' 'Zou ik dat werk niet kunnen overnemen? Tot er iemand op de vacature heeft gereageerd?' Ik werd steeds enthousiaster over mijn eigen idee, 'Ik bedoel, ik heb wel vaker ingevallen voor mensen in het hotel! Ik weet hoe ik de kamers moet schoonmaken, dus dan weet ik ook waar ik op moet letten als ik check of ze schoon zijn!'

Mijn moeder keek me moeilijk aan. 'Maar Mae, dat is toch geen goed idee? Je moet eerst een goede studie vinden!' Ik keek naar mijn handen, twijfelend of ik haar zou vertellen waar ik en Bianca het de afgelopen weken over hadden gehad.

'Of niet?' Vroeg mijn moeder, die doorhad dat er iets was. 'Nou ja, ik heb het er met Bianca over gehad. Studeren is best wel duur, een aangezien ik niet weet wat ik wil, dacht ik dat ik misschien een jaartje kon wachten... tot ik zeker weet wat ik wil,'

Mijn moeder staarde me aan, ronduit geschokt, 'Ben je serieus? Je bent al een keer blijven zitten, Mae? wil je het eind van je schooltijd nog een jaar uitstellen?' 'Eigenlijk wel, mam. Sorry als ik je hier boos mee maak. Maar ik zit nogal in de knoop met mezelf, en ik heb geen idee wat ik wil. Dus ja, ik wil een tussenjaar nemen.'

'Heb je er echt heel goed over nagedacht? Is er echt niks dat je zou willen doen?' Gedachten aan de modeschool in Parijs schoten door mijn hoofd, maar elke keer dat ik nadacht over Parijs, moest ik aan Brad denken. Ik wilde nog wel naar die school, maar ik kon elke dag op school aan Bradley denken niet aan. Misschien waren mijn gevoelens en gedachten voer hem volgend jaar afgezakt.

'Nou, ik weet wel iets dat ik zou willen doen,' begon ik, en ik zag dat de blik van mijn moeder weer normaal werd, alsof ze dacht dat ze me had overgehaald om geen tussenjaar te nemen, 'maar mam, ik heb rust nodig. Ik zit met mezelf in de knoop, en ik heb geen idee wat ik wil doen met mijn leven, dat moet ik eerst op een rijtje krijgen.'

Mijn moeder knikte. Ze zag er nog steeds geschokt uit, maar leek iets minder ontevreden dan net. 'Ik zal het er met je vader over hebben.'

'Mae, ik heb met je moeder gepraat,' Mijn vader kwam mijn kamer binnen. Het was een paar uur later.  Ik legde snel mijn telefoon weg. Mijn ouders wisten niks van mijn bekende instagram, en dat wilde ik graag zo houden. 'Ja?' Ik kon geen chocola maken van de uitdrukkingen op mijn vaders gezicht.

'Ze vertelde me dat je een jaartje wilt wachten met studeren, en in het hotel wilt werken.' Ik knikte. Mijn hart begon te bonken. Ik was bang dat mijn vader het niet zou goedkeuren, dat hij zou gaan lachen, dat hij me probeerde over te halen toch halsoverkop een studie te zoeken. Kortom, dat hij mijn keuze niet zou respecteren.

Maar, tot mijn vreugde, glimlachte mijn vader. 'Mae, hoe lastig ik het ook vind, want ik weet dat je elke studie die je zou willen doen aankan, ik ben trots dat je deze keuze gemaakt hebt. Ik zal meer dan vereerd zijn om je aan te nemen als nieuwe werknemer van hotel Rooseboom.'

Ik glimlachte en stond op van mijn bureaustoel om mijn vader een knuffel te geven. 'Dus,' begon mijn vader, 'kan je morgen beginnen?'