sweater weather - bws.

negen : afscheid.

'Ik ga je missen!' Zei ik die middag op een dramatische toon. De laatste dag van Bianca die in Nederland woonde was veel te snel gegaan. 'Ik ga jou ook missen, bitch!' zei ze, terwijl ze haar koffer in de achterbak gooide. Het was vervelend, maar Bianca zou nu echt gaan verhuizen naar Engeland.

Toen ze klaar was met haar koffer in de auto leggen, sloeg ze haar armen om me heen. 'Ik kom snel weer even terug, laat je niet te veel beïnvloeden door je gedachten, he?' Zei ze zacht. 'Komt goed,' verzekerde ik haar.

'By the way,' fluisterde ik, 'als je een lekkere brit tegenkomt, doe het veilig.' Ze lachte, 'zal ik doen, en als ik je ex tegenkom, geef ik hem een klap, oke?' Ik lachte, 'sure.'

'Bianca, kom. Je gaat je vliegtuig missen,' Haar moeder klonk gestresst. 'Toedels,' zei ze, en ik zwaaide terwijl ze de auto in stapte.

Wauw, ik was voor het eerst in weken weer echt alleen, besefte ik me, terwijl ik naar huis liep. Ik plugde mijn oortjes in en opende spotify, waar ik één van mijn daily mixes afspeelde. Maar, het eerste liedje raakte me diep. Stay van The Vamps. Ik zuchtte. Het was al moeilijk genoeg om Bradley's stem te horen, laat staan dit lied, wat mijn gevoelens tegenover hem zo goed uitdrukte. Snel skipte ik het lied, maar het was te laat.

Tijdens mijn korte wandeling naar huis was Bradley het enige waar ik aan kon denken. Toen ik thuis was, was Bradley het enige waar ik aan kon denken. Terwijl ik wat at, was Bradley het enige waar ik aan kon kijken. Terwijl ik youtube video's aan het bingewatchen was, was Bradley het enige waar ik aan kon denken.

Verdomme, ik miste hem. Ik kon alle gevoelens, die ik voor alle veranderingen eens niet niet wist te onderdrukken, niet aan. Ik had iets nodig om te doen, zodat ik niet de hele tijd aan hem dacht.

Dus, concentreerde ik me op werken. Ik vroeg mijn vader of hij nog meer klusjes voor me had, en binnen een paar weken werkte ik elke dag, waardoor ik zo moe werd dat als ik s'avonds op bed lag ik niet eens meer aan Brad kón denken.

Ik praatte nog wel met Bianca, die het erg leuk leek te hebben in Londen, maar weinig, aangezien ik mezelf zo gooide in werken in het hotel dat ik verder nergens meer energie voor had. S'ochtends stond ik vroeg op, en reed ik samen met mijn vader naar het hotel, om te helpen bij het ontbijt, en omdat mijn vader s'avonds vaak overwerkte, deed ik, als ik eigenlijk al lang vrij was, ook nog allemaal extra klusjes in en rond het hotel.

Het grootste deel van mijn baan bestond uit checken of de kamer wel goed schoongemaakt waren. Meestal ging het goed, tenzij ik een bepaald kamer moest checken. Dé kamer. Het is maar een kamer, hield ik mezelf voor, er zijn op deze verdieping al drie kamers precies hetzelfde als deze.

Maar, elke keer dat ik de kamer betrad, leken er gevoelens over me heen te vallen, alsof de kamer vol stond met water en het in één keer naar buiten golfde als ik de deur opende. Elke keer als ik naar het bureau keek, dacht ik de trui te zien liggen, met het briefje dat Bradley erbij had achter gelaten. Ik dacht aan die ene nacht, aan de kleren op de grond, aan hoe geliefd ik me gevoeld had, en hoe verlaten de volgende dag.

Op één bepaalde ochtend, stond ik te wachten op mijn vader bij de voordeur. Toen hij beneden kwam keek hij me raar aan. 'Waarom ben je al zo vroeg wakker?' vroeg hij. 'Ik moet toch werken,' lachte ik. Mijn vader pakte mij arm. 'Mae, je bent vrij vandaag, ben je dat vergeten?' 'Ik denk het,' Ik haalde mijn schouders op.

'Ik dacht dat het weer beter ging, sinds de zomer, maar als ik je zo zie, is het enige dat er veranderd is dat je een nieuw ding hebt om al je aandacht aan te geven, in plaats van je gevoelens te verwerken.' Mijn vader keek peinzend. Ik lachte ongemakkelijk, wetend dat hij gelijk had. 'Mae, ik heb een fout gemaakt. Ik waardeer het heel erg dat je me wilt helpen in het hotel, maar dit gaat te ver.' 'Huh? Wat dan?' 'Kijk naar jezelf. Ik geloof niet dat je erg gelukkig bent.'

Ik haalde mijn schouders op. Shit, hij had me door, zoals altijd. 'Ik moet je ontslaan, Mae. Je wordt hier niet gelukkiger van. Neem de rest van je tijd om er achter te komen wat je echt wilt, en wat je echt gelukkig maakt,' en met die woorden verliet mijn vader het huis.

Ik vocht tegen de tranen die zich verzamelden in mijn ogen en dacht na over wat mijn vader zojuist gezegd had. Waar werd ik gelukkig van?

Ik wist het antwoord wel, maar wilde dat niet toegeven.

Ik werd gelukkig van Bradley Will Simpson, ook al had hij me pijn gedaan. Ook al wist ik niet of hij me gebruikt had of niet.

Ik wilde hem terug.

A/N;
yeet elesy ben je nu blij?