sweater weather - bws.

zeven : de confrontatie.

Blijkbaar was dit toch wel een Amerikaanse tienerfilm. In mijn hoofd leken alle puzzelstukjes op zijn plaats te vallen, alsof ze allemaal wel ergens door mijn hoofd spookten maar dat ze een laatste tikje nodig hadden om het complete plaatje te laten zien. Dáárom wilde Justin zo graag dat ik naar zijn feest kwam. Dáárom hadden zijn vrienden me zo raar aangekeken. Het was allemaal opeens helemaal duidelijk.

Ik draaide me om, en verwachtte dat ik zou schrikken van zijn gelaat, zou terugdeinzen van zijn lichaam, maar dat gebeurde niet, ook al had hij nog steeds dezelfde blauwe ogen, hetzelfde  lichtbruine haar dat voor zijn ogen viel, hetzelfde lange, op een slungelige manier aantrekkelijke lijf.

Ik wilde het niet, maar in mijn hoofd vergeleek ik hem met Brad. Het was een wereld van verschil, en ik vroeg me af hoe ik ooit op David had kunnen vallen.

'David,' zei ik, zo gereserveerd mogelijk. Ik had geen zin om met wie dan ook te praten, en zeker niet met hem. 'Hoi, Mae,' Hij kwam naast me staan en leunde met zijn onderarmen op het lage muurtje dat het balkon omheinde. 'Hoi,' antwoordde ik droogjes, voordat nog een trekje van mijn sigaret nam.

Ik had me dit moment vaak voorgesteld, ook al gaf ik dat niet graag toe. Ik had nagedacht over hoe hij zijn excuses aan zou bieden, en ik zou compleet negeren wat hij zei en hem een keiharde klap in zijn gezicht zou geven. Maar, nu we hier zo stonden, op dit balkon, besefte ik me dat ik eigenlijk wel wilde weten waarom hij had gedaan wat hij had gedaan.

Verdomme, als ik nu kon kiezen tussen welke van mijn exen op dit balkon was verschenen, had ik liever Brad gehad. Dat zou langer pijn doen, maar hij zou me een minder ongemakkelijk gevoel hebben gegeven.

'Dus, je bent weer terug uit Groningen?' Ik voelde zijn verbaasde ogen op me branden toen ik die vraag stelde, alsof het zo'n rare vraag was. Ik daarentegen, bleef naar de bomen staren, die een stuk verderop in Justin's achtertuin stonden. Ik wist dat als ik in zijn ogen zou kijken, ik de controle zou verliezen. Als ik in zijn ogen keek, zou ik bang worden.

'Ja, ik ben er weer, om hier te studeren,' zei hij. 'Er zijn toch ook veel studies in Groningen?' Ik nam nog een hijsje, en merkte nu toch wel dat ik steeds nerveuzer werd. 'Ja, maar daar was niks leuks,' In stilte vervloekte ik de universiteiten in Groningen omdat ze er niet voor hadden gezorgd dat David voor altijd in het hoge noorden was gebleven, of tenminste voor vier jaar langer.

Ik knikte langzaam, 'wat ga je nu doen, als ik vragen mag?' 'Oh, ik ga een studie econometrie  doen,' antwoordde hij. 'Leuk,' Ik had geen idee wat die hele studie inhield, en was ook niet van plan daar achter te komen.

'Het was leuk om met je gepraat te hebben,' Ik drukte mijn sigaret uit, 'maar ik moet weer gaan.' Ik wist dat ik eigenlijk niet weg moest lopen nu, want eindelijk, na al die tijd kon ik David de les lezen over wat hij me aan had gedaan, aan hoeveel pijn en angst hij me had bezorgd, maar op dat moment leek ik me te beseffen hoe weinig nut dat zou hebben. Hij zou alleen zien dat ik zwak was, en om eerlijk te zijn was ik klaar met zwak zijn.

'Mae, wacht,' David pakte mijn pols en trok eraan, waardoor ik omdraaide. Ik kon nu niks anders dan hem recht aankijken. Er leek iets te bevriezen in mijn binnenste terwijl herinneringen aan die ogen door mijn hoofd schoten.

Die ogen, die blauwe ogen, terwijl we op bed lagen. Hij bovenop mij, zodat ik geen kant op kon. Zijn ene hand die beiden van mijn polsen vasthad, terwijl ik de andere onder mijn shirt voelde, steeds dichter bij de plek waarvan we beiden wisten dat hij er af moest blijven zonder toestemming van mij. Maar dat lapte hij aan zijn laars. Het leek zo lang geleden dat ik verliefd was geweest op die ogen, het leek zo kort geleden dat ik bang was geworden voor die ogen.

Dat was ik niet meer, hield ik mezelf voor. Ik was niet meer bang voor hem, besloot ik toen, ik zou nooit meer bang voor hem zijn. Ik ging niet tolereren dat hij mijn leven nog meer kapot maakte. Want, als je het rationeel bekeek was hij degene waardoor mijn relatie met Bradley op de klippen was gelopen.

'David, ik geef je dertig seconden, daarna ben ik weg,' Zei ik zo duidelijk mogelijk. 'Wow, rustig,' hij lachte nerveus, maar met een zweem neerbuigendheid, alsof hij me uitlachte. In mijn hoofd was ik wel degelijk aan het aftellen. Ik wilde geen seconde langer met deze kerel in een ruimte zijn dan nodig was.

'Om eerlijk te zijn, vroeg ik me af of je misschien zin had om vaker wat leuks te doen, nu ik terug ben. Maar als jij zo doet...' Ik kon me niet inhouden, en tot mijn eigen verbazing begon ik niet te huilen, of hem te slaan, maar te lachen. Ik begon keihard te schateren. Want, het was eigenlijk best grappig, als je er over nadacht. David dacht dat ik ook maar één minuut meer van mijn tijd aan hem wilde verspillen.

'Waarom zou ik dat willen?' Vroeg ik, nagrinnikend. 'Justin zei... Dat je kapot was, in de weken nadat ik naar Groningen was verhuisd, dat je elke dag op school rondliep alsof je dood was, constant huilen enzo...' Onwillekeurig dacht ik terug aan de nasleep van David's onverwachte verhuizing naar het hoge noorden.

Één van zijn opa's of oma's was ziek geworden, en zijn ouders waren daarom halsoverkop verhuisd. Gelukkig hadden ze hun zoonlief meegenomen.

'David,' die naam voelde raar terwijl hij over mijn tong rolde, 'ik zal je eens haarfijn uitleggen waarom ik er die dagen zo dood uitzag. In de weken vlak voordat jij uit mijn leven verdween, was er een jongen, je kent hem waarschijnlijk wel, die me misbruikte. Hij zat aan me, zonder dat ik dat wilde, en hij wíst dat.'

'Wat? Waarom heb je dat nooit aan me verteld? Ik had hem-' Ik begon weer te lachen door zijn onwetendheid. 'For your information, die kerel die me bijna dagelijks aanrandde, heette David Martens.'

Zijn gezicht verstrakte. 'Wat?' 'Ja, bedankt voor het ruïneren van mijn leven.' Tot mijn verbazing begon David nu ook te lachen. 'Die paar keer? Oh, ik weet dat je het leuk vond dat ik je-' 'Hou je kop, David. Ik wil geen seconde van mijn leven meer aan jou verspillen. Je bent zelfs te dom om in te zien wat je gedaan hebt.'

Ik maakte geen blik meer vuil aan David en paradeerde de kamer uit. Ook al was ik trots op mezelf dat ik eindelijk de confrontatie aan was gegaan, had ik het gevoel dat ik instortte toen ik de kamer uitstapte.

Tranen liepen over mijn wangen en ik grimaste terwijl ik een poging deed geen huilgeluiden te maken. Ik schoot de eerste badkamer in die ik kon vinden, deed de deur op slot en zakte in elkaar.

Op dit moment, besefte ik me, was er maar één ding waar ik echt behoefte aan had.

De armen van Bradley Simpson om me heen, zijn stem die in mijn oor fluisterde dat ik het goed gedaan had, zijn geur die me altijd rustig leek te krijgen.

Maar, dat zou nooit meer gebeuren. Hij was weg, en daar moest ik mee leren leven.

'Mae?' Ik hoorde de stem van Bianca, en ze klopte op de deur. Ik deed hem open. Bianca hijgde een beetje en ze zag eruit alsof ze net een halve marathon had gerend.

'David is hier,' bracht ze uit.

A/N;

wow dit hoofdstuk is best wel lang yeet

heb niks te vertellen eigenlijk wha

dusseh doei